Κανείς δεν μπορεί να μου πάρει την λύπη, η λύπη είναι μια σκιά που με ακολουθεί από παιδί. Μια εικόνα που δεν θα αφήσω ποτέ από τα μάτια μου είναι όταν πλημμύρισε το καταραμένο υπόγειο που έμενα παιδί και βράχηκε ο αρκούδος μου ο Νίνο, αυτή η λούτρινη αγάπη που αγκάλιαζα και μου έδινε σιγουριά και τρυφεράδα, τον κήδεψα κανονικά τον Νίνο να ξέρεις κι ας ήμουνα έξι χρονών , άνοιξα μια τρύπα στο χώμα και τον κήδεψα με τιμές και αγάπη που ξεχύλιζε από μέσα μου. Κανείς δεν μπορεί να μου πάρει την λύπη, ούτε εσύ ακόμη που χόρευες με κλειστά μάτια έναν χορό που μου θύμιζε την όμορφη εικόνα της Ανατολής. Τα βάθη της Ανατολίας, την Αίγυπτο, την έρημο και τις μικρές οάσεις της. Ένας άντρας χορεύει στην έρημο με κοψιά ενός πλάσματος φτιαγμένου από καλοσύνη κι ομορφιά , αυτή η εύθραστη ομορφιά που όμως δεν ραγίζει. Αφήνω χιλιάδες δάκρυα να φυτρώσουν στα μάγουλα μου. Είμαστε αποκλεισμένοι. Ακούς; Δεν υπάρχουν γραφεία, γνωστοί, φράγκα, κανείς δεν θα μας βοηθήσει στα όνειρα μας αν δεν έχει να πάρει από εμάς. Το γνωρίζεις καλά αυτό. Κανείς δεν ασχολείται με κάποιον αν δεν μπορεί να τον γαμήσει, στο σώμα, στην ψυχή, στο μυαλό σε κάτι. Αγορά είναι, δίνεις και παίρνεις. Αποκλείω τον εαυτό μου από αυτήν την αγορά. Δεν δίνω χειροφιλήματα ούτε γουστάρω αν δεν με αγαπούν κι αν δεν αγαπώ. Αν δεν αγαπάω εγώ δεν σέβομαι. Κανείς δεν μπορεί να μου πάρει την λύπη, ούτε εσύ που με τόσο κόπο μου δίνεις το συκώτι και την καρδιά σου για να τραφώ με αίμα. Τίποτε δεν μου φτάνει. Θέλω όλον τον κόσμο αλλά χωρίς να βάλω σφραγίδα και υπογραφές. Χωρίς ενέχειρα και υποθήκες... Έχω μια λύπη. θλίψη, όπως θέλεις πες την.. Είναι κάτι μέρες που ζητώ όλον τον κόσμο αλλά ξέρω πως αυτός ο κόσμος δεν είναι για εμένα. Δεν είναι αυτή η εποχή που ήθελα να ζήσω. παύλα και τελεία. Κι αυτό είναι άδικο. Χόρεψε μικρό μου αστέρι, κι εγώ χορεύω, κοιτάζω τον καθρέφτη και γίνομαι κύκνος, μαύρος και απρόσιτος... Έχω μια λύπη. Αλλά ξέρω να αγαπώ να πάρει ο διάβολος, ξέρω. Όσο θα αντέξω θα αντέξω. Αλλά τον εαυτό μου υποθήκη δεν τον βάζω. Πέρα από τα όρια υπάρχουν άλλα όρια..Τα δικά μου. Όσο θα αντέξω θα αντέξω, όσο θα μπορώ θα ζω αποκλεισμένη,<< οι νόμοι της αγοράς>> ποτέ δεν με αφορούσαν. Το κατάλαβα όταν έκανα την πρώτη κηδεία, αυτήν που σου είπα παραπάνω, του Νίνου.. Και να ξέρεις, καμιά φορά η λύπη είναι ένα κομψοτέχνημα.. Κι είναι η τροφή της τέχνης και της ομορφιάς.. Ποιος αληθινός άνθρωπος δεν πονάει σαν αντικρίζει ένα υπέροχο άγαλμα ή ένα πανέμορφο πρόσωπο; Η ομορφιά ,μου καίει τα μάτια.. -Παράξενη λύπη- υγ, αφιερωμένο