Πέμπτη 31 Μαρτίου 2016


Αυτός που φοβάται να δει το σύμπαν να καθρεφτίζεται στα μάτια κάποιου άλλου φοβάται τον εαυτό του . Ο άνθρωπος είναι ταυτόχρονα το πιο ευγενικό και το πιο άγριο ζώο, για να ξεδιπλωθούν όμως ακέραιες όλες οι ιδιότητες του ,χρειάζεται να ζήσει για μεγάλο διάστημα χωρίς τον περιορισμό των προθέσεων και την αναμονή μιας αναγνώρισης αυτών των ιδιοτήτων από τους άλλους. Χρειάζεται με δυό λόγια να ξεφύγει από την στενή αντίληψη πως ο κόσμος είναι περιορισμένος και δεδομένος. Ο κόσμος είναι μέσα στον άνθρωπο, οφείλει να ζήσει χωρίς να το ξεχνάει αυτό. Οφείλει να ζήσει ολόκληρος, ολόκληρος γίνεσαι οταν δίνεσαι ολοκληρωτικά και άνευ όρων, οριστικά μέσα στην αοριστία των πραγμάτων, οριστικά και κινούμενος μέσα στην ακινησία, την φαινομενική ακινησία

Η Άνοιξη είναι θορυβώδης, το πλεονέκτημα της ,υπάρχει στην όσφρηση, όμως έχει τον τρόπο να χτυπάει τους νευρώνες μέσα από την κοιλιά, η κοιλιά οπλίζεται με στόμφο στην επανάληψη, η επανάληψη χαρίζεται στους άτακτους εξερευνητές της ζώσας οπτικής έρευνας των ματιών, τίποτε δεν χαρίζεται απλόχερα στους ικέτες και τους εκβιαστές της ομορφιάς. Τίποτε δεν χαρίζεται στους σερνάμενους στα γόνατα, σε αυτούς που λαθραία εξακοντίζουν κατηγορίες στους άλλους, δίνεται σε αυτούς που δεν απαντούν στην λάσπη και την φτήνια, τα παιδιά της Άνοιξης γνωρίζουν να τα προσπερνούν και να χαρίζουν στην αξία της ζωής τα πάντα, τώρα που μεγαλώνει η ημέρα, μπορούμε να γίνουμε αναπόσπαστο κομμάτι της, μεγαλώνοντας το ανάστημα μας, ενας ένας ,αλλά μαζί ενωμένοι, για την απώθηση των δειλών . Ετούτη η Άνοιξη, δώρα ανθοφορίας φέρνει, με μάτια ανοιχτά και χέρια έξω από τις τσέπες, τραγουδώντας άτακτα έναν σκοπό. Άτακτοι και μοιραίοι έξω από την κολπική μαρμαρυγή του κτήνους... -Στην ημέρα που μεγαλώνει

Η έκτρωση της μνήμης ,είναι ο πιό ασφαλής δρόμος για την επικύρωση της αδράνειας, λες, ξεχνάω για να μην πονάω, λες, ξεχνάω για να μην ξεβολευτώ από το αναπαυτικό μου κάθισμα, λες, θυμάμαι μονάχα εκείνα, που αποδεικνύουν ,αυτά που ήθελα για εμένα. (ΌΛους μπορώ να τους αντιμετωπίσω, όμως με αυτούς που υποφέρουν από επιλεκτική μνήμη ή επιλεκτική αμνησία, μου είναι αδύνατον να επικοινωνήσω). Αυτά σκέφτηκα, καθώς είδα τυχαία δίπλα μου μια παλιά φίλη, δεν με είδε κι εγώ πιό πολύ ένιωσα, παρά εξέτασα πόσο άσχημη αύρα είχε γύρω της, από μικρή υπέφερε από επιλεκτική αμνησία και σκότωνε για να επιβιώσει,( τυπικό δείγμα ενός αρνητικού ιχθύ), γύρισα σπίτι με μασημένη την καρδιά αλλά για ακόμη μια φορά ένιωσα πόσο πιό ελεύθερη έχει συμβεί να γίνω ,απομακρυνόμενη από κάποια πρόσωπα.. Και να τραγουδάω την κάθε μου στιγμή άλλοτε με χαρά, άλλοτε με λύπη χωρίς αυτήν την λογοκρισία. Αλήθεια, έχετε σκεφτεί πόσα ψυχικά βαμπίρ ταίζετε δίπλα σας με την ψυχή σας; Αν ναι και συνεχίζετε, τότε πρέπει να βαριέστε τον εαυτό σας... υγ. Τιμή κι αγάπη στους αληθινούς φίλους

Nα έρχεσαι Να φεύγεις Αλλά, να επανέρχεσαι, σαν ένα κίτρινο φύλλο που περνάει κάτω από την πόρτα Στριμωγμένα όλα ακατάληπτα, αναζητώντας μια ανώδυνη ευτυχία.. Να επανέρχεσαι

Δεν γνωριστήκαμε καλά εκείνον τον Απρίλη, ένας επιτάφιος περνούσε έξω από το κατώφλι μας, τα λουλούδια ράντιζαν την ντροπή μας, ενώ καπνίζαμε νευρικά, ένας ηλικιωμένος έπινε μόνος του κρασί, σε μια ταβέρνα κι οι ρυτίδες του εξιστορούσαν την φιλία του με έναν τραγουδιστή που χάραζε νότες εξάχορδες, δεν γνωριστήκαμε ποτέ, μας κατάπιαν όλα τα ίσως και τα πρέπει, όμως η γη γυρίζει συνεχώς και δοξάζει την ανθρώπινη αγάπη σε έναν κόσμο που συνεχώς αλλάζει. Και όλα τα αποφθεύγματα χρηστικά είναι θα πεις κι όχι μια νίκη. Να νικάς τα σκοτάδια κι όχι να νικιέσαι, αυτό θα σου πω όταν οι υπότιτλοι θα πίνουν γλυκά ένα κόκκινο φεγγάρι, να ταξιδεύεις θα σου πω , να ταξιδεύεις και να νιώθεις όσα βλέπεις, ας μην γνωριστήκαμε ποτέ, έτυχε βλέπεις να βυθιζόμαστε στον κήπο της αμφιβολίας, γύρω μας πόλεμος κι εμείς μονομάχοι.. - Αμοντάριστο

Όταν ντύθηκα τα μάτια σου, ένας δρόμος άνοιξε μπροστά μου εκείνο το Κυκλώπιο μάτι της σελήνης στόλισε τον καρπό μου Όσα ζήσαμε, στις κορυφές των βουνών φυλάχτηκαν και καθώς έγερνα με ανακούφιση στην θάλασσα, ήπια το όνομα σου, από τότε μικρό φυλαχτό έγινε, στην καρδιά μου το κρατώ και σε φωνάζω.. {Ερωτικό

Όλα τα blues που τραγουδήθηκαν, καθώς η βροχή μαστίγωνε αλύπητα τα τοπία των ανθρώπων και οι πεσμένοι έρωτες, σε αντίκρυζαν από το ταβάνι, δεν είναι άλλο, παρά μια υπόθεση ιερή

Η Άλμα, ήταν πεισματικά αρπαγμένη από την ζωή Γι αυτό δεν ένιωθε ανία Κάτι χαμόγελα της ξέφευγαν αθώα και τεμπέλικα κάθε που ξύπναγε Τις νύχτες, ξεχασμένοι πειρατές της άφηναν στα πόδια της ρουμπίνια, μα εκείνη, κινούσε για την παλιά σπηλιά αδιάφορη, να βρει τον νεκρό πατέρα της προσδοκούσε Να τον ρωτήσει για τα μυστήρια που την κύκλωναν, αυτά που μάταια έκρυβε από τα παιδιά γύρω της Η Άλμα φαινομενικά ήταν μια γάτα, στην πραγματικότητα ήταν ένας διασκεδαστής των ανθρώπων Όποτε περνούσε δίπλα τους, τους άνοιγε την τύχη, από τα φρέκα πρόσωπα τους τότε, ρουφούσε το φως, ακατέργαστο και ζεστό σαν το ψωμί, αυτό το ανεξήγητο σμίξιμο της χάριζε διαίσθηση, μια φωνή δηλαδή, που την ορμήνευε σαν να βρίσκονταν σε έκσταση. Είναι μαγικό ζώο η γάτα, να την ακούς κάθε που σου μιλάει, σου εξηγεί όλα τα ανείπωτα.. Γατοφίλημα

