Παρασκευή 16 Ιανουαρίου 2015


όλοι οι γελοίοι έρωτες, ακουμπούν και χάνονται, στο μικρότερο κόκκαλο του γόνατος σου. Διαστρεβλώσεις, υποκειμενικές κραυγές δεν φτάνουν κάτω από το άγγιγμα μου. Το πλήθος παραληρεί ,ενώ ένας ήλιος μαύρος χύνεται στον υπόνομο. Κανείς δεν μπορεί να πυροβολήσει τις στιγμές μας, ούτε η Ευρώπη που καίγεται, κανείς δεν μπορεί να περάσει τον μαγικό ιστό μας, ούτε καν οι αρχαίες τραγωδίες , ούτε οι ελπίδες, που έγιναν απόρθητα ψέματα. Φιλώ τον ώμο σου, ο λαιμός σου ένα κύκνειο άσμα στην άκρη των δαχτύλων μου. Τα περιστέρια πνίγονται τρομαγμένα στα συντριβάνια, εκεί που ανταλλάζουμε κρυφές πληγές, από μικρές ηδονές που είναι ξυράφια. Τα μάτια σου στο στόμα μου σαν τρένο, ανατριχιάζουν οι γραμμές, κι εκείνο το μικρό σημάδι στο μάγουλο σου μου θυμίζει έναν ανέλπιδο κόσμο. Χωρίς ελπίδες, μόνο με τον πόθο να μπω για ώρες κάτω από τα χέρια σου. Και λίγο να κλάψω από ευτυχία ανείπωτη, μυρίζοντας τα μαλλιά σου. Και να συρθώ ως τον ουρανό, εκεί που τεράστια πολύχρωμα παγώνια, πετούν προς το μέρος μας. Σε αγγίζω, κι ύστερα γνωρίζω αυτό που δεν εκφράζεται με λέξεις, οι λέξεις είναι κλέφτες και πόρνες, μπροστά σε έναν ωραίο έρωτα. Το βράδυ θα κοιμηθείς κάτω από τα βλέφαρα μου. Σαν ξυπνήσεις τούτος ο κόσμος δεν θα υπάρχει, θα υπάρχει μονάχα ο αόρατος ιστός μας.. -Ερωτικό

πολλοί πιστεύουν, πως οι επαναστάσεις γίνονται μέσα από τις προσωπικές λειψανοθήκες, από τα μισά γεύματα των απολογισμών των παλιών χρόνων. .... Πιστεύουν πως υπάρχουν ιδεολογικές προστασίες, πως η αναγκαιότητα των πραγμάτων, , οι υποχρεώσεις, ο νόμος η πειθαρχία είναι μέρος αυτών των προστασιών. ..... Κι ενώ ποτέ τους δεν έχουν πενθήσει για κάτι με την τραγικότητα που πρέπει στο πένθος μιλούν για Άνοιξη και Καλοκαίρια του πνεύματος. ....... Επανάσταση έχει συμβεί όταν δεν χρειάζονται απαγορεύσεις, όταν δεν υπάρχουν πια συνθηκολογήσεις, όταν το κάθε θέμα που είναι διαφορετικά σοβαρό στον καθένα είναι σεβαστό από τον καθένα. ....... Η επανάσταση θα έχει συμβεί όταν όλοι οι άνθρωποι θα είναι ωφελημένοι από αυτήν. Όταν θα είναι κύριοι των πράξεων και της δράσης τους. ..... Θα έχει συμβεί όταν οι βαθιές ευαισθησίες του ανθρώπινου είδους θα είναι παραπάνω από την ηλικιωμένη ιδέα μιας αποτελεσματικότητας που δεν είναι παρά ένα ανάγλυφο σχήμα. ..... Θέλω εγώ να χτίσω και να κατακτήσω τα όρια μου, θέλω να κινούμαι ελεύθερα και να κινώ ελεύθερα τις ιδέες μου. ..... Θέλω να σπάσω τους δεσμώτες. Θέλω να φτύσω στα μούτρα ότι είναι κίβδηλο και σκλαβώνει και υποτάσσει τους ανθρώπους μετατρέποντας τους σε κατοίκους-σκλάβους. ..... Να φτύσω στα μούτρα, όποιον δεν βλέπει ποια είναι η διαφορά του κατακτητή και του κατακτημένου, ίσως έτσι να συνειδητοποιούσε την μεγεθυμένη βλακεία του. Ίσως έτσι συνειδητοποιούσε πως δεν προσφέρει παρά μια ύβρη με την παρουσία του στον κοινωνικό ιστό. ...... Ξέρω, επανάσταση δεν θα γίνει μέσα στα επόμενα εκατό χρόνια, αλλά θα ονειρεύομαι πως κάθε ημέρα θα την ζούμε σαν επαναστάτες.. .... Τούτο σημαίνει, όχι αγαπάτε αλλήλους αλλά καταλάβετε τους, νιώστε τους... ...... Τα χουμε ξαναπεί, ο άνθρωπος, είναι σκατά, αίμα , σωματικά υγρά ανόητων οργασμών.. Γιατί ανόητων; Γιατί αν ο οργασμός πήγαζε από το αρχαίο ζώο που κατοικεί μέσα μας τότε θα ήταν οργασμός κι όχι μια πολιτισμική παραίσθηση ή μια μίμηση οργασμική που είναι τώρα. .... Και βασικά; Η επανάσταση θα είχε ήδη συμβεί.. -Σκέψεις περί <<επανάστασης>>..

Για μένα δεν υπάρχει μονάχα η ταξική πάλη , υπάρχει και η αντίθεση των τάξεων περί αισθητικής. Η αισθητική, καθορίζεται από τον τρόπο που αντιλαμβάνεσαι τα γεγονότα και τα πράγματα ,και ο τρόπος που επεμβαίνεις, ή όχι, σε αυτά. Αυτή η αισθητική είναι και στάση πολιτική, είναι η συμμετοχή σου στα κοινά. Είναι η απάθεια σου, αν δεις να χτυπάει κάποιος στον δρόμο έναν άλλο, είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζεις την γειτονιά και την πόλη σου. Για μένα δεν συμβιβάζεται να είσαι καθαρός και εντελώς προσεγμένος, αρωματισμένος , ερωτικός σαν εραστής ή ερωμένη, αν πετάς τα σκουπίδια στον κάδο από το μπαλκόνι η πετάς σκουπίδια στον δρόμο. Είσαι αντιαισθητικός και αγενής με το ίδιο σου το περιβάλλον. Δεν γίνεται να μην διαθέτεις ευγένεια, να επισκέπτεσαι ένα σπίτι φιλικό και να μονοπωλείς και να <<βρίζεις>> με κομψότητα αυτόν που δεν συμφωνεί μαζί σου. Δεν μπορείς να με πείσεις πως βρίζοντας κατακτάς τις θέσεις σου και απαλλάσεσαι από ενοχλητικούς και ψωνισμένους.. Δεν μιλώ για κανόνες, μιλώ για ευγένεια.. Δεν μπορείς να με πείσεις πως αν γράφεις και σε διαβάζουν μόλις τριάντα άτομα είσαι καταξιωμένος, ενώ αν έχεις πολλούς αναγνώστες είσαι ατάλαντος και μέτριος.. Η καλή λογοτεχνία στιγματίζει, την θυμάσαι και δεν την ξεχνάς, επίσης η καλή λογοτεχνία βγάζει την κάμπια από το κουκούλι και την κάνει πεταλούδα. Γι αυτό μην μιλάς φτωχέ παπάρα για αριθμούς..είσαι αντιαισθητικός και μυρίζεις ψωνίλα... Η ψωνίλα είναι μια από τις αιτίες που φτάσαμε εδώ... Ακόμη να θυμάσαι πως όσα πανεπιστήμια και να βγάλει κάποιος αν μέσα του έχει μίσος θα έχει τοξική επίδραση στα άτομα και στην κοινωνία. Μαλάκες που έχουν αναδείξει εαυτόν σε μέγιστο νου και κομιστή απείρων γνώσεων και μιλούν με μπουρδολογίες, ούτε οι ίδιοι δηλαδή μπορούν να καταλάβουν τι λένε, με αφήνουν παγερά αδιάφορη.. Και επίσης τους θεωρώ αντιερωτικούς και παράσιτα.. Προσέξτε αυτούς που κουβαλούν μίσος, είναι η πάλη των σύγχρονων τάξεων στο κατώφλι του ξευτιλοπολιτισμού.. Μην δικαιολογείτε έτσι απλά πράξεις εκδικήσεως βάζοντας την ταμπέλα έλα μωρέ, ήταν θύμα.. Το μίσος έχει τοξίνες και υπερβαίνει , εμποδίζει και ακρωτηριάζει.. Όσο γι αυτούς που κλέβουν ιδέες θα κριθούν συμπερασματικά και θα λάβουν την αξία τους σε άλλη μονάδα μέτρησης αντί χρηματικής. Στείλτε στον διάολο τα ψώνια και τους λεμέδες. Η ζωή, ακόμη κι αν έχεις λεφτά και δεν έχεις αισθητική, και δεν ανανεώνεις την αντίληψη σου περί αυτής ψάχνοντας κι αγαπώντας την τέχνη, είναι κινούμενη άμμος.. Ψάχνουμε για ανθρώπους που διαθέτουν αισθητική, με άλλα λόγια έρωτας ,φιλία, ευγένεια, αλτρουισμός, αυθορμητισμός και εύρεση της αλήθειας είναι μερικά από τα συστατικά του ζειν ευτυχισμένος γιατί κινείσαι στα όρια της ομορφιάς.. Στον αγύριστο τα υπόλοιπα... -Σκέψεις περί αισθητικής- Υγ, όλα αυτά εκ του μικρού μου παρατηρητηρίου

