Παρασκευή 31 Ιουλίου 2015


Τόπο σου λες, αυτό το σημείο που ενώ σου θυμίζει πόσο αχανής είναι η άβυσσος που βρυχάται κάτω από τα πόδια σου, τόσο έντονα αποτυπώνει μέσα στην καρδιά σου πως εδώ θες να ζήσεις μα και να πεθάνεις. Κι ενώ σε λιγώνει η ομορφιά του εσύ στέκεσαι και ρουφάς την στιγμή με ταπεινότητα και αθωότητα σαν να βλέπεις πρώτη φορά τον τόπο και τις μνήμες που περπάτησες επάνω του. Τόπος σου τελικά, είναι ένα σημείο του εαυτού σου μέσα σε ένα σύμπλεγμα διέγερσης και αφύπνισης για ζωή και διάθεση για ένα μικρό σου αποτύπωμα... -Αμοργός

γυναίκες ξεπλένουν τα μάτια τους, στα βλέμματα των αντρών, όπου η αγριάδα αναμετράται με την ευγένεια που έχει αυτός που δαμάζει τους βράχους, το ξημέρωμα βρίσκει έναν γλάρο να φτερουγίζει μαζί με τα καίκια, τα σφαλιστά βλέφαρα ευχαριστημένα από την απόλαυση της νύχτας, εδώ δεν αναπαύεσαι στην καλοσύνη των ξένων, εδώ την καλοσύνη μπορείς να την πεις αγάπη, η αγάπη ξεπλένει ότι χωρίζει τα ανθρώπινα, ο έρωτας απλώνει τα λευκά σεντόνια σε ότι ονομάζεται ζωή, κι εγώ ένας μικρός οδοιπόρος στα πέτρινα μονοπάτια λαχταρώ, λαχταρώ για την εύνοια των αγαπημένων μου νεκρών, ω, εδώ θα τραγουδήσω μαζί με τα πουλιά την έννοια της ελευθερίας, εδώ θα γίνω ξανά παιδί και θα αντικρίσω όσα ξέρω σαν γυναίκα... Ήλιε, κάψε με, ήλιε αναγέννησε με! -Αμοργός

Καθώς παρατηρώ τον αιώνιο αγώνα ενός μυρμηγκιού να τραβάει επάνω του το τριπλάσιο από αυτό βάρος, την μαγεία του κόσμου της μέλισσας, την ησυχία που σπάει από το τραγούδι του φασαριόζου τζίτζικα, το λευκό μπλε χωριό που κατοικώ, τους αβίαστους χαιρετισμούς που ανταλλάσω με τους άλλους, καθώς παρατηρώ πόσο δύσκολη είναι η απλότητα στην σύνθεση της στην πόλη,τόσο νοιώθω ευλογημένη, ναι, καθώς έξω από το ανοιχτό μου παράθυρο περνά λαχανιασμένος ο σκύλος ενός βοσκού, καθώς ξημερώνει μια άλλη ημέρα, όταν περνώ μπροστά από το κοιμητήριο και χαιρετώ βγάζοντας το καπέλο μου, καθώς πλένω το τζάμι κι ένα σπουργίτι έρχεται και γλυστράει επάνω του και μισομπαίνει στο δωμάτιο, πες μου τι, πες μου τι άλλο μπορεί να θέλει ένας άνθρωπος σαν εμένα για να νοιώσει γιατί το απλό είναι τόσο δύσκολο, ο άνθρωπος είναι αφύσικο να μην νοιώθει κομμάτι της φύσης και στις πόλεις επιννοούμε τρόπους για να νοιώθουμε κομμάτι μιας φύσης που μοιάζει νεκρή.. Καθώς παρατηρώ τα πάντα εδώ, νοιώθω την μαγεία του να νοιώθεις την έκσταση να σε επισκέπτεται τακτικά και αμέριμνα, νοιώθω την σοφία των νησιών και αισθάνομαι τυχερή κι ευτυχισμένη.. -Αμοργός

Είναι σκληρό το λευκό, και ανελέητο επάνω στα μάτια Ρούχο φορεμένο ανάποδα η μνήμη, σαν την σαύρα τρυπώνει στις κρύπτες Οι μικρές εκκλησίες στους βράχους δεν μιλούν, κάνουν πρόβες για τελετές μέσα στην σιωπή που βρυχάται Το κενό που μεγαλώνει είναι σαν παιδί που διψάει για γάλα Πως να ζήσεις στις Κυκλάδες αν δεν έχεις λέπια; Ήταν απομεσήμερο όταν έξυσα τα δικά μου κι απόμεινα γυμνή να καίω δίχως τους Στον καθρέφτη ένας ήλιος σπάει σε θραύσματα που μπαίνουν μέσα στα μάτια Εδώ είμαι, καταραμένη να συλλέγω ιστορίες δίχως λέπια, εδώ είσαι κι εσύ επισκέπτη, μέσα στο άγονο τοπίο δεν μπορείς να δεις το παλιό μας ρούχο, αυτό που στεγνώνει μέσα στο λευκό και την πέτρα.. -Αμοργός

Ένα μπλε φεγγάρι ετοιμάζεται να κολυμπήσει επάνω μας Εμείς κοιτούμε τους Βόρειους να περνούν έξω από τα σπίτια μας, περιπατητές και οδοιπόροι μιας χώρας βουλιαγμένης στην θλίψη. Θυμόμαστε τους νεκρούς μας φίλους κι ανασαίνουμε λιβάνι και βλέπουμε την ενοχλητική μύγα που κολλάει στα πτώματα. Κι ας μην είναι ο θάνατος μόνο που μιλάει στα παλιά μας λημέρια. Βλέπω τον αετό να πετάει πάνω από την χαράδρα και τον ζηλεύω. Βλέπω τα παιδικά μου όνειρα καθώς ξεχάστηκαν στην θάλασσα. Βλέπω με την ψυχή μου τους πειρατές και τους έρωτες που χάθηκαν από φονικό χέρι. Αναλογίζομαι γι αυτό το αγαπημένο μπλε πόσο μπλε χάνεται, πόσο μπλε μας πληγώνει. Κι ο έρωτας μας πληγώνει με το λαμπερό του κέντρισμα. Κι οι ενοχές μας για όσα χάθηκαν και για όσα δεν τολμάμε να κάνουμε. Αυτό συμβαίνει με την Κυκλαδιτισσα αδελφή μου, ανεβάζει επάνω όλα αυτά που κρύβονται καλά και προσεκτικά. Ένας εαυτός που αναζητώντας το στίγμα του παραληρεί για αγάπη και έρωτα κατεβαίνοντας εκεί που υπάρχουν σεντούκια με θειάφι. Και δαιμονιζόμαστε μέσα στην επάρκεια και την ανεπάρκεια μας. Θεέ μου, πόσο σκληρό είναι να είσαι άνθρωπος...