Κυριακή 9 Δεκεμβρίου 2012

Φρεντερίκ

Μην με κοιτάς τώρα,
τα πάθη ξεθωριάζουν, στην μεταφορά τους από το ένα τοπίο στο άλλο.
Κι αυτή η αυστηρή επίγνωση των πραγμάτων,
Φρεντερίκ
σβήνει την παλιά λάμψη των ματιών σου.
Η δικαιοσύνη κοιμάται,
μαζί με αυτόν τον παχύ γάτο που ξαπλώνει στο παχύ βελούδινο μαξιλάρι,
ο έρωτας κοιμάται,
...
μαζί με τις νυσταλέες υποσχέσεις στην υπόφυση,
στο μέρος της καρδιάς, μια φυσαλίδα,ρουφάει άστοργα το λιγοστό οξυγόνο.
Είναι φορές που θέλω να γίνω αμαζόνα Φρεντερίκ,
εκεί που βελάζεις ήσυχα για την δήθεν ωραία σου ζωή,
την ήσυχη, την ειρηνική ,τάχα,
κι ως αμαζόνα να ανέβω σε μια άμαξα με τέσσερα άλογα,
να κραδαίνω απειλητικά ένα δερμάτινο μαύρο μαστίγιο πάνω από το σαστισμένο πλήθος,
να χωθώ εκεί, ανάμεσα, φωνάζοντας ερχόμενη για το σπίτι σου,
στην μπάντα,
στην μπάντα, στην μπάντααααααααααααααααααααααα,
έρχομαι για σένα, Φρεντερίκ.
Και μόλις πέσω κάτω από το δηλητηριώδες δάγκωμα ενός φιδιού-φύλακα,
εκεί ,μπροστά στα παγωμένα σου μάτια,
τότε θα καταλάβεις ,πόσο πολύ ,τελικά ,αγαπήθηκες από μια χίμαιρα....

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου