Οι πτώσεις των αγγέλων κάνουν έναν ανεπαίσθητο θόρυβο, σαν αυτόν όταν πέφτει ένα φύλλο. Μια τέτοια ακοή σε καθιστά πολύ ευαίσθητο. Και αρκετά βαλλόμενο γιατί βλέπεις πίσω από αυτά που σε έμαθαν να βλέπεις. Τίποτε δεν ξέρεις για να γίνεις άνθρωπος. Αυτα που μαθαίνεις συνεχώς μετατοπίζονται για να έρθουν καινούργια. Κι αυτά που ξέρεις δεν έρχονται σε συμφωνία με αυτά που γνωρίζουν οι άλλοι. Λίγοι καταλαβαίνουν πόσο φως έρχεται μετά από το σκοτάδι.. Δεν μου αρέσουν οι κανονικοί άνθρωποι. μου χρειάζεται να αγαπάω, να αγαπάω τους ανθρώπους. Αυτούς που φωτίζουν τον κόσμο με την φωτιά τους. Ολοένα και περισσότερο αποβάλλω τον παιδικό εγωισμό μου, αυτόν της ιεραποστολής, της προστασίας των αδυνάτων, δεν χρειάζεται καμία ιεραποστολική διάθεση γι αυτό, αυτό γίνεται αυτόματα σαν το ανοιγόκλεισμα των ματιών.. Είμαι ο κανενας που επιτυγχάνει μια ειρήνη με τους εαυτούς του. Μου αρκεί για να ζω θαύματα. Να συναντώ δηλαδή ανθρώπους που κάτι μας συνδέει αόρατο και μας κάνει να βγάζουμε τις πανοπλίες μας. Και να γινόμαστε για λίγο ένα. Έπειτα φλογισμένοι και πιασμένοι σε μιαν ιδιαίτερη έκσταση παίρνουμε ο καθένας τον δρόμο του.Αυτή η έκσταση δεν μοιάζει σαν την φλόγα ενός αστεριού που χάνεται, κάτι μένει μέσα σου. Αγαπώ να αγαπώ. Ύστερα να με αγαπούν.