Τετάρτη 4 Φεβρουαρίου 2015


Στον κήπο μου με τις κερασιές, οι πεταλούδες υποφέρουν από ίλιγγο, αρνούνται να πετάξουν και στέκονται επάνω στα μαλλιά μιας γκέισας, την βλέπω να έρχεται στο μέρος μου και να φωνάζει, καθώς οι πεταλούδες πια μπαίνουν στο στόμα της, καθώς φράζουν τον λάρυγγα, άλλες πάλι ανακατεύουν τα σωθικά της, καθώς ανοίγει στο στόμα της μπαινοβγαίνουν οι πεταλούδες σαν πολύβουη μάζα από χρώμα, τότε είδα την γκέισα να κρατά τον λαιμό της και από τα μάτια της να βγαίνουν πεταλούδες, τότε ακριβώς, θυμήθηκα πως έναν αιώνα πριν ερωτεύτηκα τρελά έναν Ιάπωνα που έκανε μπροστά μου χαρακίρι, κι εκεί που έπεσε το αίμα του άνθισαν ζουμπούλια, εκεί την έσυρα την γκέισα και την έβαλα επάνω του, εκεί στάθηκα λίγο κι εγώ , ένιωσα λίγο πένθιμα για τον χαμό τους, μα ύστερα θυμήθηκα τις πεταλούδες, τις άφησα να μπουν μέσα μου, κι αμέσως πέταξα μαζί τους πάνω από την γκρίζα πόλη, ήταν μια πτήση απίστευτης ηδονής κι ελαφρότητας, τις νύχτες πιο πολύ πετώ, τις μέρες μου, κοιτάζω τον χρόνο να γίνεται συντρίμμια έξω από το θολό μου τζάμι, κι ο καθρέφτης μου κόλλησε στην εποχή που ζούσα παθιασμένα με τον Ιάπωνα, από όλους τους εραστές μου, αυτός ήταν ,ο πιο γενναίος, σχεδόν τότε αποσύρθηκα στον κήπο με τις κερασιές.. Σχεδόν τότε αγάπησα τον ίλιγγο, σχεδόν τότε παρουσιάστηκαν οι πεταλούδες επάνω στα ζουμπούλια.. -Ο ίλιγγος της πεταλούδας

Χίλια σαγόνια μασάνε με θόρυβο, η τροφή τους κατεβαίνει στο στομάχι όπως το νερό στις σωλήνες της αποχέτευσης, παρακολουθούν κάποιοι με αγωνία το ανιαρό παιχνίδι της τοξικότητας τους στην κακία και στην μικροπρέπεια. Κάθε μικροπρεπή που βρίσκαμε με την Μάρθα έξω από το δημοτικό σχολείο θέλαμε να του βγάλουμε την γλώσσα, ξέρεις καλά ,πως τα μικρά παιδιά αναγνωρίζουν όλες τις ανθρώπινες ιδιότητες. Κάθε κακία, με τους φίλους της παιδικής ηλικίας, την εξορίζαμε μακριά. Όχι, δεν επιτρέπαμε στο αγαπημένο μας παιχνίδι της μίμησης να μιμηθούμε ότι καταδικάζαμε, θα ήταν σαν να μολύναμε τους εαυτούς μας... Αν δούμε τα γεγονότα τώρα, θα ενταφιάσουμε πολλούς από αυτούς, καθώς θα τους δούμε να διδάσκουν στα Πανεπιστήμια με τον ίδιο τρόπο που σιχαίνονταν οι ίδιοι και καταδίκαζαν τους δικούς τους καθηγητές. Αν δούμε τα γεγονότα τώρα, πολλοί από αυτούς γράφουν ή μιλούν στα Μ.Μ.Ε., πράγμα διόλου ασήμαντο και διόλου σίγουρο για την πνευματική τους ανεξαρτησία και καθαρότητα .Πολλοί, ολότελα ασήμαντοι στην προσφορά της γραφής κάνουν κριτική για βιβλία σε μια βρομερή στήλη, το ίδιο κάνουν και κάποιοι που τον κινηματογράφο τον έχουν σαν επάγγελμα, είναι πλήρως αποστασιοποιημένοι από τον κόπο και την τέχνη του κινηματογράφου κι όμως γράφουν κριτικές για ταινίες βάζοντας αστέρια και επισημάνσεις.. Όλα έναντι ενός αντίτιμου... Fuck off.. Αυτοί δεν χρειάστηκαν ποτέ μια τσιγγάνα να τους πει την μοίρα τους, την μοίρα τους την καθόριζαν τα χαμόγελα κι οι συμβιβασμοί κάτω από το τραπέζι. Χίλια σαγόνια μασάνε με θόρυβο, η τροφή τους κατεβαίνει στο στομάχι όπως το νερό στις σωλήνες της αποχέτευσης... Οι περισσσότεροι από αυτούς , ακόμη κι αυτοί που συγγραφούν χρόνια, είναι μεγάλοι φαλλοκράτες, ψυχάκηδες, αντιερωτικοί και απίστευτα εκδικητικοί σε όποια ελαφίνα δεν τους <<κάτσει>>, μοιάζουν σαν φτηνά αντίγραφα κάποιων στελεχών σε πολυεθνικές εταιρείες.. Για πότε ανέβαζαν εύκολη και σκύλα μια γυναίκα με αντιστάσεις ήταν απίστευτο.. Το ίδιο φυσικά θα σου πω και για το αντίθετο, γυναίκες που θέλουν να πηδήξουν οπωσδήποτε έναν ελαφίνο, μόνο που αυτό συμβαίνει πιο πολύ στις μέρες μας λόγω του κακώς αναγνωσμένου φεμινισμού.. Κι είναι και τα ψώνια που τα ανεβάζουν κάποιοι και κάποιες που διαθέτουν μια ολότελα χαμηλή αυτοπεποίθηση, σε ένα εκδοτικό τραπέζι και μιλούν επί παντός επιστητού ..