Η μελαγχολία είναι ουδέτερου γένους, μοιάζει θηλυκό, αλλά αντλεί την δύναμη της από τον ουρανό,( γένους αρσενικού), αυτός που την κατέχει, ξέρει καλά πως τον σκεπάζουν βαριά τα σύννεφα, μοιάζει συννεφο-καμμένος και βαρύς, σαν ένα μπαστούνι ηλικιωμένου. Όποιος τον ζει, τον εξετάζει αυστηρά και τον διορθώνει με τις λέξεις.. Ξεχνώντας βάναυσα ,πως η μελαγχολία του έρχεται από μια εσωτερική αγωνία που υπάρχει στους αιώνες.. Ο μελαγχολικός στην πραγματικότητα, ξέρει καλά την σύνθεση του γένους και του φύλου και είναι απροσδιόριστος.. Αυτό πιό πολύ ενοχλεί, το απροσδιόριστο κι όχι η ίδια η μελαγχολία

Δευτέρα 21 Μαρτίου 2016


Με 99 κλωστές, με κέντησε η γιαγιά μου πίσω από τα χαλάσματα, πίσω από το πεσμένο βάρος των πέτρινων σπιτιών, εκεί που γοργόφτερες αλανιάρες φορούσαν πεταλούδες στα μαλλιά. Δεν είδα όταν γεννήθηκα ,ανθισμένους κρεμαστούς κήπους, κρεμασμένους ανθρώπους είδα ,κυνηγημένους από την εξόριστη πατρίδα. Έμαθα γρήγορα, πως υπάρχουν πολλοί θάνατοι, ο ένας είναι να γράφεις κι ο άλλος να σε κοιτάζει ο εαυτός σου στον καθρέφτη επιτημητικά, γιατί άφησες τους άλλους να σε κλαδέψουν επάνω στην πιο ωραία Άνοιξη. Όπως έμαθα πως υπάρχουν και πολλές ζωές κι ότι πιό άγριο να φαντάζει ωραίο ,ότι δεν έζησες. Οι σπηλιές που κρύφτηκα πάντα είχαν παρέα, ιστορίες παλαιών ανθρώπων και μοιραίων. <<Ποιός να είναι πιο μοιραίος, αυτός που είναι μοιραίος για τον εαυτό του ή για τους άλλους>>, αναρωτήθηκα φωναχτά. Και συνεχίζω φωναχτά να αναρωτιέμαι για ποιον λόγο να υπάρχουν τόσα ακρωτηριασμένα μέλη. Με 99 κλωστές με κέντησε η γιαγιά μου, όταν βρω την τελευταία και την χαράξω στο κορμί μου θα κλείσω έναν αιώνα. Άσκεπη, κάτω από το βάρος των αστεριών κι ορφανή από πατέρα και μητέρα. Όσο οι στέγες των σπιτιών θα με βαραίνουν, τόσο η θάλασσα θα με ελαφραίνει. Πριν έρθω εδώ να ζήσω, βαθιά μέσα μου το ξέρω, το κοιμητήριο μου στην θάλασσα ήταν.... -Ο χορός των 99 κλωστών

Χρόνια -Καλοκαίρια από νερό κι αλάτι, σκεφτόσουν την γύρα του θανάτου και της ζωής Παυσίλιπες οι μνήμες έρχονται σαν ψάρια και πλημμυρίζουν την αυλή σου, εκείνην ,που μικρή ,ήσουν εξόριστη.. Ξεπεσμένοι πρίγκιπες , που τότε,έγιναν χίπις κι εσύ τους έλεγες για τα πρόσωπα που κοιμίζονταν κάτω από τον μαύρο ήλιο της μελαγχολίας Κι εκείνοι έδιωχναν το έρεβος με την ανάσα τους Και πίνατε κρασί από κούπες φλογισμένες, εσύ τραβούσες μέσα σου την γυαλάδα των ματιών και με αυτήν κοιμόσουν.. Κι όταν ξυπνούσες, τραβούσες στα βουνά ,στην σπηλιά των νυχτερίδων. Μα όταν τα θυμάσαι ζουν. Ο Αχέροντας δεν σε τρομάζει, πόσες φορές τράβηξες απέναντι, θυμάσαι; Όχι, δεν θυμάσαι, μόνο ετούτο Ομορφιά θα υπάρχει πάντα, σε όποιον την κατέχει, αλλά δεν το ξέρει

Ο ουρανός, φωνάζει ένα όνομα Μετά φέρνει ένα άρωμα από μούχρωμα στην παλιά πόρτα Την ανοίγω και σε βλέπω Εκδηλωμένη επιθυμία και προτροπή στο υπέρτατο Παίρνω μπογιές και βάφω τα σύννεφα, εκεί βγαίνει ένα λευκό πουκάμισο, σχηματίζει καπνό από την ειρήνη των Ινδιάνων Σκωπτικός ο ρυθμός και ελπιδοφόρος Κυλούν οι παλαιές αμυχές στο πάτωμα, ένας άγιος - άγριος ρυθμός βαπτίζει τα σπλάχνα. Τα σπλάχνα παραμερίζουν να περάσει το αίμα, να βάψει το νησί κόκκινο. Το αίμα είναι ένα ζώο ασπόνδυλο, κάνει μια κίνηση μπροστά, μετά κάνει πίσω, έπειτα κυκλώνει ανεμπόδιστα. Το δαιμόνιο του έρωτα κεντρίζει την υπόφυση, η υπόφυση λειτουργεί με μίξεις, με σημειώσεις Πελαγίσιες. Το λευκό πουκάμισο χορεύει, λέει, <<Ξέρεις που πάνε για τον παράδεισο;>> Απαντώ, <<Ξέρω πως θέλω να ξέρω όσα δεν ξέρω>> Δεν μας απασχολούν πια όσα μας ξόδεψαν αλόγιστα. Έχω μια ήρεμη σιγουριά, βαδίζω προς το φως. Κάτω από το σπίτι του λόφου οι νεκροί μιλούν, τους φιλεύω κόκκινο κρασί, ξέρουν, αιώνες βαδίζουν προς το φως. Κάνω ειρήνη με τον πολεμοχαρή εαυτό μου, κάτι με μεταμορφώνει σε μια άυλη μορφή. Είναι πυκνή και βλασταίνει λουλούδια. Παρακαλώ σας, μην τα πατήσετε κατά λάθος.. Φυτρώνουν πάντα στην άκρη ενός γκρεμού, 'ολα κινούνται σε έναν κοινό ρυθμό, αυτή είναι η δύναμη τους, όλα μαζί, με σπρώχνουν προς τα επάνω.. -Ερωτικό

Αυτός που φοβάται να δει το σύμπαν να καθρεφτίζεται στα μάτια κάποιου άλλου φοβάται τον εαυτό του . Ο άνθρωπος είναι ταυτόχρονα το πιο ευγενικό και το πιο άγριο ζώο, για να ξεδιπλωθούν όμως ακέραιες όλες οι ιδιότητες του ,χρειάζεται να ζήσει για μεγάλο διάστημα χωρίς τον περιορισμό των προθέσεων και την αναμονή μιας αναγνώρισης αυτών των ιδιοτήτων από τους άλλους. Χρειάζεται με δυό λόγια να ξεφύγει από την στενή αντίληψη πως ο κόσμος είναι περιορισμένος και δεδομένος. Ο κόσμος είναι μέσα στον άνθρωπο, οφείλει να ζήσει χωρίς να το ξεχνάει αυτό. Οφείλει να ζήσει ολόκληρος, ολόκληρος γίνεσαι οταν δίνεσαι ολοκληρωτικά και άνευ όρων, οριστικά μέσα στην αοριστία των πραγμάτων, οριστικά και κινούμενος μέσα στην ακινησία, την φαινομενική ακινησία

