Τρίτη 17 Μαΐου 2016


ώσπου να αδειάσει η μνήμη, θα σε περιγράφω στα χελιδόνια

Σταγόνες λύπης έλαμψαν στο πρόσωπο, ύστερα μια σταγόνα χαράς ήρθε και προσπάθησε να λάμψει, όμως οι σταγόνες της λύπης ήταν πολλές και την έσπρωξαν μακριά, καθώς έφευγε εκείνη η μικρούλα σταγόνα ,σκέφτηκε, γιατί να είναι μόνη της κι ακολούθησε τις άλλες, τότε το πρόσωπο ,αυτόματα κατέβασε τις γραμμές του και μια ψύχρα επικράτησε στο δωμάτιο, ο κήπος έξω έδιωξε τα αστέρια και το πρόσωπο ακίνητο εγκλωβίστηκε στην απάθεια..το έβλεπα στον καθρέφτη να κουνιέται πέρα δώθε..

Διατηρώ την ζωή μου, σαν ένα μυστικό εκτεθειμένο στο φως, Εκείνα τα λίγα που έμαθα είναι.. { Κρατήστε τις πληγές που σας έκαναν γενναίοι άνθρωποι,μην τις κρύβετε από τον ήλιο, μην παριστάνετε πως δεν έγιναν, κάποτε αυτές θα σας κάνουν αδέλφια