Πληρώνουν αδρά τις φιλοδοξίες τους.. Καημένοι και καημένες... Τα καημένα , τα χαμένα κορμιά στην μετάφραση... Δεν σου μίλησα για τους πολιτικούς, απλά περιμένω, σήμερα κα΄ποιος άνθρωπος πέθανε στις φυλακές Δομοκού, λόγω έλλειψης γιατρού... ..ποιός θα μιλήσει γι αυτό αλήθεια; Μακάρι να ξεβρόμιζε ο τόπος από αυτούς που σου ανέφερα πιο πάνω.. Αλλιώς; Fuck off.. Καληνύχτα Τζον Μποι, καληνύχτα Σου Έλεν, αυτός ο κόσμος Κεμάλ και να αναπτυχθεί η οικονομία του θα είναι το ίδιο απεχθής.. Θα είναι σκατά και ναι, δεν θα αλλάξει ποτέ... -Fuck off-
. Oι συναισθηματικές μας υποθέσεις αφορούν και την αισθητική μας αγωγή, σκέφτηκε η γυναίκα που της άρεσε να φοράει μαύρα, λευκά και κόκκινα ρούχα, δεν μπορείς να διασχίσεις την επιδερμίδα ενός άντρα που συμπεριφέρεται σαν κόκορας, ούτε σαν ιπποπόταμος, πολλά είναι τα ζητήματα της αισθητικής αγωγής, και περιζήτητα, όμως στα αζήτητα θα μπω, εκουσίως, αν τίποτε από τις αισθητικές απολαύσεις μου δεν συμπίπτουν με αισθηματικά ζητήματα. Αυτά σκέφτηκε και κοίταξε έναν άντρα που έμοιαζε με σκύλο. Τελικά εμείς μιμούμαστε τα ζωα ή εμείς αυτά αφού τα αιχμαλωτίσαμε και τα ημερέψαμε, σκέφτηκε και κοίταξε μια γυναίκα που έμοιαζε σαν κατσαρίδα.. (Δευτέρα των νεύρων

Γελάω, ξανά γελάω, θα μου πεις, γελάει καλύτερα όποιος γελάει τελευταίος..το γνωρίζουμε αυτό, όπως και άλλα. Πως δεν ζήσαμε τον Διαφωτισμό, πως είμαστε τεμπέληδες, ηλίθιοι, ΄το μόνο που έμεινε από εμας, ήταν τα μπουζουκομάγαζα, και άλλα ευανάγνωστα ψυχογραφήματα από τους Ευρωπαίους, από την ειρηνική Γερμανία που η τόσο σωστά οργανωμένη κοινωνία της οδηγεί τους πολύ υγιείς συναισθηματικά κατοίκους της να έχουν οίκους ανοχής με ζωα για πολιτισμένους κτηνοβάτες, από την Ευρώπη που έγινε αριθμοί και η έπαρση της την οδηγεί σε μια ομαδική αυτοκτονία. Δεν θα μιλήσω για την μητέρα που αόρατα οδηγεί τους λαούς στους εμφύλιους και ο κάθε της αρχηγός είναι επιλογή των εταιρειών, ξέρουμε πως οι μαφιόζοι τώρα είναι οι πολυεθνικές, κάποτε ήταν άλλοι, αυτοί είναι, αυτοί με τις γραβάτες και τα πανάκριβα κουστούμια, και την ζωή την πέρναγαν μέσα στην κόκα για να αντέξουν στο τρέξιμο της διαφθοράς και των οργίων ..Οι τράπεζες και οι πολυεθνικές... Δεν ξέρω πόσο θα αντέξουμε, και αν, ξέρω μόνο πως φάνηκε στα πρόσωπα των ανθρώπων ξανά το φως της αξιοπρέπειας και της ελπίδας. Όλα εκείνα τα κτήνη με τις πανάκριβες λιμουζίνες και τις λίστες της ντροπής, μας είχαν ξεπεράσει στην αλληλουχία των γεγονότων. Όλα εκείνα τα απάνθρωπα κτήνη έκαναν επικύψεις, υποκλίσεις, όλοι αυτοί οι σωτήρες της χώρας, μας είχαν καταντήσει, να τρώμε τον θάνατο με το κουτάλι, στους δρόμους, στις αυτοκτονίες, στα νεαρά άτομα που έφυγαν μακριά για να ξεφύγουν από την κατάθλιψη της ανεργίας. Και από μήνα σε μήνα ανεβαίναμε και πετούσαμε και από μήνα σε μένα χρειαζόμασταν κι άλλο πακέτο σωτηρίας για να μην καταρρεύσουμε,λες και δεν καταρρέαμε κάθε ημέρα. Νιώθω πως ήρθε η ώρα των αλλαγών , αν όχι σε όλον τον πλανήτη, αλλά ναι, κάτι αλλάζει και χαίρομαι που ήρθε από εδώ.. Η Ευρώπη οφείλει να καταλάβει πως τα μέλη της δεν είναι ένα νούμερο που δεν βγαίνει, ένα πρόγραμμα που δεν έχει ξαναεφαρμοστεί πουθενά με τέτοιους ρυθμούς, επεμβαίνοντας στα πολιτικά ζητήματα, επεμβαίνοντας στο ως πότε θα ζήσουμε ή θα μας πεθάνουν. Ποιος από όλους μας θυμάται τον φαρμακοποιό που συμβολικά διάλεξε να αυτοκτονήσει απέναντι από την Βουλή; Κανένας.. Δεν μιλάω με συναίσθημα, μιλώ με λογική και παρατήρηση, μέσα σε αυτά χωρά , ναι χωράει ο τρόπος που θα πεθάνω στην τελική να είναι ο δικός μου τρόπος, δεν θα μου πουν αυτοί πως θα πεθάνω. Και ναι, ξέραμε από τους ποιητές την δύναμη του ναι και του όχι. Κανονικά κάθε ημέρα θα πρεπε να είμαστε στο Σύνταγμα κι όχι μόνο τον Φεβρουάριο. Τώρα να καταλάβουμε πως είμαστε αδέλφια κι όχι σύντροφοι.. Να δείξουμε με την παρουσία μας ,την ζωντανή ελπίδα πως πρέπει να αλλάξουν τα πράγματα, να δουν κι αυτοί που έχουν ήδη δεχτεί τις πρώτες μπουνιές πως πιστεύουμε πως πρέπει να αλλάξουν τα πράγματα και με την ζωντάνια της ανάσας μας δίπλα τους. Δεν υπάρχει χώρος για στρατόπεδα, εξάλλου αυτό γίνεται πάντα, αυτό το διαίρει και βασίλευε..αυτό που έζησα κάποτε εργαζόμενη σε μια πολυεθνική και συνειδητοποίησα πως ο <<βασιλιάς>> τρέφεται με αίμα, γι αυτό και παραιτήθηκα γιατί δεν μπορούσα να μετατραπώ σε βαμπίρ.. Δεν υπάρχει χώρος για διεφθαρμένους προιστάμενους στο Δημόσιο που κλέβουν ασύστολα κράτος, πολίτη και υπηρεσία.. ΄Γι αυτό παραιτήθηκα από το Δημόσιο, σε τομέα υγείας, όταν συνειδητοποίησα πως ο ιπποπόταμος που ηγείτο του συγκεκριμένου τμήματος, καθισμένος αναπαυτικά στους καναπέδες και των δυο μεγάλων κομμάτων, έκλεβε εκατομμύρια από κρατικές προμήθειες.. Για αυτό αγαπητέ Πάγκαλε δεν τα φάγαμε μαζί.. Για αυτό έχω την συνείδηση μου ήσυχη.. Δεν ξέρω τι θα γίνει παρακάτω, σίγουρα θα ακολουθήσουν μαφιόζικα χτυπήματα, ίσως και να διαλέξουν οι σύγχρονοι συνεχιστές του <<Διαφωτισμού>> , αυτοί οι οικονομικοί δολοφόνοι τον άγριο θάνατο μας. Αλλά πριν άκουσαν επιτέλους ένα όχι.. Ένα όχι. Ας διαλέξουμε εμείς τον τρόπο που θα ζήσουμε, όχι οι άλλοι.. Και να αρχίσουμε να αλλάζουμε τα πράγματα , να χτίσουμε από την αρχή. Δείτε πως τα ΜΜΕ δεν είναι τίποτε άλλο παρά όργανα του συστήματος, έχουν έναν προιστάμενο αρχηγό που κατευθύνει με τις γραμμές του. Σκοτώστε συμβολικά τους χαφιέδες , τους αιώνιους δοσίλογους και τους εμφύλιους συνεχιστές.. Αρχίζοντας από την αρχή. Από το σπίτι, από την εργασία, από την πόλη, από τα έργα αλληλεγγύης, από τον εθελοντισμό, από τους ελεύθερους διανοούμενους και τους ποιητές. Τώρα η τέχνη και ο πολιτισμός είναι περισσότερο από ποτέ η πνευματική μας τροφή.. Γελάω, μπορώ και γελάω, Νιώθω κάτι πιο ανάλαφρο κι ελπίζω στις καλύτερες ημέρες, και να θυμάσαι , δεν υπήρξα ποτέ <<σύντροφος>>, υπήρξα και θα υπάρξω όσα χρόνια ζήσω, σαν φίλη και σαν κάποια που θέλει να θαυμάζει, έργα, ανθρώπους, κοινωνίες και ζωή.. Και έχω γνωρίσει αριστερούς πιο δεξιούς από τους δεξιούς, και δεξιούς πιο αριστερούς από τους αριστερούς... Ελπίζω στο μέλλον το μακρινό να υπάρξει ο αναρχισμός πέραν των ιδεών, των θεωρητικών και των συγγραμάτων. .Ελπίζω σε μια καλύτερη ζωή.. -Σκέψεις και συναισθήματα της επόμενης ημέρας-.

Ήταν μια κρύα νύχτα όταν ήρθα και σε βρήκα στο ανήλιαγο σπίτι σου, ήσουν ξυπόλητος και είχες μια έκφραση από παιδί και πληγωμένο λουλούδι σε μπαλκόνι. Κράτησα το πρόσωπο σου στα χέρια μου ενώ δεκάδες μετεωρίτες έπεφταν ταυτόχρονα στην έρημο, ενώ ταυτόχρονα χιλιάδες παιδιά πέθαιναν από πείνα, ενώ δεκάδες συμβόλαια έγραφαν μελλοντικούς θανάτους, κι εγώ σου φυσούσα ζωή στο στόμα για να μην φύγεις. Αλλά εσύ δεν άντεχες να ζεις κι έφυγες, ποτέ δεν έμαθα που ΄΄ηταν ο τάφος σου, όχι δεν ήθελα να σου αφήσω δάκρυα στο λευκό μάρμαρο, δυό λόγια ήθελα να πω κι ένα μπουκέτο γιατσέντα να σου αφήσω να μυρίζεις τις νύχτες. Συνέχεια πέφτουμε, συνέχεια αναζητούμε ουτοπίες, οι δρόμοι ανοίγουν με φτερά ,ξέρω, αλλά τα φτερά ως φαίνεται τα έχει κρατήσει εκείνο το κορίτσι που ήταν ανέμελο και ζόρικο, πολλές φορές μου τα δίνει αλλά ξέρω πως είναι δανεικά. Περιπλανιέμαι αιώνες, η ψυχή μου σαφώς ξέρει πολλά γεγονότα αλλά κάνει πως περιμένει, θέλω να πω πως παριστάνει ότι δεν ξέρει για να κρατήσει τα στίγματα της έκπληξης.. Αλλά τα περισσότερα είναι γνωστά, τα έκανα αφορισμούς αν και δεν τους συμπαθώ για να τα έχω γραμμένα σαν ντοκουμέντα στους απογόνους και τους φίλους μου. Ήταν μια κρύα νύχτα όταν έμαθα τον θάνατο σου, χιλιάδες κόκκινα πουλιά μπήκαν στο δωμάτιο και φώναξαν το όνομα σου, το είπα κι εγώ, φώναξα με την δύναμη που έχω πάρει από τις ήττες μου. Χάνω συνεχώς και το ξέρεις, χάνω και κερδίζω κάτι από τον κόπο μου. Γιατί δεν χάνω από επιπολαιότητες και κενές ψυχικές μεταμέλειες, ούτε από υπερβολικό ζήλο, χάνω από την υπερβολική μου δραστηριότητα με τα <<φυσικά>>, τα φυσικά που κάποιοι ανίδεοι τα βάπτισαν μεταφυσικά. Χάνω γιατί πάντα βρίσκω κάτι να με κάνει να πιστέψω σε αυτό που πάει αντίθετα από το ρεύμα, μου αρέσει βλέπεις να μπαίνω μέσα στο πλήθος και να προχωρώ αντίθετα... Είναι μια κρύα νύχτα τώρα που σου γράφω, σε δόξασα γιατί σε αγάπησα και σε δοξάζω γιατί σε αγαπάω. Στο λιμάνι του πόθου ένα ζευγάρι κάνει κουπί και διασχίζει την θάλασσα με μια κόκκινη βάρκα. Εκεί βλέπω ξανά το κόκκινο κορίτσι, ενώ ταυτόχρονα χιλιάδες παιδιά πεθαίνουν από πείνα, ενώ χιλιάδες εραστές ταυτόχρονα,σκοτώνουν τον έρωτα. Αν βρεις ξανά τα φτερά μου φόρεσε τα, ίσως σε βοηθήσουν να έρθεις να με βρεις, να σου κρατήσω το πρόσωπο στα χέρια ενώ ταυτόχρονα χιλιάδες αστέρια θα πέφτουν στις πλάτες μας. Ή , θα ξαναέρθει η πιο καταζητούμενη και επικηρυγμένη γυναίκα στον πλανήτη, η αγάπη, ενώ ταυτόχρονα δεν θα συμβαίνει τίποτε ... -Οι αναζητητές

Γεννήθηκα μέσα σε ένα θέατρο, πίσω από τις βαριές κόκκινες κουρτίνες. Από εκεί μεγαλώνοντας,παρατηρώντας τους ανθρώπους ,κατέταξα σε γραφήματα με παράλληλες και ευθείες και άλλες γραμμές,τους θεατές και τους ηθοποιούς. Ανέκαθεν μπορείς να πεις πως με κατείχε η μανία σε αυτά τα γραφήματα να σημειώνω τις μανίες των ανθρώπων. Απέφευγα τους μανιακούς αλλά δεν με απέφευγαν αυτοί, με έβρισκαν ανά χ χρόνια και μου έριχναν στην λευκή σελίδα όλες τις μανίες τους. Αναρωτήθηκα ,αν αυτό το πράγμα, περιείχε τον ίλιγγο που λάτρεψα από τα μικρά μου χρόνια παρατηρώντας τους γονείς μου να παίζουν, αναρωτήθηκα πόση αλήθεια μπορούσα να διαπιστώσω σε αυτό το ατέλειωτο πίσω μπρος των ατελών ιδεών τους. .Και πόσο σουρεαλισμό σε αυτήν την φτωχή τους πραγματικότητα.. Πολλοί από αυτούς με έβλαψαν, θα μπορούσα να σου πω ατέλειωτες ιστορίες περί τούτου. Τελικά, μου έμεινε, πως αυτό το ατέλειωτο πίσω μπρος τους, κατέληγε στο μάτι του Πολύφημου. Εκατοντάδες Πολύφημοι γυρνούσαν γύρω μου κι ατέλειωτοι συμπλεγματίες, εννοώ επαγγελματίες συμπλεγματικοί τύποι.. Μάζευα τα αποκαίδια τους όταν τους έκαιγα με τον νου μου και τους έριχνα στην θάλασσα. Ύστερα τράβαγα πάλι για το θέατρο. Και καθώς κοιτούσα μια γυμνή πλάτη, ένα αντρικό πηγούνι, ένα λευκό πουκάμισο, δυο γάμπες σταυρωμένες με κάλτσες από μετάξι, που το ευαίσθητο αυτί μου έπιανε το ελαφρό τους τρίξιμο, ένοιωθα πάντα μια ηδονή, και καθώς άκουγα τις λέξεις κεντημένες σε διαλόγους ή μονολόγους καρφωμένες στο στόμα ενός ηθοποιού ένοιωθα φως. Και ατέλειωτες ηδονές φώτιζαν όλο μου το υπογάστριο και χύνονταν στα μαλακά μου σπλάχνα καταλαμβάνοντας μέρος της καρδιάς μου. Καθώς μεγάλωσα άρχισα εγώ να γράφω τις λέξεις που οι ηθοποιοί θα έλεγαν φορώντας τους μια περσόνα που είχα σκεφτεί με επιμονή, νύχτες και μέρες ατέλειωτες.. Και καθώς οι θεατές άρχισαν να αποθεώνουν τα έργα μου κι οι εφημερίδες έγραφαν κριτικές υψηλές ,και υμνούσαν το ταλέντο μου, άρχισε σιγά σιγά να καταλαμβάνει μέσα μου όγκο μεγάλο, η φιλοδοξία κι η ματαιοδοξία.. Και ζούσα μόνο για τους θεατές και τις κριτικές ..Κι ήθελα κι άλλο, κι άλλο, κι άρχισα να τσακώνομαι με όποιον διαφωνούσε μαζί μου άγρια.. Έγινα κι εγώ μανιακός και Πολύφημος. Και άλλαξα. Δεν ένοιωθα τις ηδονές σε πληρότητα. .Ένοιωθα μονάχα ένα κενό. Κι όλους τους φίλους μου τους εγκατέλειψα καθώς δεν με βόλευε η άγρια κριτική τους.. Κι είχα ένα ατέλειωτο κενό.. Πέρασαν χρόνια που έζησα με ηρεμιστικά και αλκοόλ ,και κατέφυγα σε ένα ερημονήσι ψάχνοντας τον εαυτό μου, εκεί ακριβώς ανακάλυψα πως εγώ σαν παιδί που γεννήθηκε από έρωτα πίσω από τις κουρτίνες του θεάτρου, εγώ δεν μπορούσα να ζήσω τον έρωτα γιατί τον φοβόμουν, τον αντικατέστησα με την φευγαλέα φλόγα της δόξας και την εφήμερη δόση του θαυμασμού.... Τα σταμάτησα όλα, έκαψα τις φιλοδοξίες κι άρχισα να ψάχνω τις αλήθειες μου που κρύβονταν στο πάτωμα ή στο ταβάνι.. Έφτιαξα ένα μικρό θέατρο εκεί , στο νησί το μικρό. Και παραστάσεις έκανα με αρχάριους ηθοποιούς.. Κι ένοιωσα ξανά τις ηδονές. Κι έγινα ξανά αυτός που τρεφόταν κι έτρεφε τον έρωτα. Μου συνέβη τότε να καταλάβω, πως το μόνο που ζητούσα στην ζωή ήταν να ζω σαν μαγεμένος περιπλανητής... Και τέλειωσα για πάντα με την μανία. Κι όποιον ανακάλυπτα κοντά μου να τρέφει τέτοιες μανίες τον απομάκρυνα με τον τρόπο μου. Ακόμη κι αν συνέβαινε να τον ή να την έχω αγαπήσει... -Ο μαγεμένος περιπλανητής

