Να έρχεσαι μέσα στο θέρος, να μου μιλάς με ανεμώνες/
Να με κοιτάζεις, σαν αυτός που κλονίστηκε βαθιά από κάτι/
Ίσως από αυτό που έκρυβα κι από εμένα, οπλισμένη φόβους/
Μην γίνω μια δύναμη ανεξέλεγκτη τώρα, να σε αγκαλιάσω όπως ο ουράνιος θόλος, την Αστάρτη/
Αυτή είμαι, πατώντας επάνω στα κάρβουνα, φωνάζω το αρχαίο μου όνομα/
Καιγόμαστε κι οι δυο μας επάνω σε εκείνο το μονοπάτι, σκαλί σκαλί αναμετριόμαστε στον θάνατο/
Ο έρωτας μοιάζει στον θάνατο, ο θάνατος λιγωμένος του παραδίδεται/
Λίγο ακόμη, του λέει, λίγο ακόμη μείνε/
Να έρχεσαι μέσα στον Χειμώνα, να με σκορπίζεις σαν την γύρη/
Η σαύρα βασίλισσα, θα με μυρίσει πριν την πανσέληνο/
Θα γίνει κι αυτή ζητιάνα του αίματος μας/
Σαν με κοιτάς ζητώ να είσαι πόλεμος, καμία ειρήνη μαζί σου και καμία συμφωνία/
Οι συμφωνίες ανήκουν στα συμβολαιογραφικά γραφεία/
Εδώ είμαι/
Με λένε Αστάρτη/
Αστάρτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου