Σάββατο 11 Μαρτίου 2017


Ο κήπος των ανθισμένων κοριτσιών και των υπόγειων μαγαζιών η καπνίλα , οι κίτρινοι τοίχοι κι οι κλειστές καπαρντίνες, τα σκαμπό που άβολα τακτοποιούνται σταυρωμένες οι γάμπες κι ο πυκνός ερωτισμός που σαν κόκκινος καπνός βγαίνει από τα μάτια. Τα μάτια κοιτούν και μετρούν τα αδιόρατα, τα ξαφνικά που επείγονται για μια αμεσότητα στην ζήση. Να έρχεσαι και να με βλέπεις, να έχω στα μαλλιά ένα τριαντάφυλλο και να σου διαβάζω ολα τα στιχάκια των ανθισμένων κοριτσιών , γραμμένα με πάθος σε χαρτοπετσέτες, να βλέπεις τις καρδιές πως μοχθούν για να γίνουν ένα, ύστερα να απομυθοποιούν όσα κράτησε το στήθος και το μάτι και ξανά κυνηγοί του ονείρου να γίνονται, σύγχρονες Ιουλιέτες να θυμίζουν κάτι από σένα κι από μένα. Κι ο κήπος μια μέρα θα γεμίσει με κίτρινα φύλλα και παλτό που έζησαν την αίγλη της ομορφιάς μιας γυναίκας που κινήθηκε μυστικά στην νύχτα . ο κήπος των ανθισμένων κοριτσιών

ο πραγματικός μέντορας αυτού που γράφει είναι ένα αόρατο σκόπευτρο που σημαδεύει από κάτω προς τα επάνω. Ανεβάζει την θερμοκρασία στο αίμα χτυπώντας τα οστά και τα σπλάχνα . Αυτό που προκύπτει είναι το αποτέλεσμα όσων είδε κι έζησε ο γράφων από μια κατάβαση που γίνεται ανάβαση. Όταν τελειώσει η ανάβαση , αυτός που γράφει, ψάχνει χωρίς να το θέλει, ξανά , αυτό το αόρατο σκόπευτρο. Και ξεκινούν πάλι μέσα του οι διαφορές της θερμοκρασίας και του ύψους

Όλοι οι μεταφυσικοί διάλογοι είναι οι φυσικές μας προεκτάσεις μετά το γνωστό. Η αντίληψη του πετάγματος ενός πουλιού είναι το αποτέλεσμα μιας πολύ πειθαρχημένηs άσκησηs της παρατήρησης. Μια γυναίκα με μαύρο κομπινεζόν κι ένα σαξόφωνο ,είναι πίνακας υψηλής αισθητικής. Οτι σε ξοδεύει λιώσε το. Η λύπη υπάρχει σαν αντιστάθμισμα στην χαρά. Ο έρωτας υπάρχει παντού όπως κι ο θάνατος. Η αγάπη είναι λύτρωση και συνεχής ενεργειακή παροχή. Η υποκρισία σκοτώνει πρώτα τον υποκρινόμενο. Ο ύπνος είναι πρόβα θανάτου. Η αυτογνωσία δεν έχει γόνατα. Ολοι αυτοί οι μικροί αφορισμοί χρειάζονται ύψος... Η αμφιβολία είναι ένα συνεχές όπλο. Αδράξτε την ημέρα πριν σας ξεφύγει όπως ένα σαλιγκάρι στην βροχή.. Αγαπάω έναν άνθρωπο σημαίνει του δίνω ύψος, οχι στίγμα αναγνώρισης. Η καρδιά κΆι το μυαλό χρειάζονται εμπιστοσύνη.. Του Σαββάτου σκέψεις

