Άνθρωποι μετάξια, διαφανείς πίσω από τις κουρασμένες αυλαίες, γενναίοι σαν γνήσιοι και αθώοι, νικητές και ηττημένοι, άνθρωποι ποδήλατα, φεγγάρια που χάσκουν πάνω από τις αυλακιές των υπονόμων της πόλης, άνθρωποι ολόκληρες ατμόσφαιρες από μόνοι τους, κεριά και κεχριμπάρια, καθρέφτες στο ταβάνι, εκτός του κύκλου με την κιμωλία, άνθη καταραμένα, ενωμένοι μια γροθιά, γοητευτικοί μέχρι θανάτου,και μετά θανάτου, συμπόσια κατανυκτικά σε καράβια με ανέμους δυνατούς, λέξεις με κίνηση, νότες σε σπορά, κάδρα του Βαν Γκογκ σε μετεωρισμό, σπαραγμοί ελαφίσιων ματιών καθώς η γλυκιά συμμορία τελειώνει από την φυσική της παρουσία, σπαραγμοί και οδύνη καθώς η παγκόσμια συμμορία λυμαίνεται την γλυκιά και καθώς το κτήνος ανεβαίνει σαν Κινγκ Κονγκ τις πόλεις,τις χώρες, τις επαρχίες και τους δρόμους, σκορπίζοντας λήθη και θανάτους οδυνηρούς, εσύ βλέπεις μια ταινία για πολλοστή φορά και πηγαίνεις να κοιμηθείς μέσα σε δάκρυα ποτάμια , σκέφτεσαι πως σε καθόρισε και δεν εξανθρωπίστηκες ακόμη, έπειτα χαμογελάς στην ελπίδα πως ΑΧ, τυχεροί και γενναίοι όσοι διατηρούν μια γλυκιά συμμορία, με πρόσωπα κι όχι περσονες, με καρδιές που φυλάνε τα καστρόσπιτα ,τις μουριές και τα πεύκα στα κοιμητήρια, με δέος και υπόκλιση στο να μπορείς να μείνεις άνθρωπος εκτός ορίων κι εκτός στέγης ονείρων , τα όνειρα είναι γλυκοσυμμορίες και πετούν πάντα ελεύθερα.. Σκέψεις για την γλυκιά συμμορία που ξαναείδα χτες και κα΄θε φορά είναι σαν να την βλέπω για πρώτη φορά ,όπως γίνεται πάντα με την τέχνη που έχει ψυχή και πρόσωπο.