Το 24 ωρο μιας self'ie εξυπηρετεί την αυτοαναίρεση (ένα μικρό ,εύθυμο γράφημα) 5 πρωινή Η περιπέτεια- αυτοπεριήγηση, ξεκινάει από την πρώτη αυπνία, κατά τις 5 το πρωί, χωρίς τσίμπλα στο μάτι, με νεύρα που ξύπνησες χωρίς λόγο , ανοίγεις το φως και διαβάζεις περιοδικό, δεν είμαστε για βιβλία εκτός κι αν είναι κανένα από αυτά που καλύπτουν χρονικά με γρήγορες τσόντες, τότε σκέφτεσαι να κοιτάξεις τον καθρέφτη, μμμ, κοιτάς και δεν βλέπεις κανέναν κύκλο κάτω από το μάτι, κάτι σου αρέσει τραβάς γρήγορα με το κινητό αφού βάζεις λίγο ρουζ, κοιτάς το αποτέλεσμα και χαμογελάς, αχ, θα βάλεις τίτλο, μόλις ξύπησα κι έχω πολλά νεύρα , όλα αυτά ενώ διαλέγεις την καλύτερη, πέφτεις για ύπνο κι αυτήν την φορά κοιμάσαι άνετα μέχρι τις επτά που ξυπνάς. 7πρωινή Πίνεις έναν γρήγορο καφέ και βάφεσαι φυσικά, έχεις ξοδέψει πολλές εργατοώρες για να το μάθεις αυτό, κοιτάς τον καθρέφτη και στήνεις την μηχανή απέναντι σου, τραβάς καμιά εικοσαριά, διαλέγεις την καλύτερη και σκέφτεσαι το καινούργιο πρόγραμμα του photosop, αυτό που κάνει το δέρμα σου πορσελάνη , σκάβει ζυγωματικά και θολώνει διακριτικά στο περίγραμμα έτσι που φαίνεται σαν να βγάζεις μια λάμψη, επιπλέον κάνει κατάλευκα τα δόντια, αφαιρεί ρυτίδες, αχ, κάτι σαν οργασμός σε πιάνει... 9 πρωινή Οι μισοί είναι άρρωστοι στο γραφείο,λείπουν, έχεις όλον τον χρόνο να μπεις στο Facebook και να μετρήσεις τα like. Μετράς, αχ όχι, έχουν πέσει κατά εκατό, θέλεις να φτάσεις τα 1100 με μια φωτογραφία, η άλλη που σε ανταγωνίζεται στους υποψήφιους γκόμενουςέφτασε τα 950, σε πλησιάζει επικίνδυνα.. Γαμώτο, τι πρόγραμμα να έχει αυτή που λέει με θράσος την ηλικία της, έγινε 50 την περασμένη εβδομάδα, δεν μπορεί, σε περνάει και 5 χρόνια, σκατά, πρέπει να τα δώσεις όλα, σκέφτεσαι να φτιάξεις ένα τάχα μου ασυγύριστο δωμάτιο και λιγάκι σουρεάλ , όλα γύρω ανάκατα και να δεσπόζεις εσύ , ω ναι, αυτό είναι, αυτό είναι.. Βγάζεις στο μεταξύ άλλη μια. Φτου, έρχεται ο προιστάμενος, αρχίζεις τις γλύκες και μετά αρχίζεις να δουλεύεις. Απέναντι έχεις τον καθέφτη, φτου, χρειάζεται επανάληψη το botox, νέες μικρές ρυτίδες και γραμμές στο μέτωπο.. ΦΤΟΥ! 4 μεσημέρι Τρως και ξαπλώνεις. Ξυπνάς. ΠΕρνάς τις πρωινές φωτογραφίες στο facebook γράφοντας λεζάντα, εντελώς άκεφη και μέσα στα νεύρα. Τα like πέφτουν βροχή, κάτι χαζές σου γράφουν πως είσαι σαν ένας άγγελος, καλά το ξέρεις εσύ, τους γράφεις πως τις αγαπάς ενώ περιμένεις την αντίδραση εκείνου που σου κα΄νει το βαρύ πεπόνι, τίποτε, βρίζεις, ωστόσο έχεις φτάσει τα 800 μέσα σε μια ώρα, ω, θα πάει καλύτερα αυτή η φωτογραφία, ωστόσο τα σχόλια είναι από τους συνήθεις, ένας γέρος επιχειρηματίας και πάμπλουτος που τον κρατάς για καβάντζα, εκείνος ο ποιητής, ω σούπερ αυτός, ανεβάζεις μετοχές με αυτούς, γι αυτό και συχνά πυκνά φιλοξενείς ποιήματα του, εντάξει έχεις περάσει σήμερα τα σχόλια της ξινής, πάει τέλεια. Δεν κάνει όμως τίποτε αυτός που έχεις βάλει στο μάτι. 7 απόγευμα Δεν έχει πατήσει στον τοίχο σου εκείνος, αυτόματα πας στον τοίχο της ξινής, κοιτάς τα like, ουφ, κουράστηκαν τα μάτια σου, αλλά, αλλά ωχ, δεν είναι δυνατόν της έκανε like, της έκανε like, όχι γαμώ το κέρατο της, όχι ρε , δεν είναι δυνατόν. 9 βραδινή Βγαίνεις για ποτό με τις κολλητές. Βγάζετε η μια την άλλη, η Καίτη σου λέει για ένα καινούργιο photoshop, ενθουσιάζεστε, τέλεια, βλέπεις τις φωτογραφίες που σου έβγλαλαν, πιο ποιητική λες την θέλεις, ποζάρεις χωρίς να φαίνεται πως ποζάρεις, σηκώνεις το κεφάλι να μην φαίνεται η αρχή του διπλοσάγωνου, έχασες τόσα κιλά βλέπεις κι οι γραμμές του προσώπου παίρνουν τα κάτω τους, στο μεταξύ σκέφτεσαι το βαρύ πεπόνι. Τι καψώνι θα του κάνεις αφού είσαι σίγουρη πως περνάει από τον τοίχο σου, θα χρησιμοποιήσεις τον ποιητή και τον επιχειρηματία, ναι, αυτό θα κάνεις, εξάλλου χειρίζεσαι την γλώσσα τέλεια.. Κι αυτήν που μιλιέται και την άλλη, του σώματος.. 12 βραδινή Μετράς τα like, σκατά , ξανά 1000, τι διάολο, έχει κολλήσει εκεί, γαμώ την τρέλα μου σκέφτεσαι, που πάνε όλοι οι άλλοι; Έχεις 5000 φίλους και σου κάνουν like οι 1000, που είναι οι άλλοι; 2 βραδινή Τέρμα, αύριο θα κάνεις το σουρεάλ σκηνικό, θα πας από την Καιτούλα για το νέο photoshop και θα κάνεις κατάσταση, στο βαρύ πεπόνι δεν θα κάνεις like συνεχώς, θα κάνεις μέρα παρά μέρα και μετά μια φορά την εβδομάδα, μην φαίνεται πως τον κυνηγάς.. Πολύ ωραίος γκόμενος σκέφτεσαι, αχ, βέβαια είναι πολύ της κουλτούρας, δεν βαριέσαι όμως, αυτό το ανέχεσαι.. Τέρμα, αύριο θα κάνεις σκηνικό τρελό. Κάτι σαν μικρός οργασμός σε πιάνει πάλι.. Θα ξεπεράσεις τα 1500 , δεν μπορεί, θα πάρεις σβάρνα τους φίλους της ξινής και θα αρχίσεις σε όλους τα like, δεν μπορεί θα ξεπεράσεις το καταραμένο νούμερο το 1000, θα δείξεις και λίγο ώμο, θα ανεβάσεις μετοχές κατεβάζοντας. Οργασμός πάλι...ΚΟιμάσαι επιτέλους

Απόδειπνος ο μυστικός, ιερουργεί το έλεος σου, μαστίγια του Απρίλη, είναι τα λουλούδια του, κι οι μεγάλες εβδομάδες, χάνονται, μέσα στην μικρότητα των ανθρώπων.. Τίποτε δεν είναι μεγάλο αν δεν μπορείς να το αγγίξεις και να το δεις

