Οι νύχτες απειλούνται από τις φωνές του Βοριά, τα παράθυρα και οι πόρτες χτυπούν αποβλακωμένες, η θάλασσα γεμάτη αφρούς αναγκάζει τις βάρκες να φοβηθούν. Τα ρούχα δεν στεγνώνουν. Οι βόλτες συνεχίζονται μέσα από τα μουγκρητά του ανέμου. Ο αέρας στην χώρα προσπαθεί να σε σηκώσει από την γη κάνοντας τα ρούχα σου πανιά για πλεούμενα. Η ομίχλη τον περισσότερο καιρό κολλούσε επάνω μας και δυσκόλευε τα μάτια . Ένας ήλιος μπερδεμένος ψάχνει και βρίσκει πορτρέτα. Οι γάτες ήρεμες κοιμούνται τον επτάψυχο ύπνο τους. Τα καφενεία πότε πότε γεμίζουν τάβλι, χαρτιά και ρακή. Φοράω τα πόδια μου και πάω. Προς την θάλασσα. Την παρηγορήτρα. Σε έναν Σεπτέμβρη θεριστή. Στο χαρτί 13 της ταρό. Φοβάμαι τον θάνατο. Φοβάμαι τον θάνατο. Πολλές φορές βλέπω τον πεθαμένο μου πατέρα, μέσα στο σπίτι να δουλεύει το ξύλο τρίβοντας το. Βάζοντας του καρφιά. Σκέπτομαι τον κόσμο καρφωμένο σε έναν καμβά.Και γεμάτο καρφιά και πληγές. Η αδιαλλαξία και ο φανατισμός είναι πια φαρμάκια της καθημερινότητας. Είναι καρφιά στο κρανίο της ανθρωπότητας. Είμαι βαθιά απαισιόδοξη γιατί είμαι ευαίσθητη με κεραίες ανοιχτές. Είμαι άοπλη, έχω άλλο οπλισμό, αόρατο. Βλέπω την ανθρώπινη σκιά να ψάχνει να βρει τις νόρμες της για να εκφραστεί. Θα μπορούσε να διευκολυνθεί καταλαβαίνοντας τις λέξεις αγάπη, ευχαριστώ, συγχωρώ και ντρέπομαι.. ΣΕπτέμβρης