'Έρωτας είναι η πτώση στο κενό χωρίς κρότους. Έρωτας είναι αυτό που δεν παίρνει αναβολή. Είναι μια διαδικασία χωρίς όρια και όρους. Είναι ένα γεγονός που σε καθιστά εκτός του κοινού ενώ ο πληθυντικός αριθμός γίνεται ένας χωρίς το εγώ.. Ζητάει θαυμασμό, επιθυμία κι αμέτρητες νύχτες με τα άστρα καθηλωμένα στους οφθαλμούς. Είναι εκείνο το δαιμόνιο που κάνει τον άνθρωπο να απωθεί την κτηνώδη φύση του και να υμνεί την ομορφιά. Ποτέ άλλοτε ο άνθρωπος δεν νιώθει τόσο άτρωτος μα και τόσο τρωτός ταυτόχρονα... Πολλοί μπερδεύουν τον έρωτα με την καψούρα, η καψούρα ξεχνιέται ,ο έρωτας έχει μνήμη. Υπάρχουν κι οι γελοίοι έρωτες, αυτοί που έχουν προδιαγραφές για κλάματα και τελειώνουν θορυβωδώς. Ο έρωτας δεν είναι ανόητος, έχει βλέπεις μέσα στον πυρήνα του την αθανασία. Οι ανέραστοι από φύση και θέση συνηθίζουν να είναι τυφλοί μπροστά του, τον εκδικούνται παριστάνοντας στον ίδιο τους τον εαυτό πρώτα και μετά στους άλλους πως είναι ερωτευμένοι. Ναι, ο καιρός που διανύουμε είναι αντί ερωτικός αλλά ο μέγας ερωτικός γράφτηκε κι έζησε με λαμπρότητα. ¨οποιος δεν κάηκε και δεν θάφτηκε από έρωτα , δεν ένιωσε ποτέ πόσο ψηλά μπορεί να πετάξει το ανθρώπινο όν.. Και παραμένει σαν να είναι τυφλός στην γη.. Ο έρωτας υπάρχει πριν την ανθρώπινη ιστορία.. Κι έχει μονο μύστες..

Αυτό που μένει από έναν θάνατο, είναι η φήμη κι όχι η υπόσταση. Η κακή φήμη ταξιδεύει με ταχύτητα φωτός Ενώ η καλή, περπατά με την ταχύτητα της χελώνας. Εκείνο που μένει μέσα στην ζωή είναι πόσες φορές συναντήθηκε κάποιος με την ευγένεια και αν κράτησε τον εαυτό του μέσα σε αυτήν πληρώνοντας τα κόμιστρα. Από ένα σημείο και μετά, αντιλαμβάνεται κανείς πως διατηρώντας αυτή την ευγένεια ξεκόβει από τις φιλοδοξίες, την ματαιοδοξία και την ανάγκη της αναγνώρισης. Αλλά από την μη ανάγκη αυτών διακρίνεται ολοκάθαρα η ελευθερία και η αυτονομία της ανθρώπινης ύπαρξης..

Για τους πολύξερους , τους κατά φαντασίαν ψυχικά υγιείς, τους ελιτιστές της βλακείας , τους πολύ νωρίς στα φύκια για μεταξωτές κορδέλες, τους σκάβω τον λάκο σου μέρα παρά μέρα αλλά ψάξε ψάξε θα με βρεις, τους εικονικές πραγματικότητες με διακόσια φίλτρα σε μπαλκόνια μέχρι τουαλέττα, τους αναιδείς μέχρι βαρεμάρας, τους κριτές της πολιτικής ακρίδας, τους αβασάνιστα ετοιμόλογους προς τέρψιν του πλήθους, των ηδονιστών του κάνω φασαρία άρα υπάρχω, τους έχοντες φαγωθεί με τον Λάνθιμο, τους εσύ φταις για όλα και μόνον, τα ψώνια και τους ψεύτες από γέννηση, τους επιτηδευμένους , τους κάθε ημέρα φωνάζω πόσο καψούρης είμαι, τους κοίταξε με , κοίταξε με ,τους θα σε εκδικηθώ μέχρι θανάτου μόλις μου βάλεις τελεία, τους κατακριτές των πάντων, τους δες πόσο όμορφος και πόσο έξυπνος είμαι ρε, τους σόρρυ,δεν σε βλέπω, είσαι κάτω από την μύτη μου,τους ξέρεις ποιός είμαι εγώ ρε, τους ανίκανους να γκρεμίσουν μια φορά τον εαυτό τους και να τον σώσουν, τους φασίστες, τους αγνώμονες και τους ένα επείγον περιστατικό προς εγχείρηση πνευματικής και συναισθηματικής χολής, τους φαντασία μου πλανεύτρα δεν είσαι όμως ψεύτρα, τους με απέρριψες σεξουαλικά είσαι πατσαβούρα, γι αυτούς και γι άλλους τόσους men, για όλους υπάρχει ένας JOKER

ίσως αυτή η γκρίζα εσάρπα της πόλης απομακρυνθεί με το άρωμα των ζουμπουλιών. Ίσως αυτή η πεταλούδα στην κουπαστή της βεράντας ξαναέρθει. Θα κρατιόμαστε από το χέρι και θα γελάμε σαν έφηβοι. Θα ζωγραφίζω χαμόγελα στον καθρέφτη στο ασανσέρ. Θα θυμηθούμε ότι η εφηβεία υπήρξε αλλά μπορεί και να ξαναυπάρξει. Πως η ζωή μια φορά σε φωνάζει με το όνομα σου. Θα διατηρείς την συγκίνηση σαν κάτι μοναδικό. Και τίποτε δεν θα υπάρχει σαν ψεύτικη υπόσχεση. Κι ίσως υπάρξει μια αμοιβαιότητα στον τρόπο που θα κοιτάζουμε τους άλλους να προσπαθούν να κρατηθούν στην επιφάνεια. Και θα σε φωνάζω με ινδιάνικα ονόματα. Αυτός που χορεύει με τους λύκους. Αυτή που μιλάει με τα παιδιά. Κι ίσως να είναι περισσότερες οι ημέρες που θα ξυπνάμε χαρούμενοι. Από την Άνοιξη που έρχεται.

Της μιλάει μια γκέισα μέσα στο κεφάλι της, σκύβει να την βγάλει κι εκατοντάδες νούφαρα σκαλώνουν στον λαιμό της, λαμπερές φόνισσες οι αντανανακλάσεις του ήλιου της δείχνουν καθαρά πως ότι δεν καταλαβαινουν οι άνθρωποι συνήθως το καταδικάζουν, μα εκείνη ξέρει* γίνεται ο ενδιάμεσος του κόσμου που γνωρίζουμε και εκείνου που απλά υποψιαζόμαστε πως υπάρχει. Της το λέει μια γκέισα και τόσοι άλλοι. Η αντίληψη που έχεις για τον κόσμο μπορεί να σε κλείσει σε ένα μικρό δωμάτιο ή μπορεί να σε οδηγήσει σε κάτι που δεν ορίζεται από το σώμα σου. Εύκολα ξεχνούν εκείνους που βλέπουν με τα άλλα μάτια, δεν είναι ικανή όμως η λήθη να τους σκοτώσει.. Με απέραντη αγάπη στην Φανή