ημερολόγιο

Το πρωί ξύπνησα με ένα γυναικείο πρόσωπο, στον ύπνο μου ήταν
κι ερχόταν από την θάλασσα,
άνοιγε το στόμα της κι έμπαινε στο δικό μου,
μου στελνε λέξεις που κροτάλιζαν τα δόντια τους σαν δράκοι.
Οι δικές μου στην άκρη στέκονταν σαν παιδιά που τα χαν μαλώσει.
Κι έπειτα έκσταση άρχισε να στίβει τα μαλλιά της στους ιστούς μου
και να λύνονται γόρδιοι δεσμοί.
......
Το μεσημέρι φίλεψα έναν άστεγο που ψαχνε τα σκουπίδια
και μια σειρά πεινασμένων γατιών που κουνούσαν τις ουρές.
Εκτός της χαράς αυτής που πήρα τίποτε.
......
Το απόγευμα θυμήθηκα κάποιους φίλους και τους πήρα στο τηλέφωνο,
υποσχεθήκαμε να κάνουμε ένα πάρτυ στην ταράτσα.
Μια μέρα.
Όταν θα είχαμε τα κέφια μας.
......
Το βράδυ κατέληξα στο κέντρο με συντροφιά ένα ζευγάρι.
Ποτάδικο γνήσιο και παλιό.
Κι όταν γέμισε κόσμο, το φιλικό ζευγάρι άρχισε τα δικά του.
Ζήλιες για να ανάψουν τον πόθο και το ενδιαφέρον.
Μου φάνηκε φυσικά απίστευτα βαρετό.
Εγώ ήξερα κάποτε ζευγάρια που άναβαν πόθους σε όλους με τον πόθο τους,
κανένας απ έξω,
μην σκεφτείς σωματικά συμπλέγματα,
κάποιοι από αυτούς έτσι βέβαια κατέληγαν,
όμως οι περισσότεροι έφτιαχναν πνευματικά συμπόσια.
Με νυσταγμένα μάτια στο τέλος της νύχτας, πίνοντας με διαλείμματα στις κουβέντες,
άλλοι έλεγαν, θέλουμε τον κόσμο και τον θέλουμε τώρα,
άλλοι πάλι έλεγαν, μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο,
πάντα ο κόσμος.
Σήμερα τίποτε.
Δυστυχία να μην νιάζεσαι για τίποτε...
......
Σαν γύρισα σπίτι ξέβαψα τα μάτια μου,
μου αρέσει πάντα να τονίζω τις σχισμές τους,
έβαφα τα βαμβάκια μαύρο και σκεφτόμουν την γυναίκα στο όνειρο.
Την έκσταση που μου φύσηξε μετά τις λέξεις...
Πρώτα τα μάτια κοιτάζω στους άλλους και μετά τις λέξεις.
Αν κάτι από τα δυό δεν μου κουμπώνει, περνάω μπροστά τους αδιάφορα.
......
 Κοιμήθηκα και πριν με παρασύρει κάποιο όνειρο σκέφτηκα.
( Ακόμα νοιάζομαι για μένα. Για σένα).
Αλλά μου λείπουν εκείνες οι παρέες ακόμα...