Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου 2012

οι εραστές

Σε ένα θέατρο γεμάτο από μια κιτς αποφορά,
ένα καταγώγειο που ήταν παλαιό υπόγειο σπίτι,
εκεί παντού στους τοίχους ρούχα γυαλιστερά κρεμασμένα,
μια μυρωδιά από ουρητήρια
το μόνο που λάμπει ανάμεσα στους λίγους θεατές μια φράση.
Μιλά για ένα πάρκο γεμάτο καπότες
μεταχειρισμένες ,και γι ανθρώπους μιλά,που υπέφεραν από μια άγρια μεταχείριση των άλλων.
Όταν πάει 11 ο κόσμος φεύγει.
...
Οι ηθοποιοί φεύγουν, εκτός από τους εραστές.
Ένα νέο ζευγάρι ηθοποιών.
Αυτός σαν να ξέφυγε από έναν πίνακα λυπημένου μα υπερήφανου φαγιούμ.
Αυτή σαν μια μικρή εκπρόσωπος της παλαιάς αριστοκρατείας.
Ενώ υποδύεται την πόρνη, έχει στις κινήσεις της τρόπους που έχει ένα κορίτσι με γαλλικά και πιάνο.
Κλείνουν τα φώτα αφήνοντας μονάχα αυτό που βρίσκεται ακριβώς επάνω τους, το χαμηλώνουν.
Μόνο για να παίζουν οι σκιές στα πρόσωπα τους.
Ουσιαστικά σκηνοθετούν τον έρωτα τους..
Αυτός με μικρές μελετημένες κινήσεις της ξεκουμπώνει τα ρούχα.
Πέφτουν στο μαύρο ξύλινο πάτωμα.
Πέφτει επάνω της.
Με φιλιά που ανοίγουν πληγές φωτός.
Ενώ αρχίζει η σαγήνη της ηδονής.
Ενώ ξετυλίγεται το ψέμμα της.
Ο μεταμορφωμένος καθρέφτης του κόσμου.
Λες και αυτές οι εκρήξεις της χαράς θα συνεχίσουν την σπορά τους.
Λες και οι αφημένες αισθήσεις θα συνεχίσουν να τρέχουν γλυκές,
σαν μικρά κρύσταλλα χρυσής σκόνης.
Είναι νέοι.
Αυτό δεν τους απασχολεί.
Κι όταν πιά έχουν ρουφήξει ο ένας τον άλλο σαν μαύρες τρύπες,
ενώ λίγη από την κοκκινιά του περιγράμματος τους χύθηκε στο πάτωμα,
ενώ λίγο πορτοκαλί χύθηκε από τις μασχάλες τους,
τα φιλιά τους ακόμη απόηχοι στην αίθουσα σαν μαστίγια ανυψώνονται,
τότε ακριβώς εμφανίστηκε για λίγο μπροστά τους ο θεριστής του θανάτου.
Μόνο τότε κατάλαβαν πως ο έρωτας κι ο θάνατος είναι σιαμαία αδέλφια.
Μόνο τότε ζήτησαν ο ένας από τον άλλο να κοιμηθούν μαζί.
Σε εκείνο το αφάνταστα κιτς θέατρο που μύριζε ουρητήρια και σπέρμα...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου