Ακούω τα λόγια σου, μέσα από το αρχαίο κοχύλι μου Είναι βροχόνερα και φύκια Λες πως είμαι δώρο για εσένα, λες πως ο κόσμος, σου ανοίγει σε κομμάτια Εγώ αφήνω τις πέντε αισθήσεις μου στα δικά τους δωμάτια Να βολευτούν σαν γάτες Κι ενώ η συγκίνηση μου βαθύτερη από την άκρη της άμμου γίνεται καθώς ακούω τα λόγια σου Κι ενώ άγνωστοι πολεμιστές, χτυπούν με τα σπαθιά τους, το χάος μου, σε κοιτώ και τις αγγίζω Τις αισθήσεις μου, μέσα στα δικά τους δωμάτια Ύστερα τις μαστιγώνω και τις αφήνω σαν άγρια άλογα Στα χέρια σου έρχονται, δες τις, να τις ξεδιψάσεις ζητούν και να τις ταίσεις Με τον δικό σου τρόπο τον αμόλυντο Έπειτα στο σώμα σου ξαπλώνουν, επάνω στην κοιλιά σου Καταλήγουν στο στήθος σου, την πανοπλία της καρδιάς σου.