Λένε ,πως είναι ντυμένοι με μαύρα και λευκά φτερά οι νεκροί μας, όταν πηγαίνουν απέναντι. Αλλά δεν είναι παρά ένα λιοντάρι που σκίζει την καρδιά μας ώσπου να καταλάβουμε πως δεν θα τους ξαναδούμε πια. Το λυπητερο τραγουδισμα του αηδονιού που λάμπει σαν δοξάρι κάτω απο μια ηλιαχτίδα. Ύστερα ο χρόνος απαλά, τους αφήνει νας μας επισκέπτονται στον ύπνο μας και να μας αφήνουν μηνύματα. Να μας γδέρνει στην πλάτη με τρυφερότητα ένα αόρατο μάτι. Πίνουμε μαζί τους κρασί και γινόμαστε δέντρα πριιν την φωτιά. Μα πάντα πίσω από το φέρετρο, ακολουθεί η μύγα. Στην αδελφική μου φίλη Μ.Τ για την απώλεια του πατέρα της. Ελαφρύ το χώμα.