όταν με πήγαν στον παππού και με άφησαν να με μεγαλώσει, είχα πεταλούδες στο στομάχι, ήταν από αυτές που γέμιζαν με φόβους την καρδιά , η καρέκλα μόνη της ,στο κουζινάκι, μου προκαλούσε δάκρυα, γιατί ένιωθα την μοναξιά της και την βαριά της εγκατάλειψη, τις νύχτες κατάπινα γλυκόπικρα δάκρυα για ότι έστεκε μόνο και ξένο, αθώρητο θα έλεγες, από την ομορφιά της ζωής που απλά την διαισθανόμουνα έξω, 'όμως σιγά σιγά, ο παππούς αν και δάσκαλος, κατάφερε τις πεταλούδες αυτές κάπως να διώξει, δίχως διδασκαλίες και κουβέντες μακριές, έξω στην αυλή, κάτω από έναν γέρικο πεύκο έπαιζε βιολί, κι ήταν το βιολί χρώματα κι ηλιοτρόπια στα παιδικά μου μάτια, έβλεπα τις νότες να καρφώνονται στα κλαδιά και να με κοιτούν σαν παρατηρητές, κι ύστερα άρχισα να αγγίζω αυτό που φάνταζε σαν ζωή, κάτι είχε το βιολί εκείνο και μου έδιωχνε τα μάγια, σαν μάγια είναι ένα παιδί να νιώθει βαριά μοναξιά , σαν να είναι ενήλικος, όταν τον θυμάμαι ανακαλύπτω πως έχουμε τα ίδια μάτια και το ίδιο πείσμα, και σαν μεγάλος άντρας τώρα πια ξέρω, ξέρω πως υποφέραμε από τις ίδιες πεταλούδες.. κι όταν ακούω βιολί ταυτόχρονα αισθάνομαι παιδί και άντρας... -το βιολί του παππού- υγ.αυστηρά αφιερωμένο

Ένα αηδόνι καθόταν πάντα στην τραγιάσκα σου, ίσως αυτό σε έκανε να μου μιλάς τόσο γλυκά, τα λόγια σου είχαν ζωή και θάνατο και μια εγκαρτέρηση για τον πόνο. Καθώς κάρφωνες ένα καρφί στο σαμάρι, τα δάχτυλα σου έπιαναν να τρέμουν, μα εσύ ακάθεκτος το δούλευες ως την Ηρακλειά. Χρόνια μετά, καθώς ανέβαινα στο βιγλοχώρι, ένας άντρας με γνώρισε, μου έδειξε ένα σαμάρι καθισμένο γλυκά, σε ένα τοιχάκι, πρώτα άκουσα ένα αηδόνι, κι ύστερα τον άντρα, <<αυτό το σαμάρι το έφτιαξε ο παππούς σου>>, μου είπε, κι έπνιξε μια μικρή συγκίνηση. Στο σαμάρι είχες ζωγραφισμένο ένα λουλούδι, ζωντάνεψε το λουλούδι κι έφτασε στα δάχτυλα μου. Το φόρεσα σαν δαχτυλίδι και συνέχισα να ανεβαίνω τα ατέλειωτα σκαλιά . Μα δεν μου φαινόταν πια σαν Γολγοθάς καθώς εσύ κυλούσες επάνω μου. Σαν ευλογία ήσουν, σαν θεός μου. Τα μάτια σου θυμάμαι επάνω στην τραγιάσκα σου, με αυτά προχωρώ σαν οδοιπόρος και γυρεύω μονομάχους. Έτσι, για να τους δείξω τι βάρος κουβαλάει μια τραγιάσκα, όπως ίσως, ένα σπαθί των Σαμουράι.. -Του παππού η μνήμη- Υγ. αφιερωμένο στην μνήμη του παππού μου Μιχαήλ-Μελέτης Συνοδινός

