Σχεδόν πάντα, έρχεσαι με τα χέρια στις τσέπες, με αγκαλιάζεις και με φιλάς. Μου ζητάς να χορέψουμε , κι ενώ στροβιλιζόμαστε σου λέω πως για τον καθένα υπάρχει ένα ρέκβιεμ. Μου ζητάς να ξεχάσω τις διαισθήσεις μου. Να ξεχάσω όσα έγιναν πίκρες μέσα μου και βλάστησαν. Τα ρόδια δεν βοήθησαν ποτέ, σου επισημαίνω, ούτε η καλή διάθεση. Ούτε τα πυροτεχνήματα. Έπειτα καθισμένη στα πόδια σου αρχίζουμε να μιλάμε για τον χρόνο, ελαφρά ζαλισμένοι από το κρασί. Όσο περνάει ο χρόνος μαλακώνει τα ίχνη ή τα σβήνει, είπες. Ίσως και να μην αφήνει το πιο δυνατό ίχνος να χαθεί από την μνήμη, σου είπα. Μας κούρασαν οι απώλειες και οι ήττες, καταλήξαμε. Είμαστε ζωντανοί , είπες, κι ότι είναι ζωντανό κινείται. Μόνο με την έννοια των Ρόλλινγκ Στόουνς , σου απάντησα. Άσε με εμένα να ευχηθώ για το νέο έτος, μουρμούρισες απαλά, δεν θέλω να παραβιάσω την απαισιοδοξία σου . Μόνο να αγαπάμε ο ένας τον άλλον, σου είπα, κι ας πέσει η αυλαία κι ας ακουστεί ένα ρέκβιεμ. Πάντα υπάρχει ένας γκρεμός μπροστά μας. Να ακούμε ο ένας τον άλλον. Έσυρες τα χέρια σου στα μαλλιά μου. Κοιταχτήκαμε στα μάτια σαν να ήταν μια αιωνιότητα. Έξω ακούγονταν τα πυροτεχνήματα για τον ερχομό του 2020. Γελάσαμε σαν μικρά παιδιά. Αγαπάμε τις ουτοπίες , μια ουτοπία δεν είναι εξάλλου ο άνθρωπος;