ΕΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΑΚΙ ΓΙΑ ΜΕΓΑΛΑ ΠΑΙΔΙΑ Ο βασιλιάς της λύπης καλεί τον κόσμο των πόλεων σε γεύματα. Έχει ένα μαύρο πουλί καθισμένο στον δεξί του ώμο και βάζει σφραγίδες σε κόλλες από κίτρινο χαρτί. Τα γεύματα που παραθέτει είναι τα νέα σε εφημερίδες και γυάλινες οθόνες που τους έχει απαγορέψει τις καλές ειδήσεις. Έτσι συνηθίζουν όλοι να ακούν τις κακές ειδήσεις χωρίς να αντιδρούν. Κάποιες πεταλούδες ερχόμενες από μακριά προσπαθουν να γεμίσουν χρώμα με την μορφή και το πέταγμα τους αλλά αυτό δεν είναι παρά ελάχιστες φορές δυνατόν. Η θάλασσα ξεμακραίνει, τα βουνά κουνιούνται και τα ηφαίστεια ξυπνούν. Προσπαθούν να ξυπνήσουν τον τρόμο και το ενδιαφέρον για την ζωή αλλά ακόμη κι αυτό ξεχνιέται γρήγορα. Μονο τα θύματα μετρούνται και καταγράφονται. Οι ερωτευμένοι ακρωτηριάζονται σιγά σιγά και τα παιδιά ξεμακραίνουν από τους γονείς τους γιατί δεν γεννήθηκαν για την λύπη. Τα παγκάκια ακούνε με προθυμία τις ιστορίες των πεσσόντων. Αυτοί που αντιστέκονται ασχολούνται με τις τέχνες και παίρνουν ποιήματα στις τσέπες των παλτών τους τραβώντας για άγνωστη κατεύθυνση. Ο βασιλιάς της λύπης έχει πολλά παιδιά. Ολα προσπαθούν και καταφέρνουν να εξαφανίσουν τον βασιλιά της χαράς. Όμως όλο και κάποιο παιδί του ξεφεύγει. Κάποιες φορές έρχεται από μακριά μια όμορφη γυναίκα με μια βαλίτσα. Το μυαλό της είναι ένα τεράστιο λούνα παρκ και το κεφάλι της είναι μια αρχαία προτομή. Τα ματια της είναι πρασινες λίμνες που κατοικούν νουφαρα. Μιλούν τα αρχαία είδωλα. Ξέρουν καλά πως ότι καταστράφηκε στο παρελθόν από τους ανθρώπους ήταν γιατί είχαν μολυνθεί από την λύπη. Κανένας που είναι χαρούμενος δεν έχει την ανάγκη της καταστροφής. Η χαρά είναι το αντίθετο της λύπης, ένα στροφάρισμα είναι στην αντίθετη κατεύθυνση. Αλλά η χαρά θέλει κόπο ενώ η λύπη συνηθίζεται, σε παίρνει εκεινο το μαύρο πουλί στην πλάτη του και βολεύεσαι, έτσι αυτοεξυπηρετείσαι. ΜΕ την αρχαία συνήθεια των ανθρώπων, την μιζέρια που δεν ξεβολεύεται για κανέναν. Όμως γυρίζει ο κόσμος κι ίσως κάποτε ζαλιστεί ο βασιλιάς της λύπης και πέσει. Είναι μια κρυφή ελπίδα που οι κάτοικοι δεν μιλούν γι αυτό, φοβούμενοι την εκδίκηση του. Κι έτσι η ελπίδα μένει βουβή αφού δεν μιλιέται, δεν επικοινωνειται η παρουσία της από κανέναν. Μάλιστα ,όποτε σπάνια κάποιος θυμίζει την παρουσία της τον λένε γραφικό και φαντασιόπληκτο. Και ξεμπερδεύουν.