Κυριακή 16 Δεκεμβρίου 2018
Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2018
Σάββατο 17 Νοεμβρίου 2018
Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2018
Μια κορνίζα άδεια με κοιτάζει επιτακτικά.
Όλοι μου οι εαυτοί ποντάρουν στο να επικρίνουν την πλήρη αυτοδιάθεση μου.
Κάπου εκεί υπάρχει μια αναρχική μου προδιάθεση, την είχα πριν επιχειρηθεί η θρησκευτική κατήχηση στην στοίχηση στην αυλή του σχολείου.
Επεχείρησα να ξεφύγω από όλα, και της αναρχικής προδιάθεσης και της τακτοποίησης σε κουτάκια.
Δεν μπορούσα να αφομοιωθώ. Ζητούσα μια επέκταση χωρίς να πληρώσει κάποιος άλλος το αντίτιμο.
Πολλές φορές ανατρέχω στο παρελθόν προσπαθώντας να αποσπάσω κάποια συναισθηματική συνθηκολόγηση για να δικαιολογήσω την άδεια κορνίζα.
Στην κοινωνία των ανθρώπων όλα υπάρχουν μέσα σε μια συνθήκη.
Αυτή η άδεια κορνίζα μου ζητάει τα ρέστα,
ποντάρει στο να παραδεχτώ ότι μέσα σε αυτήν την συνθήκη έπαιξα κι έχασα.
Δεν με ενοχλεί η ήττα, με ενοχλεί πως η κορνίζα είναι άδεια ενώ τα περισσότερα μέρη της ζώσας ζωής μου δεν υπέγραψαν αυτήν την συνθήκη.
Η συνθήκη δεν επικροτεί την πλήρη αυτοδιάθεση παρά μόνο την ύπαρξη μέσα στην συνθήκη.
Θα μπορούσα να χάσω την ζωή μου προκειμένου να μην διαγράψω αυτήν την αυτοδιάθεση.
Η επιχείρηση άνθρωπος προυποθέτει την μύηση στην ύψιστη δραματουργία.
Όλα συναινούν πως η ανθρώπινη ιδιότητα θα γίνει αντικείμενο επιστημονικής φαντασίας.
'Ισως η τεχνητή νοημοσύνη να κάνει κάποτε μελέτη επάνω στην ανθρώπινη ιδιότητα.
Αλλά μέχρι τότε, εκτός της άδειας κορνίζας θα επιθυμούσα και την ανυπαρξία μου ως οντότητα.
Επιθυμία μου είναι να κατέχω πως δεν κατέχω τίποτε άλλο εκτός αυτής της αυτοδιάθεσης.
Και γνώση μου πλέον είναι πως αυτή η
αυτοδιάθεση υπήρχε πριν συνειδητοποιήσω εμένα.
Δεν με ενοχλεί να ξέρω πως δεν είμαι τίποτε άλλο εκτός από ένας κόκκος άμμου.
Αρκεί να μπορώ να κινούμαι όπως βαθιά επιθυμώ.
Κάποτε φλόγιστρα θα ηχήσουν τις καμπάνες.
Και η γη θα αποφασίσει για την ύπαρξη ή όχι ενός τέλους.
Γιατί δεν μπορεί να ζήσει μέσα σε μια συνθήκη.
-Κυριακάτικο ξύπνημα-
Κυριακή 4 Νοεμβρίου 2018
Δευτέρα 8 Οκτωβρίου 2018
Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2018
Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου 2018
Παρασκευή 31 Αυγούστου 2018
Τις νύχτες κοιμάμαι μέσα σε ένα ενυδρείο,
ξυπνώ και ο ήλιος ρουφάει τα λέπια μου.
Κινούμαι μέσα στην ημέρα και την νύχτα προσπαθώντας να σχηματίσω τον δικό μου χρόνο.
Να μην με νοιάζει να βρω τα κουμπιά των άλλων.
Ενδιαφέρομαι γι αυτό που μας συνδέει τυχαία.
Για την μοιραία σύμπτωση της ομορφιάς.
Ενδιαφέρομαι για την μελέτη του μικρόκοσμου που απλώνεται μέσα στον μακρόκοσμο.
Διαβρώνομαι με την μάζα, με τις κοινές ώρες πλεύσης.
Με αφορά η μυσταγωγία του φωτός και της νύχτας.
Το μαγικό πάτημα της γάτας στο σοκάκι κι ο διαλογος χωρίς τροφή.
Οι αφιερώσεις χωρίς προορισμό.
Εν τέλει με αφορά να παρατηρώ την ζωή και να την ζω ελεύθερα.
Όσο μπορεί να ζήσει κάποιος που ζει με το <<δέρμα>> του <<πολιτισμού>> των ανθρώπων.
Τρίτη 7 Αυγούστου 2018
Τετάρτη 1 Αυγούστου 2018
Δευτέρα 2 Ιουλίου 2018
Κυριακή 17 Ιουνίου 2018
Παρασκευή 18 Μαΐου 2018
Δευτέρα 16 Απριλίου 2018
Κάτω από τα βλέφαρα σου αναδύονται αρχαίες πολιτείες καθώς οι στιγμές απώλειας πολλαπλασιάζονται,
επιχειρείς να δώσεις ένα τέλος στις παγίδες του όχλου , ο όχλος ζητάει συνεχώς θύματα και κάνει επικρίσεις.
Να ζει κανείς ή να μην ζει ,είπε εκείνος και τράβηξε την κουρτίνα.
Κάτι άλλο στήνεται, βάρβαρο κι απόκοσμο, είπες και σίγησες τα όπλα.
Τις ημέρες πενθείς και τις νύχτες ονειρεύεσαι .
Τρείς οι πόρτες, επτά τα κλειδιά.
