Παίζει μπουζούκι ο Μάρκος, κι οι αρθρώσεις ξεκλειδώνουν,
η καρδιά ανοίγει , ανοίγει πόρτες, μπουκαπόρτες ενθαρρυντικές, στην Σύρα,
το φεγγάρι γέρνει και τα ματόκλαδα χύνονται ηλιοβασιλέματα,
Ο κόμπος μένει στον λαιμό και ξυπνούν χελιδόνια,
μικρά στολίδια στην τραγιάσκα του,
η φανέλα του στάζει ήλιους,
ο εκδορέας παύει να σφάζει ζώα με ονόματα,
το χασισάκι πλησιάζει τις φυλακές σαν πιστός σκύλος ,
το τενεκεδάκι της ζητιανιάς και της ανημπόριας όλη η Ελλάδα,
μελαγχολική και ασθμαίνουσα ,
παίξε βρε Μάρκο μου να σε ακούσω,
να ελευθερώσω όλα τα καναρίνια από τα κλουβιά τους,
να ελευθερώσω κι εσένα που χορεύεις σαν να πηγαίνεις στον θάνατο ,αγρίμι των νησιών ,
άγιε Μάρκο μου, προστάτη του μπουζουκιού και του προδομένου έρωτα.
Μνήμη Μάρκου Βαμβακάρη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου