Η Άννα είναι ένα σονέτο

Κάποτε ήξερα μια κοπέλα που είχε μάτια σαν ενός φαγιούμ.
Έσταζαν λύπη και πόθο. Την θαύμαζα γιατί η φύση της τα είχε προικίσει με ίσες αναλογίες, πράγμα σπάνιο.
Θα την ονομάσω Άννα. Δεν της άρεσε να την συμπαθούν. Ήθελε να την ερωτευτούν ή να την μισήσουν.
Τέλος, να την αγαπήσουν.
Η Άννα διάβαζε ποίηση, έλεγε πως όλα είναι μέρος ενός μυστικού ποιήματος.
Κι εγώ της απαντούσα πως ποίηση είναι ο τρόπος που βλέπεις τα πράγματα.
Μια ημέρα ήρθε τρέχοντας να με βρεί, καθώς με κοιτούσε λαχανιασμένη πρόσεξα πως τα μάτια της τώρα έσταζαν μόνο πόθο.
Η λύπη είχε πετάξει μακριά.
(Είσαι βαριά ερωτευμένη), της είπα γελώντας.
(Ναι), είπε και το στόμα της άνοιξε σαν όμικρον. ( Και ήρθε η ώρα να σου εξομολογηθώ κάτι που κανείς άλλος δεν ήξερε ως τώρα, το ξέρεις εσύ κι εκείνος μονάχα)..
(Σε ακούω),  είπα και σκέφτηκα αμέσως τι ήταν αυτό που ήταν τόσο κρυφό για καιρό. Ποιά δύναμη το κρατούσε μυστικό και ποιά δύναμη το ανάγκασε να βγεί από την κρυψώνα του...
Σιγουρεύτηκα άμεσα για το δεύτερο, 'ηταν ο έρωτας...
(Είναι γύρω στα οκτώ χρόνια τώρα που κουβαλάω στην τσάντα μου ένα οστό από το δάχτυλο του πατέρα μου. Δεν ήξερα γιατί το έκανα. Απλά το κουβαλούσα, όταν το ανακάλυψε τυχαία ο αγαπημένος μου, σήμερα, μου είπε απλά πως έπρεπε να τον αφήσω να φύγει. Έπρεπε να αφήσω τον πατέρα μου να πετάξει λεύτερος μακριά μου.Σήμερα το απόγευμα λοιπόν θα πάμε στο λιμάνι, εκεί θα πετάξω στον βυθό τον πατέρα και θα τον αφήσω να αναπαυτεί).
Τα μάτια της έγιναν ξανά φαγιούμ. Γέμισαν λύπη και είχαν πάντα πόθο. Μετά η λύπη σαν να πήγε ήδη στην θάλασσα κι έμεινε μέσα τους μόνο ο πόθος...
(Ξέρεις Άννα; Τώρα είσαι έτοιμη να γράψεις ένα ποίημα, είσαι εσύ μέρος από ένα ποίημα. Ένα σονέτο γεμάτο έρωτα και ζωή, δώσου σε όλους που το έχουν ανάγκη).
(Αυτό θα κάνω), είπε και χαρούμενη απομακρύνθηκε από κοντά μου αφήνοντας με σε μια ηλιόλουστη όχθη.


( αυτή την μικρή ιστορία την χαρίζω στην μνήμη του πατέρα μου)