Ξέρεις πως τα χέρια σου είναι αλέκιαστα κι η καρδιά σου καθώς μικραίνεις μεγαλώνει, μα δεν είναι αρκετό αυτό για να αντέχεις τους λεκέδες του κόσμου, τους δίχως ντροπή και δίχως έλεος.
Μέσα στον όχλο πολλοί υποφέρουν γιατί πιστεύουν πως προδόθηκαν, μα αυτό δεν είναι άλλο από το ότι είναι τόσο ερωτευμένοι με το εγώ τους που όλα τα αντιλαμβάνονται ως προδοσία.
Τραβάς δρόμους τρείς κι έχεις ευχές επτά.
Ερημίτης μέσα στην έρημο.
Με κληρονομιά από την αρχαία σκουριά μέσα στην θάλασσα.
Τι θα κάνεις;
Θα αποδώσεις επιστολή στην τελευταία ελπίδα;
Όχι.
Όσο ζήσεις θα ζήσεις με ησυχία και τον ίλιγγο κι ένα δέος να σιγοκαίει μέσα σου.
Χωρίς θεατρικά έργα και ηθοποιούς.
Πέρα εκεί ,καινουργιες μελέτες θα αποκαλύψουν τα ανθρώπινα.
Πως ανθρώπινα δεν υπήρξαν, παρά ελάχιστα.
Δεν κρατάς δάκρυα.
Δεν έχεις πια.
Μόνο ανεπίδωτες επιστολές. Χωρίς την υπογραφή σου.
Κλείνεις την πόρτα κι έρχεσαι προς το μέρος μου.
Ανατριαχιάζω καθώς βλέπω σε εσένα τον εαυτό μου 100 ετών.
Πότε μεγάλωσα τόσο;
Δευτέρα 26 Μαρτίου 2018
Υπάρχει πάντα μια μεγάλη τρύπα,
ένας υπόνομος της γης με υπολείμματα από όλα τα είδη.
Ζέχνει μέσα σε μια ασφυκτική ατμόσφαιρα που είναι υπερφίαλη.
Την έχουν εντοπίσει αυτοί που ζουν στο όριο κάτω από την φτώχια, οι τρελοί κι οι ποιητές που έζησαν περιφρονητικά από την μπουρζουαζία ενώ αναγνωρίστηκαν μετά θάνατον.
Ίσως γιατί δεν ήταν επικίνδυνοι πια.
Μετά από όλα τα αντίο που λένε οι άνθρωποι κι ύστερα θα σκέφτονται ο ένας τον άλλον έντονα, σε αυτό το διάστημα η τρύπα καραδοκεί , πεινώντας για τις άδικες πράξεις τους.
Ο πλανήτης, γκαν,γκαν μπαμ,μπαμ περιμένει να ζωντανέψει κάνοντας έναν καινούργιο πόλεμο.
Εσύ κι εγώ εντυπώνουμε μέσα μας όλη αυτή την δίψα και πονούμε φριχτά.
Είμαστε θραύσματα χωρίς αγκυλώσεις.
Διαβάζουμε τους σακαταμένους πνευματικά από την υπερβολικά αρρωστημένη έπαρση κι απορούμε πως ο πλανήτης δεν έχει γυρίσει ανάποδα. Όλα τα Εγώ βροντούν με στόμφο τα γραφεία απόφάσεων και πλένουν τα χέρια τους στο αίμα, ενώ ταυτόχρονα κάνουν νηστείες σωματικές για να δικαιολογήσουν τους κρότους και τον θάνατο.
Εσύ κι εγώ, γκαν , γκαν , μπαμ, μπαμ ,έχουμε τον δικό μας πόλεμο.
Ποιός θα πει πρώτος συγνώμη, ποιος φταίει και ποιος κοιτάζει με εξόφθαλμο βρογχοκήλη.
Άκου, ο ουρανός βροντάει ,και καθώς βρέχει, βρέχει παπαρούνες.
Κάποιος πολύ παλαιός άνθρωπος που <<διάβαζε>> που είναι το νερό, τι καιρό θα κάνει, και τις μοίρες, είχε πει πως κάθε παπαρούνα είναι αδικοχαμένο αίμα.
Εσύ κι εγώ, γκαν, γκαν, μπαμ και μπουμ. Μέσα σε έναν κόσμο απροφύλαχτο ,δεν ακούμε ο ένας τον άλλον , κάνουμε μαθήματα ηθικής με υπομνήματα και σημειώσεις, αυθαιρετούμε εναντίον των υπερευαισθητων και παράγουμε αδρεναλίνη και κορτιζόλη.
Τα μνήματα πληθαίνουν.
Κι η τρύπα μεγαλώνει, σε λίγο θα ζούμε μέσα της, Εμείς.
Οι άλλοι θα ζουν σε μεγάλες, προφυλαγμένες με σύρματα, αστικές ζώνες. Με δέντρα ψηλά που θα γλείφουν τα τεράστια σπίτια τους.
Το πιθανότερο είναι να επιζήσουν μόνο αυτοί κι οι κατσαρίδες.
Αγάπη μου,
στο βάζο μιλούν τα νεκρά λουλούδια,και τα κάδρα στους τοίχους γίνονται τα καντηλάκια των νεκρών.
Δεν τα ανάβουμε εμείς -ξεχασμένοι στην δίνη μας, ανάβουν μόνα τους για να θυμάσαι.
Για να θυμάμαι.
-Η φριχτή πολυτέλεια του αίματος-
υγ. κάτι που θέλει πολλά να πει αλλά δεν λέει τίποτε γιατί όλα είναι γνωστά.
Δευτέρα 12 Μαρτίου 2018
Τρίτη 27 Φεβρουαρίου 2018
Τετάρτη 10 Ιανουαρίου 2018
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)