( ΤΙ σχέση έχει η ΛΟρίν Μπακόλ με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης;) Στο Χόλλυγουντ οι πιστοί του χρήματος βρίσκουν αγγέλους χωρίς φτερά και τους φτιάχνουν ρόλους για να γεμίσει το λευκό πανί των θαυμάτων. Πολλές φορές, αυτοί οι ρόλοι, γίνονται άγριες περσόνες, κυνηγούν τα πρόσωπα που τις φορούν επιδιώκοντας την επανάληψη της επιτυχίας. Και σιγά σιγά εξορίζεται ο άγγελος της ύπαρξης κι εγκαθίσταται η περσόνα, αυτή που θα γεμίσει τα ταμεία και το πλήθος. Ο ηθοποιός είναι ζώο ανασφαλές, πως θα μπορούσε να μπει εξάλου σε ένα άλλο δέρμα έχοντας σιγουριά και πληρότητα; Η πληρότητα έρχεται την στιγμή της πράξης, της δημιουργίας, στο τέλος του έργου το κοντέρ γυρίζει από την αρχή και ο δρόμος της ανασφάλειας ξαναγυρίζει εκθαμβωτικός μπροστά στον καθρέφτη. Η Λορίν Μπακόλ μισούσε την φαμ-φαταλ που την είχαν ταυτίσει. Και σιγά σιγά εξορίστηκε από τα γραφεία των παραγόντων που λάτρευαν το χρήμα κι όχι μόνο την μαγεία του σινεμά. Σκέφτομαι πως ένα είδος περσόνας χτίζει κάποιος κι εδώ μέσα, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Με την διαφορά πως όσα μέσα και να βρίσκονται ώστε να κόβονται οι ρυτίδες, να φτιάχνει ένας χαλαρός λαιμός , να φτιάχνει το οβαλ του προσώπου που ο χρόνος γκρεμίζει, η ευχαρίστηση που παίρνει κανείς από το χειροκρότημα που δεν ακούγεται εξαιτίας αυτού του ψεύτικου, γρήγορα πέφτει καθώς η πραγματιότητα του καθρέφτη είναι εκεί. Και φυσικά τα ταλέντα κι η δημόσια αναγνώριση μέσα από την οθόνη είναι κάτω από γερή αμφισβήτηση. Ενας σκληρός παρατηρητής που διαθέτει αετίσιο μάτι θα διαπιστώσει με δυσαρέσκεια πως αυτοί που τυγχάνουν αυτής της επιπλαστης αναγνώρισης είναι συνήθως περσόνες- χειραγωγοί. ΒΡίζουν τους τολμούντες που κάνουν κριτική δυσάρεστη σε αυτούς κι ευχαριστούν τους φιλικούς προς αυτους.Και φυσικά αξιοποιούν άλλοι πιο χαριτωμένα κι άλλοι βγάζοντας μάτι τις γνωριμίες που θα εξυπηρετήσουν τους σκοπούς τους.. 'Ενα γελοίο παιχνίδι που έπαψε να μου δίνει ευχαρίστηση αφού η παρατήρηση του δεν μου δίνει πλέον καμία έξαψη στο να βρω καινούργιες γνωσιακές πληροφορίες για το συγκεκριμένο πλέον είδος και του δότη και του λήπτη.. Η μαγεία δεν είναι κάτι παθητικό. Ειναι δότης και αποδέκτης. Αυτής της μαγείας πλέον γινόμαστε ελάχιστοι σαν αποδέκτες γιατί αγωνιζόμαστε στο χτίσιμο και την συντήρηση μιας περσονας που εξυπηρετεί ανάγκες που καμία σχέση δεν έχουν με την μαγεία της τέχνης και της ανθρωπιάς. Αφορά μόνο την αναγνωρισιμότητα, την στιγμιαία που είχε πει ο Γουόρχολ.. Αφήνω στην άκρη τα θετικά των μέσων αυτών που είναι άπειρα. Μένω στην παραπλάνηση, την εξαπατηση και τον χειρισμό , δεν εγείρομαι φυσικά μόνο για τις περσόνες αλλά για την γενική τυφλότητα και την ευκαιριακή προοπτική του τίποτε.. Τον δεύτερο π.χ αιώνα ο Τερέντιος έγραψε πως << δεν υπάρχει τίποτε που να μην έχει ειπωθεί>> ενώ ο Αντρέ Ζιντ αιώνες μετά είπε πως << Οτιδηποτε ήταν απαραίτητο να ειπωθεί έχει ήδη ειπωθεί. Όμως μια και κανείς δεν ακούει, όλα πρέπει να ειπωθούν ξανά>>. Παρακολουθώντας χτες στην τηλεόραση ένα αφιέρωμα στην Λορίν Μπακόλ θυμήθηκα τα λόγια αυτά και με όλη μου την καρδιά συμφώνησα αλλά σκέφτηκα πως η ομορφιά της Λορίν και κάποιων άλλων λίγων είναι κάτι που συνεχώς εξιστορείται. Δεν παύει αυτή η αληθινή διήγηση της ομορφιάς και φυσικά κάθε ομορφιά έχει κι ένα μέρος μιας ιδιαίτερης θλίψης και μαγείας.Κι αυτό είναι που σε καθιστά εκτός από παρατηρητή και μέρος της.Η ομορφιά είναι άδολη. Και ναι, η ομορφιά της Λορίν Μπακόλ με φέρνει σε αφωνία, σε αγλωσσία κι αυτό είναι μαγεία..