Σκέψεις πρωινής

Οι ωραίοι άνθρωποι όμορφα καίγονται.
Ακόμη κι οι στάχτες τους λάμπουν σαν πυγολαμπίδες, σαν γυαλισμένα φτερά πεταλούδας.
Όποτε βρίσκομαι σε τέτοιες στάχτες γενναία τους κλαίω.
....
Οι αποχωρισμοί είναι πάντα δύσκολοι,
μα δυσκολότερο να ανάβεις και να σβήνεις φωτιές σε ατέλειωτα πήγαινε έλα.
....
Οι αφορισμοί είναι μια πνευματική άσκηση ανάμεσα σε κείνα που ξέρεις κι εκείνα που φαντάζεσαι.
...
Οι στάχτες αυτές μου θυμίζουν τον άνθρωπο του παλιού και του νέου κόσμου.
Από τότε μέχρι σήμερα λίγα έχουν αλλάξει.
Ο άνθρωπος ήθελε να γίνει θεός.
Προσπάθησε να ανέβει στα ουράνια μα έπεσε κάτω με έναν θόρυβο ιλιγγιώδη.
Με όλους αυτούς τους σιδεροκέφαλους νόμους έφτιαξε τον ανεξέλεγκτο νόμο της ηθικής.
Κατέληξε έτσι να πέσει ακόμη χαμηλότερα κι από την ίδια του την φύση,
πούλησε την ψυχή του, την βούληση και την αξιοπρέπεια.
Δειλιασμένος κυνήγησε το πρώτο ζώο που είδε μέσα του.
Το εξόντωσε και απώλεσε την βούληση του, την όραση του.
.....
Οι ωραίοι άνθρωποι κάπου αυτά τα ξέρουν, τα μυρίζουν κάτω από το καύκαλο της άμυνας.
Ίσως τους μένει λίγη αξιοπρέπεια, λίγη ντροπή για πράξεις ασχήμιας που άθελα τους συμμετέχουν.
Σαν απλά νούμερα,
σαν θεατές.
Το αιώνιο κυνήγι των θηρίων.
Οι αδύναμοι να είναι οι δυνατοί του κόσμου, οι κυρίαρχοι με το ένστικτο του πρωτόγονου ανθρώπου.
.....
Σκοτωμοί αργοί με το χέρι ενός χειρούργου.
Τόσοι πολιτισμοί, τόσες ιστορίες κι ο κόσμος άοσμος.
Άκαμπτος.
.....
Οι ωραίοι άνθρωποι όμορφα καίγονται.
Μέσα σε αυτήν την ατέλειωτη σε όγκο ανθρώπινη θράκα θα δείς τις στάχτες τους,
σαν πυγολαμπίδες,
σαν γυαλισμένα φτερά πεταλούδας.
....
Όποτε αποχαιρετώ τέτοιους ανθρώπους τους κλαίω.
Καμμιά στιγμιαία μεταμφίεση δεν φοράω.
Ένα ανθρώπινο κουβάρι είμαι από σάρκα  αίμα και πνεύμα.
Όπως κι εσύ που με κοιτάς με μάτια διψασμένα.
.....
Κι εγώ διψώ, μα εδώ είναι έρημος...