Ο κύρ-Αλέξανδρος έχει φύγει από χρόνια, ήπιε το τελευταίο του ποτήρι μάζεψε τα τσιγάρα του και κοίταξε την θάλασσα. Εκεί τον είδαν κάποιοι ψαράδες να βαδίζει στον βυθό. Εκεί τον βλέπω κι εγώ όποτε πέφτω μέσα σε όνειρα που στάζουν νερό τα κεραμίδια. Αυλές με λειχήνες και γραμμές μούχλας που τραβούν κάτω από τις πλάκες για τα υπόγεια. Ρίγη κρύου διαπερνούν τους φτωχούληδες του θεού στις κάμαρες με το κομμένο ρεύμα. Κι οι άστεγοι συτροφεύουν την μοναξιά τους με σκυλιά, τα σκυλιά σε κοιτούν με ευγνωμοσύνη όταν ρίχνεις λεφτά στο πλαστικό ποτήρι. Είναι εκπαιδευμένα στις σκληρές αποστολές.. Στην άλλη μεριά της γης ένας πολεμοχαρής τύπος που μοιαζει με υβρίδιο ανθρώπινο, μιλάει στο τηλέφωνο, ενημερώνει με τον τρόπο του ένα επτάχρονο κορίτσι πως δεν υπάρχει άγιος Βασίλης. Το κορίτσι συνεχίζει να περιμένει κάτω από το δέντρο των Χριστουγέννων χωρίς να του δίνει σημασία.. Οι εορτές αυτές έχουν σκληρότητα. Οι πυκνές αντιθέσεις σε εξοντώνουν ψυχικά εαν έχεις ευαισθησίες. Τα υπόγεια είναι σκοτεινά και σιωπηλά και τα ρετιρέ είναι φωταγωγημένα και γεμάτα ανθρώπους που πίνουν κρασί και μιλούν έντονα. Η αλήθεια είναι πως τέτοιες ημέρες θα ήθελα να μην έχω παρατηρητικότητα, να μην έχω διάθεση να βλέπω τις λεπτομέρειες στην υγρασία των ματιών. Θυμάμαι τις ιστορίες του κυρ-Αλέξανδρου, τους φόνους και τα δηλητήρια που μοιράζουν οι άνθρωποι ο ένας στον άλλον αντί για δώρα. Σκέφτομαι κα΄θε τι μοναχικό να συντροφεύεται από άνθη με έντονο άρωμα. Τον κόσμο που δεν καταλαβαίνει ότι χάνεται. Τα παιδιά που σκοτώνονται στα σύνορα. Και τους ανθρώπους υβρίδια να κυβερνούν τον κόσμο με χαλασμένα πιλοτήρια.. Μάταιες οι ερωτήσεις, μάταιες κι οι απαντήσεις. Μόνο εκείνα τα κεραμίδια που στάζουν. Εκείνη η σιωπή που μιλάει για όλα. Κατεβάστε με από την γη. Γυρίζει επικίνδυνα κι εκείνος ο ίλιγγος με έχει ξαναβρεί. Τον ήξερε ο κυρ- Αλέξανδρος καλά.