Ένας αληθινά πολυτάραχος βίος δεν χρειάζεται τον κρότο των ηχηρών λέξεων για να περιγραφεί. Εκείνοι που έζησαν πράγματι έντονα και ξεπέρασαν το εγώ τους και τον εαυτό τους, ειδικά στο πλησίασμα του τέλους της ζωής τους, προτιμούν την ησυχία των φυσικών τοπίων και την ανάγνωση των ανθρώπινων ενδοχωρών . Τολμώ να πω ,πως θα με συνέτριβε από χαρά και συγκίνηση η φυσική ανάγνωση της ζωής ενός ρεμπέτη όπως ο Μάρκος , ο βίος των καταραμένων ποιητών κι όλων αυτών που αφοσιώθηκαν στην τέχνη σαν μύστες, των βασανισμένων ψυχικά σαν τον Χαλεπά , όλα τα πρόσωπα της γκέισας και αυτών που επαναστάτησαν στην εξουσία χωρίς να πάρουν κομματική ταυτότητα πεθαίνοντας νέοι, των γυναικών που δεν σταμάτησαν να ζουν σαν ζαρκάδια αγνοώντας εντός τους την φαλλοκρατική και σεξιστική εξουσία αυτού του σκληρού κόσμου..

Παίζει μπουζούκι ο Μάρκος, κι οι αρθρώσεις ξεκλειδώνουν, η καρδιά ανοίγει , ανοίγει πόρτες, μπουκαπόρτες ενθαρρυντικές, στην Σύρα, το φεγγάρι γέρνει και τα ματόκλαδα χύνονται ηλιοβασιλέματα, Ο κόμπος μένει στον λαιμό και ξυπνούν χελιδόνια, μικρά στολίδια στην τραγιάσκα του, η φανέλα του στάζει ήλιους, ο εκδορέας παύει να σφάζει ζώα με ονόματα, το χασισάκι πλησιάζει τις φυλακές σαν πιστός σκύλος , το τενεκεδάκι της ζητιανιάς και της ανημπόριας όλη η Ελλάδα, μελαγχολική και ασθμαίνουσα , παίξε βρε Μάρκο μου να σε ακούσω, να ελευθερώσω όλα τα καναρίνια από τα κλουβιά τους, να ελευθερώσω κι εσένα που χορεύεις σαν να πηγαίνεις στον θάνατο ,αγρίμι των νησιών , άγιε Μάρκο μου, προστάτη του μπουζουκιού και του προδομένου έρωτα. Μνήμη Μάρκου Βαμβακάρη