Στην ιερή μνήμη της Κατερίνας Τον Δεκέμβρη και τα καλοκαίρια, σε πενθώ δίχως να ξέρω το γιατί. Αυτόματα, όπως ο σκύλος που χάνει τον άνθρωπο του. Επουράνιες μελωδίες θυμίζουν συντριβή , ο Χέντριξ κι ο Γκάλαχερ, ο Μόρισον κι αυτοί που σκοτώθηκαν σε τροχαία πριν προλάβουν να πεθάνουν αργά αργά από τις σκόνες, αναδύονται σαν από 3D πίνακες στους τοίχους.Κοιτώ εκστασιασμένη. Ήταν νωρίς για να καταλάβουμε τον Μίνγκους κάτω από το δέρμα- που αγαπούσε ο Πάνος, αλλά τον ακούγαμε. Σύμβολο που βλέπω να κρεμιέται από τον ουρανό το καστόρινο σου σακάκι με τα κρόσια που με οδηγεί με χρώματα στο πουθενά και το όλον. Τσόπερ με τους εγχώριους άγγελους της κόλασης.. Έπεσαν οι μύθοι Κατερίνα, ο Ν. μου εξήγησε όσα αφορούν την συναισθησία, ένα τόσο δα άρθρο αναλύει γιατι συμβαίνει να ακούω τα χρώματα μέσα από την μουσική, να μυρίζω κάτι αόρατο και να οδηγούμαι και να αναλύω αυτά που πληροφορούμαι φτιάχνοντας εικόνες. Τα άρθρα αποφεύγουν την μαγεία, την οδηγούν σε τίτλους τέλους. Προφανώς δεν θα σε πείραζε. Ούτε κι εμένα. Μαζί ήμασταν φωσφόρος και εωσφόρος , γινόμασταν φωσφορισμός. Καταδιώκαμε τα σκοτάδια με έναν υπόγειο λυρισμό. Λάμψεις εκδιωγμού της κακίας και του τέλους του κόσμου. Θυμάμαι την ινδική μπογιά στα μάτια και το πατσουλί. Ύστερα ήρθαν τα γαλλικά αρώματα. Έπεσαν οι μύθοι Κατερίνα. Ο κόσμος πλέον βαδίζει ανάποδα. Ηδονίζεται μέσα σε άρρωστους ψυχισμούς και καταλαμβάνεται από ματαιοδοξία. Γλυκό μου φως! Πικρόγλυκο μου αντίο! Μαλλιά σαν της Τζάνις, ηχείο και αντηχείο στην θάλασσα το γέλιο σου, παρηγοριά μου ώσπου να σε συναντήσω. Ήταν άδικος ο χαμός σου. Σε πήρε αυτό το θραύσμα κάτω από τα μαλλιά σου, μέσα στο κεφάλι σου , που μετά έγινε πολλά. Σίγουρα κατά την έξοδο σου από το σώμα θα εκτελούσες σιωπηλά λάμψεις και ανύποπτους κρότους. Σίγουρα θα πάλευες να μην φύγεις. Γεννήθηκες στην αρχή του ωροσκοπίου του λέοντα. Και δεν μπορώ να πω πως πέθανες.. Τόσα χρόνια μετά και πιστεύω πως ακόμη για άλλη μια φορά μετακόμισες, γι αυτό χαθήκαμε, θα βρεθούμε παρακάτω. Μαζί σου χάθηκε η ευελιξία μου μέσα στο μαύρο χρώμα. Τώρα είσαι μπλε. Ένα μπλε που τρεμοπαίζει πάνω από τα μάτια μου περνώντας έξω από το Πι, στην Φωκίωνος με την λιμνούλα. Σαν ηλεκτρικό φως που οδηγεί στα μουσικά υπόγεια . ΌΛα τα γυρίσαμε Κατερίνα. Στέκια ροκ, ενίοτε και τζαζ. Και τα σκυλάδικα. Κι όταν βγαίναμε έξω τυφλωνόμαστε από το ξημέρωμα. Αναφωνούσαμε, γιατί να ξημερώνει πάντα; Δεν έχω ούτε μία φωτογραφία σου, για σκέψου. Ζούσαμε με τόση ένταση και χωρίς βιάση που δεν χρειαζόταν η εικόνα μας σε χαρτί. Ζώσα ζωή σαν το χρυσό φως των σταχυών.. Κρατώ την μνήμη σου ιερή και ακριβή. Μαζί με την ξέγνοιαστη, εφηβική, υπέροχη ηλικία μου. Για μένα πενθώ. Γιατί ο άνθρωπος είναι ένα βαθιά εγωιστικό ζώο. Αλλά και τόσο εκτεθειμένο στην αγάπη..