Eίχα μείνει εκεί που με άφησες, οι παλάμες μου ιδρωμένες ,τραγουδούσαν κάποια σκοτεινά μπλουζ, είχαμε σχεδόν μιλήσει για όλα αγγίζοντας τα από έξω, τραβώντας αόρατες γραμμές γύρω μας, με νύχια γαμψά ξύναμε το παρελθόν μας, εκείνη η αυτοκαταστροφή και το τσούλισμα μας στα άκρα, ήταν παρόντες. ΌΠως επίσης παρόντες ήταν κι η συννεφιά που διαλύθηκε από τον ήλιο. Ξέρω ότι αγαπάς τον ήλιο και την Άνοιξη, αγαπάς να βουτάς επάνω στα κίτρινα υγρασιασμένα φύλλα.. Μεγαλώσαμε χωρίς να μεγαλώσουν ολότελα οι ψυχές μας, εκείνο το παιδί βλέπεις, πάντα έχει την ικανότητα να κοιτάζει πίσω από τα κλειστά παραθυρόφυλλα. <<Πολλή ζωή που ξοδεύτηκε έτσι άτσαλα, σαν να χάρισα κόκαλα σε έναν σκύλο που δεν τα είδε ποτέ του, έτσι αισθάνομαι>>, σου είπα. << Να θυμάσαι πως ενώ υπήρξαμε πυρομανείς δεν γίναμε εγκάθετοι>>, έτσι είπες κι άναψες ένα τσιγάρο. Θα μπορούσε να έχει προκύψει κι αυτό.. Κοίταξα τον κηπάκο μπροστά μου με τα λουλούδια και το παχύ χώμα. Κάποια παιδιά έπαιζαν προκαλώντας μια γλυκιά φασαρία. Να σου πω κάτι μυστικά; Γι αυτό επιζήσαμε και δεν ζηλέψαμε την δύναμη των θηρίων, η παιδικότητα μας δεν θα μπορούσε να μας επιτρέψει να ζήσουμε με αυτήν την αποκρουστική δύναμη... Και μας βοηθάει ακόμη κι εκείνη η παλιά μας αφέλεια.. Ωφέλεια είναι.. Έπειτα α΄φησα τα μπλουζ να ξεχυθούν από τα δάχτυλα μου και προχώρησα για το σπίτι. Περπατούσα κάτω από την επίδραση ενός μετεωρισμού. Κι ενός γιασεμιού που έλαμπε με την μυρωδιά του στο νησί μου. Ας μην μας γκρεμίσει τίποτε.. -Τα ορατά και τα αόρατα