Μια λύπη, στράγγιξε νερό στα βλέφαρα μου, δεν έκανα προσπάθειες να το διώξω, έβαλα τα χέρια στις τσέπες του μαύρου μου παλτού και τράβηξα για την πλατεία. Οι υπερβολικές φιλοδοξίες των ανθρώπων είναι δείγμα της υποκρισίας τους, σκέφτηκα, κοίταξα τον ουρανό , ήταν έτοιμος να ρίξει τα γκρίζα του σύννεφα επάνω μου, έρχονταν τόσο κοντά μου που άρχισα να αναπνέω από μέσα τους. Μάλλον θα μοιάζω με μαύρο σύννεφο, σκέφτηκα και κοίταξα ένα περιστέρι που έπινε νερό από ένα συντριβάνι. ..............Ένας αδέσποτος σκύλος ήρθε δίπλα μου, με κάρφωσε στα μάτια, και είδα στα δικά του. την ίδια λύπη. <<Σε διώξανε από κάποιο σπίτι φιλαράκο>>; τον ρώτησα αυθόρμητα, κι αυτός κούνησε την ουρά του κι ήρθε και μου έγλειψε το χέρι που έτεινα προς το κεφάλι του. Περπατήσαμε μαζί χιλιόμετρα, διασχίσαμε την ασφαλτένια πόλη με ραθυμία και μια μπλε διάθεση. ...........Από όλα με ενοχλεί η αχαριστία, άρχισα να του λέω καθώς καθίσαμε στο παγκάκι. Κοντά σε αυτήν και το ψέμα. Γιατί εδώ που τα λέμε χρειάζεσαι χιλιάδες ψέματα για να γίνεις αχάριστος, ποτίζεις το δέρμα σου με αυτά. Και η φιλοδοξία επίσης ταίζει το τέρας της αχαριστίας. Και το να είσαι σήμερα αχάριστος σημαίνει πως είσαι και ηλίθιος, γιατί η καλοσύνη είναι τόσο σπάνια πια που όταν την βρίσκεις την φυλάς στο στήθος σου σαν παιδικό φυλαχτό. Γι αυτό πρώτη λιθοβολώ την αχαριστία, γιατί περιέχει από μόνη της τόσες ασχήμιες. Ο σκύλος καθόταν βουβός σαν να με καταλάβαινε. ........Για να τελειώνουμε, οι αλήτες, οι ποιητές που γράφουν με αίμα και σλπάχνα, οι εξόριστοι του κόσμου από θέση, αυτοί είναι οι φίλοι μου, κι οι τρελοί που επιμένουν να κολυμπούν αντίθετα από το ρεύμα. Με τους αχάριστους τελείωσα, καμμιά συγχώρεση γι αυτούς. Ας συγχωρήσουν αυτοί μια μέρα τον εαυτό τους.. Γιατί οι πράξεις μας γυρνούν σαν αντίγραφα επάνω μας.. .......Κοίταξα τα σύννεφα, ο σκύλος σηκώθηκε και μου έφερε μια πέτρα. Άρχισα να του την πετάω κι αυτός μου την έφερνε συνέχεια στα χέρια για να παίξουμε. Με τύλιξε μια γλυκιά ευδαιμονία, σαν κάποιος να μου ρούφηξε από μέσα μου ψόφιο αίμα. Ο άνθρωπος είναι το πιο αχάριστο πλάσμα της φύσης, σκέφτηκα ξανά. Μα μετά πέταξα ξανά μακριά την πέτρα. Κι έπαψα να σκέφτομαι, άρχισα να αισθάνομαι. Γλυκά και κόκκινα, από μπλε έγινα κόκκινο και πορτοκαλί.. -Το τέρας της αχαριστίας