Κάποτε θυμάμαι, πως ένας γέροντας κατοικεί μέσα μου,, μαζί με άλλους ενοίκους, ένοικοι διαφορετικοί και πολύπλοκα απλοί μέσα στην οντότητα τους. Ετούτος ο γέροντας ,δεν διψάει ούτε πεινάει για τίποτε, το μοναδικό που τον κρατάει αθάνατο, είναι η ειρηνική και ωραία συνύπαρξη της διαφορετικότητας τόσων ανθρώπων. Έχει δει τους σταυρούς , τους Ιούδες, τον Μωάμεθ ,τον Βούδα, και ποτέ του δεν είδε ανάσταση.. Και δεν περιμένει το μάνα εξ ουρανών. Την μητέρα γη, αγαπάει μαζί με την μητέρα του, θυμιατίζει την μνήμη της μητέρας στάζοντας λίγο αλκοόλ στο λαρύγγι του ,καταπίνοντας πουλιά που τραγουδούνε με ρυθμούς έξω από το Βυζάντιο και τις αυτοκρατορίες εκείνων που πονηρεύτηκαν για θεούς του πολέμου και της άδοξης δόξας. Όταν θα πεθάνω, μου έχει υποσχεθεί, στο μνήμα μου θα στέκεται και θα λευτερώσει εκείνα τα πουλιά. Αυτός ο γέροντας, είναι αθάνατος, γιατί ενώ όλα τα χόρτασε ταυτόχρονα ζει με τον ρυθμό του άκοσμου κόσμου , εκείνου που παραμένει αχαρτογράφητος

Κάθε νύχτα ,έβαζε τα σκισμένα παπούτσια της και περπατούσε σε όλη την πόλη, δώρο ήταν κάποιου, που έμοιαζε στον Αντίνοο, το πρωί , μόλις ξυπνούσε,, έβρισκε τα παπούτσια δίπλα στο κρεβάτι της, τίποτε δεν θυμόταν , μόνο ένιωθε μια γρατζουνιά στο στήθος της, εκεί που οι παλμοί γίνονται νότες για κάποιο ρέκβιεμ που ποτέ δεν χορταίνεται... - Υπνοβασία

.. Οταν μιλήσαμε για πρώτη φορά ,στάζαμε αίμα Καταλάβαμε αμέσως πως ανήκουμε στο είδος των μοναχικών Κι όμως, αυτό δεν μας εμπόδισε να απλωθούμε αμέσως ο ένας μέσα στον άλλον Οι βιογραφίες μας ,κουκούλια που τα προστάτευαν μεταξοσκώληκες Κι όλες οι λύπες κι οι χαρές μας είχαν την απόχρωση του αρχαίου Νομίζω, ήταν απόγευμα Αν και δεν σε ξαναείδα, από τότε ,με κυνηγάει η αίσθηση του επείγοντος... Και η ειμαρμένη, συνεχίζει να κάνει σχέδια χωρίς εμένα, ενώ εγώ ,χάνομαι καθώς θυμάμαι όλες τις γραμμές στο πρόσωπο σου, την ώρα που γελούσες σαν παιδί, τότε ήταν που γύρισα σπίτι κουβαλώντας μέσα στις παλάμες μου έναν ολόκληρο ουρανό. - Απογευματινός απόηχος

Αυτό που βλέπει κάποιος, σαν ίχνος της μύγας στον καθρέφτη του, κι άλλος σαν ένα λουλούδι τροπικό , που γεννήθηκε πρόωρα, το ίδιο είναι. Η ζωή κι ο θάνατος είναι. Και μερικές φορές η νοσταλγία των αγνώστων θεών.. υγ. Στέλιο, σε ευχαριστώ πολύ για το βιβλίο σου <<η σοκολάτα και το κερί>>, εύχομαι να είναι καλοτάξιδο κι εσύ να παραμείνεις έτσι, διότι ταλέντο χωρίς χαρακτήρα ,προσωπικώς, μισή χαρά μου δίνει όπου το συναντώ, άριστος είναι ο συνδυασμός τους για περίεργα άτομα σαν κι εμένα

Κάνουμε κύκλους, βυθιζόμαστε σε ιστορίες αγνώστων, για εκείνους μιλάμε ή για εμάς; Για εμάς μιλάμε μέσα από τους άλλους, κι ας ξέρουμε από το ένστικτο του ζώου πως και ποια ιστορία θα τερματίσει πρώτη. Ας συγκρατήσουμε με λίγη συγκίνηση όποια από αυτές ποτέ δεν ξεκίνησε, ίσως αυτή να ήξερε τα περισσότερα . Σε κάποιο μπαρ της Καραιβικής ένας παπαγάλος θα μείνει στον ώμο του μπάρμαν καθώς θα αφρατεύει ένα κοκτέιλ που το πρώτο του συστατικό θα είναι το αψέντι.. Ξέρουμε να πίνουμε σαν γενναίοι κι όχι σαν αυτούς που ενώ σέρνουν δειλά όλη την ενοχή του κόσμου στην πλάτη τους παριστάνουν τους μοιραίους και τους γοητευτικούς. Καθώς θα καταπίνουμε το αψέντι ένας καταραμένος ποιητής θα τσουγκρίσει το ποτήρι μας. Εις υγείαν! -Το επίμετρο της Δευτέρας

Άνθρωποι τόσο ευαίσθητοι στο άκουσμα της φλόγας που σαν τους νιώθεις είναι σαν να περπατάς επάνω σε νούφαρα με το βάρος μιας πεταλούδας.. -όμορφοι άνθρωποι