Στόλισα στην κιθάρα μου λίγες χριστουγεννιάτικες μπάλλες και την έβαλα στην άκρη του δωματίου. Έβαλα τα λαμπάκια πάνω από έναν πίνακα. Κράτησα τις σιωπές μου λαμπρές, σαν πυγολαμπίδες. Ταξικό είναι το μίσος , είπε ο τελευταίος της πλατείας λίγο πριν κρεμαστεί κι η μνήμη του φαρμακοποιού που αυτοκτόνησε- απέναντι από την βουλή- με ένα περίστροφο, αντεστραμμένη προς τα μέσα. Μέσα σε τόσα κλειστά μαγαζιά και άδειες θέσεις κανείς δεν θυμάται πια. Η χώρα σιωπά, όλες οι χώρες σιωπούν κι οι τραπεζίτες τακτοποιούν λογαριασμούς και ξυρίζουν αποταμιεύσεις. Κουρεία συναισθημάτων ο κόσμος πιο πίσω.. Μια μικρή γιορτή με κρασί θα κάνει για λίγο να ξεχαστούν οι λύπες κι οι ήττες. Ήττες σε πρώτο ενικό. Ήττες σε πρώτο πληθυντικό. Το μίσος είναι τοξικό ,σκέφτηκα ,ενώ τακτοποιούσα τα βινύλια. Η ουτοπία ενός μελλοντικού, αληθινού αναρχικού κόσμου, είναι ουρανός λευκός. Μα τα σύμβολα είναι υψωμένα. Οι άστεγοι παγώνουν μαζί με τους σκύλους συντρόφους τους, πεινάω, γράφει ένα χαρτόνι μπροστά από το πλαστικό ποτήρι. Ο σκύλος, με κοίταξε με ευγνωμοσύνη καθώς άφησα ένα κέρμα. Υπάρχει κανείς να γεμίσει με κρασί όλα τα άδεια πλαστικά ποτήρια; Υπάρχουμε σαν μαριονέτες, κινούμαστε σε ένα ατελείωτο κουρείο αισθημάτων. Καμία αισθηματική αγωγή δεν θα το γκρεμίσει όσο το μίσος είναι ταξικό. Παίξε Μπομπ, η παρέλαση του χρόνου τελειώνει με ένα ρέκβιεμ. Παίξε την ορχήστρα του πλανήτη επικοικωνιακέ κυβερνήτη, μίλα για Δημοκρατία κι ελευθερία. Με δόξες και τιμές θα θαφτείς όταν θα έρθει η ώρα. Αλλά κι εσύ μαζί με όλους θα βρεθείς, κάτω από το χώμα.. Λίγος ουρανός και χώμα μας ενώνει. Το αίμα υπάρχει σαν αόρατη απειλή, μόνο τα σύμβολα το ξεβράζουν στους δρόμους και τις ακτές. Τι σπανιότητα σαν είδος ο άνθρωπος ..μια διαρκής επανάληψη και τίποτε άλλο. Ο απολογισμός; Αφήστε τα ζώα να σας διδάξουν πως θα πάψετε να είστε μόνοι σας. Τα έχουν δει όλα τα μάτια τους