Εγώ είμαι η Έλλη, μια φτυσιά στον χάρτη της οικουμένης, κρατώ στο στόμα μου την άβυσσο, έχω μανταλωμένες πληγές από την στιγμή που γεννήθηκα. Από μικρή βιάστηκα και πολιορκήθηκα από επίδοξους εραστές, άλλος ήθελε τα βυζιά μου, άλλος το φύλο μου , άλλος την θέληση μου για υποδούλωση. //////// Δεν θέλησα ποτε να γίνω σκλάβα και πόρνη στα παζάρια της Ευρώπης, μα τα παιδιά μου όλα σαν αφρόντιστα στα ζητήματα της λογικής , ευτελή στα ηθικά ζητήματα,και μισότρελα μπροστά στην πολυθρόνα, έστω την δανεική ,της βασιλείας τους. Έτσι σαν καταραμένη θα λεγες από την ώρα της γέννας μου τις νύχτες με ξεπούλησαν τα ίδια τα παιδιά μου. Σε εραστές που με βίασαν, και έφαγαν την καρδιά μου σαν κτήνη, στις αίθουσες των παλατιών τους. Μου πήραν τα υπάρχοντα , έκαψαν την γη μου που κατοικούσε στην θάλασσα, καμουφλαρισμένοι λύκοι σε άρχοντες με σπουδές σε γη που ο ήλιος σπάνια την έβλεπε.. /////// Εγώ είμαι η Έλλη, είμαι τραγικό πρόσωπο, γιατί πάντα επάνω στην φτυσιά της μικρής μου ύπαρξης ,έκαναν πολεμικά σχέδια και πειράματα σε ανθρώπους που δεν είχαν ψωμί εξαιτίας αυτών που το είχαν χορτάσει. Αυτά ήταν τα παιδιά μου, που δεν είχαν φιλοδοξίες να ακουστεί το όνομα τους στις αυλές των παλατιών της παλιάς Ευρώπης, στις αποικίες της γης από ευγενείς κανίβαλους που έγλειφαν τις νύχτες το αίμα που έτρεχε από την άκρη των χειλιών τους. ////// Εγώ που γεννήθηκα μέσα στην θάλασσα και κάτω από τον ήλιο ατύχησα να δω τα παιδιά μου τα μισά να γίνονται μαινάδες και να χρησιμοποιούν λέξεις με κάλλος αρχαίο για να ξεγελάσουν τα άλλα παιδιά μου που ήταν σαν πρόβατα, και πιστά τους άκουγαν και τους ακολουθούσαν. ////// Είμαι η Έλλη, το σπίτι μου είναι επάνω στον λόφο ,και έχει τεράστιες κολώνες, λευκές, που φτάνουν στον ουράνιο θόλο, εκεί με μαστίγωσαν εκατό φορές αφού μου άρπαξαν τα πολύτιμα αγάλματα που κοσμούσαν το σπίτι μου φτιαγμένα από τεχνίτες με καρδιά αηδονιών και τα πούλησαν σε ληστές που έφτιαχναν τους νόμους κατά την θέληση και την διαταγή τους. //////// Τα παιδιά μου που ήταν γιοι του ήλιου, τα μισά δολοφονήθηκαν από τα αδέλφια τους , όποιος την μητέρα του βαθιά υπερασπίστηκε και την ελευθερία της χάθηκαν κάτω από το σπαθί , το όπλο, το μαχαίρι το αδελφικό. ///// Ω, καταραμένη εγώ, χειρότερα από τους καταραμένους, να βλέπω τα παιδιά μου να αλληλοσκοτώνονται κάτω από τον ήλιο που έκαιγε, να βλέπω Απρίληδες ματωμένους και τους θύτες να παριστάνουν τα θύματα. Να βλέπω το αίμα του βουνού να πέφτει στην θάλασσα και να γίνεται κόκκινη. ////// Και στις σύγχρονες εποχές, πόρνη να με καταντούν τα ίδια τα τέκνα μου,, να γελώ κρατώντας το χέρι αυτού που με σκότωσε , με λεηλάτησε, μου πήρε γη και την μοίρασε σε αλλήλους και ίδιων συμφερόντων μαχητές, να βάζουν υπογραφή επάνω στο πτώμα μου, μα ξέρω να δαγκώνω την ουρά μου και να ξαναγγενιέμαι, γιατί γυναίκα -ψάρι είμαι , και μπόρεσα να επιβιώσω αιώνες ατέλειωτους. Με πούλησαν για μια καρέκλα με θέα στις χώρες που ο ηλιος κοιμάται τις περισσότερες ώρες της ημέρας, μα εμείς κάτω από τόσο φως , σαν να ζούμε νύχτα αισθανόμαστε, εγώ η πόρνη και σκλάβα των παιδιών μου πια, εγώ που έγινα ζητιάνα. ........ Εγώ είμαι η Έλλη, κάθε φορά ,που ανεβαίνω στον λόφο με τις κολώνες του σπιτιού μου να με κοιτούν σαν πιστά σκυλιά , εκεί θρηνώ την κατάντια μου, εκεί ουρλιάζω, καλύτερα να με σκοτώνατε, καλύτερα να τρώγατε ξανά την καρδιά μου, μα τώρα σε ζωντανή μετάδοση με όλον τον κόσμο, για να δει πόσο κακό κάνουν οι αλόγιστοι, οι χορτασμένοι ψωμί και κέρματα, μα πως να δείξω τα παιδιά μου που ζουν σε εμφύλια στρατόπεδα, πως να δείξω εγώ μόνη μου πόσο τραγικό πρόσωπο είμαι, εγώ που κλαίω την μοίρα μου και την μοίρα τους. Μα πιο πολύ γι αυτά ματώνει το στόμα μου, κι αντί για λέξεις καταπίνω μαύρο αίμα, αίμα, αίμα , αιμα μαύρο τρώει τις λέξεις και τα γιατί μου κι ούτε ένα ΑΧ να ανακουφίσει το είναι μου ///// Εγώ είμαι η Έλλη, φάτε με, πιείτε με, μα κοιτάξτε μετά το πρόσωπο σας στον καθρέφτη, παιδιά μου εσείς, παιδιά μου, μανταλωμένες πληγές μου..... -Η αθάνατη Έλλη

Ένα αγχωμένο φεγγάρι σε κοίταζε στα μάτια, εσύ μόλις είχες ανακαλύψει πως κάποιος που δήθεν σε αγαπούσε σε είχε κλέψει, ήταν η αρρώστια του, σου είπε λίγα χρόνια μετά και θέλησε να σε συναντήσει για να στήσει την συγνώμη σε ένα τραπέζι, πίνοντας έναν καφέ ή ένα ποτό. ..... Και τι είναι η συγνώμη; Τραπουλόχαρτο; Σκέφτηκες και έφυγες ακόμη πιο μακριά.. ..... Υπάρχουν μέρες που ντύνεσαι πένθος, να θρηνήσεις θέλεις τις στάχτες, να τις ενώσεις ξανά και να στήσεις κρανία, κόκαλα, να ραντίσεις με δάκρυα από την αρχή όλους τους θανάτους. ....... Όλη η ζωή είναι ένα κοίταγμα. Κι ο τρόπος που θα κοιτάξεις, πόσο βαθιά αντέχεις; Αντέχεις να φτύσεις τον καθρέφτη σου; Αντέχεις να δεις τους αυτοκράτορες των βασιλείων της αλητείας, γυμνούς; Εσένα; Σε αντέχεις... ..... Εγώ σε ρωτάω, πάψε κι άκου με. ...... Πόσες θυσίες έχεις κάνει για ένα τίποτε; Με πόσες απορίες κοιμήθηκες μια νύχτα που όλοι πάτησαν τα χαμομήλια επειδή δεν τα έβλεπαν.. ....... Εκείνο το βράδυ με το αγχωμένο φεγγάρι μίλησες με μια πουτάνα στην ΄Σόλωνος, καπνίζατε παρέα ώσπου να πάρει πίπα σε έναν φαλάκρα. Τα λόγια της ταίριαζαν στο πένθος σου. Τα στόλισες ,και τα έκανες στεφάνι με λουλούδια απαγορευμένα, το κρέμασες στην πόρτα σου. ...... Ξέχασε με ψέλλιζες γιατί εγώ σε ξέχασα ήδη. ...... Μόνο τον αέρα δεν μπόρεσες να ξεχάσεις, τον Σιμουν που μπήκε στο σπίτι σου σπάζοντας το παράθυρο, μύριζε όμορφα και μίλαγε ωραία, άκουγε τζαζ και κάπνιζε στριφτά τσιγάρα. Έπειτα ήρθε η βροχή και μετά η βροχή έγινε λάσπη. ...... Κι έμεινε μια φράση που την είπες σε έναν λαουτιέρη τυφλό κάτω από ένα μυρωμένο αεράκι , όλα είπες είναι <<αίμα, ούρα, σκατά και σπέρμα>> Δεν ΄'εκλεισες την πόρτα σου ποτέ ούτε έγινες περισσότερο προσεκτική. Απλά κατέληξες, πως ναι, σε κάποιους ανθρώπους ταιριάζει το πένθος. ...... Φόρεσες το πένθος και πετάς μακριά κάθε που βραδιάζει. Τις νύχτες οι άνθρωποι γίνονται ιστορίες και φαντάσματα. Ακούς; Τις νύχτες... -Το ταιριαστό πένθος