Καταπολεμώ την δυσθυμία μου με τα βιβλία, την μουσική και τις ταινίες. Ο μοναδικός τρόπος για να με εξοντώσεις εκτός από το να μην με αγαπάς ή να με μισείς, είναι να με βάζεις να ζω συνεχώς,μέσα στην άθλια πραγματικότητα. ///////// Κάθε φορά που ένα παιδί πεθαίνει, ένα σύννεφο κατεβαίνει στην γη. Οι άσχημες σκέψεις είναι σαν τους πόνους στις αρθρώσεις, καταβάλλουν το πνεύμα και το ρίχνουν χαμηλά. //////// Άκου, το ξέρω καλά, ο άνθρωπος έχει μέσα στο κύτταρο του την τρέλα, το έγκλημα, την φαυλότητα, την κτητικότητα, την αυτοκτονία, την διάθεση για πόλεμο , την διάθεση για επέκταση, την διάθεση να ξεπεράσει αφού έχει φτιάξει έναν θεό. ///////// Δεν παλεύω την δυσθυμία και την λύπη μου, αυτά είναι τα σκήπτρα του βασιλείου μου, το βασίλειο μου δεν ορίζεται μέσα στην πραγματικότητα ή στην <<κοινή>> λογική. Ναι, εξάλλου δεν προτιμώ τα κοινά προς χρήση πράγματα, δεν θέλω την μαζική λογική. /////// Ξέρω πως αν πέσω από την ταράτσα δεν θα πετάξω, όμως ακόμη έχω την περιέργεια καλέ μου φίλε που θα τραβήξει τούτο το καράβι με μένα μέσα του.. /////// Δεν βαρέθηκα τις νεράιδες, τα ξωτικά, τους δολοφόνους και τους ήρωες στα βιβλία και στο θέατρο. Θέλω με μεγάλη φλόγα να δω τα επόμενα, όσο κι αν αυτά γίνονται ανιαρές επαναλήψεις των προηγουμένων, έχουμε θα σου πω να δούμε τα επόμενα. /////// Η ζωή φίλε σε παλεύει, δεν την παλεύεις.. -Χωρίς υπεκφυγές, στον λήγοντα

Είμαστε ένα πνεύμα σε σύγχυση, είμαστε οι άνισες σημειώσεις κάποιων καιρών σε ψυχική δυσκαμψία. Είμαστε η συνεχής απάθεια που φοράει το προσωπείο της ειρήνης. Οι εξομολογήσεις της μάσκας που φορά ο θάνατος. Ο θάνατος έρχεται, χτυπάει την πόρτα πάντα, όταν δεν καταλαβαίνεις πότε και ποιοι δημιουργούν τους ήρωες και τα θύματα. Δεν υπάρχουν ήρωες, υπάρχουν αυτοί που αντιλαμβάνονται τον αόρατο εχθρό, αυτόν που χωρίζει τον κόσμο σε κομμάτια, κέρματα και ναούς αχόρταγων θεών για αίμα. Όσο ξεχωρίζεις τον κόσμο σε αυτούς και σε εκείνους και σε σένα. Που είσαι εσύ; Χτες , σήμερα, αύριο.. Ακούς το αόρατο κεφάλι που σε σημαδεύει με μια σφαίρα πριν ακόμη γεννηθείς; Κινείται με μαεστρία μαριονέτας, γεύεται σκατά και αίμα, μα πιο πολύ ηδονίζεται να πίνει το αίμα των χαμένων. Η ανθρωπότητα έχει αποσυρθεί σε σύσκεψη. Η παλιά Ευρώπη πέφτει στα γόνατα, όταν θα σηκωθεί θα είναι ο φασίστας που θα σε σημαδεύει ανάμεσα στα μάτια. Κι εσυ φτωχέ μαλάκα δεν θα κυκλοφορείς στην πόλη σου παρά με ορισμένους όρους.. Η ανθρωπότητα φοράει μια στολή αιμάτινη, χαιδεύει τους νεκρούς της με κρύα χέρια, εμείς από εδώ θα έπρεπε να αρχίσουμε να εκτελούμε εργασίες ανεύρεσης ανθρώπων.. Γιατί στον ουρανό εμφανίζεται ένας διπλός ίππος, μα κανένας από τους δυο δεν μπορεί να ξεφύγει από τον θάνατο, ανήκουν κι οι δυο στον ζυγό του πολέμου. Στα σταυροδρόμια των αποχωρισμών σβήστε τον ήχο των λέξεων, αν δεν έχετε βρει που χτυπάει η καρδιά σας οι λέξεις είναι σαν τους ταύρους και τους ταυρομάχους. Δεν μπορεί ένας να σταματήσει το αίμα στην αρένα, οι πολλοί μπορούν, αλλά χρειάζεται να ξεχωρίσουμε ποια είναι η ανώτερη νόηση, ποια είναι αυτή και αν υπάρχει και τέλος ποιος θα την ορίσει... Ανατολή-Δύση μια αναμενόμενη γαμήλια τελετή θανάτου