εκείνον τον καιρό η μητέρα μου ήταν κίτρο κι ο πατέρας ένας δίσκος στο γραμμόφωνο, μιλούσε για έρωτες που είχαν πέσει από κόκκινα ταβάνια. Έκλαιγε με τους στίχους και μάζευα τα δάκρυα του σε ένα μικρό μπουκάλι. Ύστερα από χρόνια πάλεψα με τις σαύρες που γλεντούσαν με τον πόνο του κόσμου. Προσπάθησα να μην γίνω μελό και κοινότοπη. Έγινα κι εγώ ένας πεσμένος έρωτας, έριξα λιβάνι στην κοιλιά του κτήνους και κολύμπησα στην κίτρινη λίμνη. Κότσυφες με συνόδευαν στην γη των πληγών, ύστερα θυμήθηκα τα δάκρυα του πατέρα κι έγινα αέρας. Από τότε η μνήμη μου έγινε σφουγγάρι με τρύπες. Όταν θυμάμαι την ημέρα που βγήκα στον κόσμο είχε βροχή, πάλεψα πολύ για μην γίνω μέρος της. Έγινα μέρος δικό μου, έχω σπηλιές , λίμνες και δάση κι έχω όνειρα από μετάξια. Και σαν αέρας μεταφέρω τα τραγούδια των αντρών στα κορίτσια, να αγαπηθούν ζητώ ,χωρίς να γίνουν πεσμένοι έρωτες. Κι οι σαύρες συνεχίζουν να παραμονεύουν, λίγη ευτυχία των ανθρώπων τις κάνει να νιώθουν φρίκη. Κι ο πόλεμος μεταξύ μας συνεχίζεται χωρίς νικητές . Μόνο το ισόπαλο δέος μας ενώνει και η εσχατιά του κόσμου. Και τα δάκρυα του πατέρα που δεν δείλιασε να γονατίσει με πένθος.. Αγγελόκοσμος

Παραφράζοντας την γνωστή φράση του αγαπημένου θεατρικού συγγραφέα - πάντα θα βασίζομαι στην καλοσύνη των ξένων - Πάντα βασίσου στην γενναιοδωρία των φίλων κι όχι των εραστών, οι εραστές πολύ απλά , δεν μπορούν να είναι γενναιόδωροι

Ο ηθοποιός γράφει με το σώμα του τις λέξεις που κάποιος είδε σαν εικόνες όταν η ώρα για το κείμενο ωρίμασε. Αυτός που γράφει φέρνει το πίσω μέρος του κεφαλιού του μπροστά. Ο αυχένας κατέγραψε κΆι το μέτωπο εμφάνισε, η καρδιά δίνει αίμα για να ζωντανέψει η εικόνα. Αυτό δεν είναι παραγωγή ιδεών, είναι το μάτι του αλόγου καθώς καλπάζει. Ο ηθοποιός δεν υποδύεται, εκείνη την στιγμή είναι, γι αυτό η υποκριτική είναι η πιό καθαρή μορφή τέχνης... Ο ηθοποιός δεν εκτελεί εντολές είναι ο ίδιος εντολή. Δεν έχει σύνεργα ούτε αυτόματες γραφές. Είναι ένα σώμα που μιλάει, αρπάζει τον χρόνο και τον κάνει άχρονο. Τυχαίες του δονήσεις φτάνουν στο κοινό που είναι αδηφάγο και σπερματοφάγο . Είναι όλες οι μουσικές κι όλες οι εικόνες. Ηθοποιός σημαίνει φως και σκότος, από το σκοτάδι ξεκινά και μόνος σαν το έμβρυο, ύστερα χτυπάει το πάτωμα και ανασηκώνεται από το έδαφος κάποια εκατοστά , κι άλλα εκατοστά, κι άλλα εκατοστά, στο τέλος έχει τόσο εκτεθεί που έχει ξεπεράσει την έννοια του ύψους, εκεί κατά την πτήση του γίνεται φως. Ευεργετημένος ο θεατής μοιράζεται την πτηση όπως συμβαίνει με τον έρωτα που είναι δυνατός" Όμως ενώ ο θεατής πετάει στο τέλος δύσκολα αντιλαμβάνεται την πτώση του ηθοποιού. Γιατί καθε πτήση που αυτο πραγματώνεται μετά γίνεται πτώση... Αυτή είναι η γνησιότητα της γραφής του ηθοποιού.. υγ. Σκέψεις που ήρθαν σήμερα μετά από μια πολύ δυνατή χτεσινή παράσταση. Να αγαπάτε τους ηθοποιούς , για να αντέξουν γίνονται τα πιο ασταθή πλάσματα, ακόμη και με τον ίδιο τους τον εαυτό..