Η Άνοιξη είναι θορυβώδης, το πλεονέκτημα της ,υπάρχει στην όσφρηση, όμως έχει τον τρόπο να χτυπάει τους νευρώνες μέσα από την κοιλιά, η κοιλιά οπλίζεται με στόμφο στην επανάληψη, η επανάληψη χαρίζεται στους άτακτους εξερευνητές της ζώσας οπτικής έρευνας των ματιών, τίποτε δεν χαρίζεται απλόχερα στους ικέτες και τους εκβιαστές της ομορφιάς. Τίποτε δεν χαρίζεται στους σερνάμενους στα γόνατα, σε αυτούς που λαθραία εξακοντίζουν κατηγορίες στους άλλους, δίνεται σε αυτούς που δεν απαντούν στην λάσπη και την φτήνια, τα παιδιά της Άνοιξης γνωρίζουν να τα προσπερνούν και να χαρίζουν στην αξία της ζωής τα πάντα, τώρα που μεγαλώνει η ημέρα, μπορούμε να γίνουμε αναπόσπαστο κομμάτι της, μεγαλώνοντας το ανάστημα μας, ενας ένας ,αλλά μαζί ενωμένοι, για την απώθηση των δειλών . Ετούτη η Άνοιξη, δώρα ανθοφορίας φέρνει, με μάτια ανοιχτά και χέρια έξω από τις τσέπες, τραγουδώντας άτακτα έναν σκοπό. Άτακτοι και μοιραίοι έξω από την κολπική μαρμαρυγή του κτήνους... -Στην ημέρα που μεγαλώνει

Η έκτρωση της μνήμης ,είναι ο πιό ασφαλής δρόμος για την επικύρωση της αδράνειας, λες, ξεχνάω για να μην πονάω, λες, ξεχνάω για να μην ξεβολευτώ από το αναπαυτικό μου κάθισμα, λες, θυμάμαι μονάχα εκείνα, που αποδεικνύουν ,αυτά που ήθελα για εμένα. (ΌΛους μπορώ να τους αντιμετωπίσω, όμως με αυτούς που υποφέρουν από επιλεκτική μνήμη ή επιλεκτική αμνησία, μου είναι αδύνατον να επικοινωνήσω). Αυτά σκέφτηκα, καθώς είδα τυχαία δίπλα μου μια παλιά φίλη, δεν με είδε κι εγώ πιό πολύ ένιωσα, παρά εξέτασα πόσο άσχημη αύρα είχε γύρω της, από μικρή υπέφερε από επιλεκτική αμνησία και σκότωνε για να επιβιώσει,( τυπικό δείγμα ενός αρνητικού ιχθύ), γύρισα σπίτι με μασημένη την καρδιά αλλά για ακόμη μια φορά ένιωσα πόσο πιό ελεύθερη έχει συμβεί να γίνω ,απομακρυνόμενη από κάποια πρόσωπα.. Και να τραγουδάω την κάθε μου στιγμή άλλοτε με χαρά, άλλοτε με λύπη χωρίς αυτήν την λογοκρισία. Αλήθεια, έχετε σκεφτεί πόσα ψυχικά βαμπίρ ταίζετε δίπλα σας με την ψυχή σας; Αν ναι και συνεχίζετε, τότε πρέπει να βαριέστε τον εαυτό σας... υγ. Τιμή κι αγάπη στους αληθινούς φίλους