Ο πάγος της φωτιάς, στις ίριδες των ματιών σου/ άγρια η αβεβαιότητα της αλήθειας κι η βεντάλια των αντενδείξεων ανοιχτή, μα πιο πολύ εκείνο που πονά , είναι το ίχνος που αφήνει μια ατέλειωτη σιωπή στην νύχτα, ένα μουρμούρισμα της καρδιάς όταν είναι κρέας και αίμα.. -Εκείνο που δεν μοιράστηκε

Η αγάπη μου ζει στις μεγάλες ημέρες, και τις μεγάλες νύχτες, κάτω από το Βόρειο Σέλλας, δεν αρκείται στα υπολείμματα στου σουρεαλισμού, γράφει γράμματα στον θεό για να αποδείξει την ανυπαρξία του, αντιπαθεί τους καλλιεργητές των εξουσιαστικών πνευμάτων, πιστεύει πως οι ιδέες είναι λεύτερες και πετούν ασίγαστα και δεν χρειάζονται οργάνωση στην μετάδοση τους, η αγάπη μου λέει, <<απελευθερωθείτε από αυτούς που γαλουχούν το μυαλό σας , διώξτε τα ψώνια μακριά, τους παρείσακτους της καρδιάς σας, τα ψυχικά βαμπίρ που πίνουν την ενέργεια την ψυχική σας, αντιληφθείτε πως η επανάσταση δεν συντελείται στα πλαίσια της ύλης, αγαπήστε τον εαυτό σας, απαλύνετε τον φόβο του θάνατου, κάνοντας επισκέψεις στα κοιμητήρια, υποδυθείτε πολλούς ρόλους για να βρείτε τον πραγματικό σας, όλα ρόλοι είναι κι όλα σύμβολα σε πλαίσια, βρείτε αυτό που για εσάς είναι η πραγματική αλήθεια κι όχι αυτή που φαντάζει έτσι, μεταμορφωθείτε από κάμπιες σε πεταλούδες>>, αυτά λέει η αγάπη μου και ξεχνώ αρκετά τα κτήνη που αναγκαστικά κινούμαι ανάμεσα τους, ύστερα χορεύω σαν υπνωτισμένος κύκνος και μασάω νούφαρα, η αγάπη μου με αναγκάζει άθελα της να αισθάνομαι και να ζω παράφορα, τούτο σημαίνει εκτός καθορισμένης τροχιάς και υποδείξεων τρίτων, η αγάπη μου το πρώτο που γυρεύει είναι η ελευθερία... -οι ιδέες δεν είναι αδρανείς- Υγ. αφιερωμένο σε εμένα και στους φίλους μου

Popi Synodinou 2 Ιανουαρίου στις 8:40 μ.μ. · . Σαν γευτείς το σάλιο του διαβόλου, το φεγγάρι θα πονάει τα μάτια σου και μια κρεολή θα κινεί τα νήματα για τον επόμενο αργό σου θάνατο, σε πρώτο πλάνο θα απολαμβάνω το θριαμβευτικό της πέρασμα επάνω από την σάρκα σου, σε δεύτερο θα δώσω στις ετοιμόγεννες μοίρες τις λέξεις που θα βγουν από τα μεγαλόσαρκα χείλια της για να σε ξεγελάσει... -τζαζάκι