Έχω δει το κοιμητήριο στην θάλασσα. Μελωδίες έρχονται από τον ουρανό γεμάτες σπαραγμό αλλά και μια ανατριχιαστικά ωραία ανακούφιση. Καθώς κοιτάζω τα ονόματα των νεκρών, σκέφτομαι πως όλος ο κόσμος είναι μια φλεγμονή χωρίς θεραπεία. Ενώ θα μπορούσε να είναι σπαραγμός ομορφιάς γνωρίζοντας την βεβαιότητα του θανάτου. Κανείς δεν πέθανε από υπερβολική καλοσύνη. Βέβαια αυτό, είναι μια παράγραφος άλλη. Η ουσία είναι στο σκουλήκι. Αυτό που σε τρώει όταν είσαι ζωντανός κι όταν πεθαίνεις.. Όμως ποιός <<θυμάται>> πως η μνήμη μας είναι από νερό;