Ιδιοδεκτική αίσθηση Οι νευρώνες μας αποδομούνται μέσα στις πέντε αισθήσεις, προχωρούμε νευρικά και κάθετα , με τις αρτηρίες ανοιχτές. Οι πληγές μας κατοικούν στην οδό της Περσεφόνης, βλαστοί της ορφάνιας και της ερήμωσης, παιδιά των λιμανιών. Χώρες που διηγούνται έρωτες με σημαίες μαύρες οδηγούνται στην κοιλιά του θηρίου. Που θα σε βρω; Και πότε; Δεντροστοιχίες με κερασιές ανθισμένες, σαν στήθη νεαρής γυναίκας ακροβατούν στις έκτες μας αισθήσεις, εσύ ενας κυνηγός κεφαλών , επαγγέλλεσαι τώρα έναν θλιβερό τυχοδιώκτη κι εγώ μια ηθοποιό που καθημερινά κάνει το ντεμπούτο της. Που θα σε βρω; Και πότε; Είναι καιρός τώρα που όπιο μας είναι μια διαρκής ανασφάλεια. Είναι καιρός τώρα που οι άνθρωποι κοιτούν το φύλο τους σαν να είναι μια βάρκα που ταξιδεύει μέσα σε μια σκοτεινή θάλασσα. Φαλλοί και αιδοία σε σύγχυση. Γλώσσες που δεν κατοικούν στην υπόφυση, σαν να πληρώνουν κόμιστρα θανάτου, εδώ εκτελούνται οι φονικές εντολές, φυλάξου, θα σε σκοτώσουν. Και μαζί σου θα πεθάνουν κι οι μνήμες μου

Οι πόθοι επιθυμούν να μην είναι καθρέφτες των περιστάσεων, η γυναίκα στο παράθυρο κοιτάζει την Αντιγόνη που το ξέρει καλά, η Αντιγόνη ταξίδεψε με μια ξύλινη βαλίτσα σε όλα τα δωμάτια των αντρών που δεν είχαν πένθος για κανέναν έρωτα , δεν είχαν αμυχές κάτω από το δέρμα, μήτε εκχυμώσεις από την καρδιά. Η γυναίκα αναζητάει με την έκτη της αίσθηση αυτόν που θα εφάρμοζε επάνω της σαν ρούχο και δεν θα την στένευε. Η Αντιγόνη ξέρει ήδη έναν τέτοιον άντρα αλλά δεν της το λέει. Είναι πράγματα που χρειάζονται κόπο πόνο κι όχι απλά μια έξαψη για να συμβούν. Οι έρωτες χωρίς λογοκρισία είναι οι πιο σπουδαίοι, συμβαίνουν και ζουν με ήλιο και φεγγάρια που κολυμπούν άτακτα μέσα στην ανθρώπινη ίριδα. Το πραγματικό ανθρώπινο άρωμα αποσπάται από το δέρμα καθώς ζητήματα καρδιάς και λογικής συγκρούονται βασανιστικά. Οι δρόμοι με τις Λεβάντες λιγόστεψαν, το ίδιο και το ηλεκτρικό φως της πόλης. Όμως η Αντιγόνη το ξέρει. Κι είναι σίγουρη πως κι η γυναίκα στο παράθυρο παρατηρεί και ξέρει. Μετά το κολύμπι στο χάος έρχεται συνήθως το φως.. κι η αθέατη φύση των πραγμάτων γίνεται ορατή. Το να ζεις χωρίς αυτολογοκρισία είναι κατάκτηση ιερή. Και το να μην δίνεις σημασία στην κριτική των άλλων για εσένα είναι κατάκτηση ιερή. Τότε ο έρωτας παύει να είναι ο καθρέφτης μιας απλής περίστασης

Οι άγγελοι θυμιατίζουν, το άγιο χασισάκι σου, έστελνε την μυρωδιά του στα χερουβείμ. Κίτρινες νεραγκούλες και βιολετες μενεξεδιές στα μάτια μιας μαυρομάτας που σου άρεσε. Μιας μελαχρινής που σε ύψωνε στην κοιλάδα των πολύχρωμων νερών. Δυό σύννεφα στάζουν στα μάτια κάθε φορά που σε σκέφτομαι. Η σκιά του πατέρα μου καθισμένη σε μια καρέκλα να με κοιτάζει κάθε φορά που τον θυμάμαι να χορεύει επάνω σου. Η Σύρα σε ποτίζει δάκρυα. Η γέφυρα αυτών που φουμάραν το χασίσι ακόμη αναστενάζει ,σαν πόθος που βγήκε από αντρικό μάτι καθώς αντίκρυσε ένα στήθος σφιγμένο σε στενή μπλούζα. Την ποτίζεις δάκρυα. Ησουν ο λόφος που βλέπαμε τον ήλιο, διεγερμένοι από την επιθυμία της ζωής ανεβαίναμε στα χέρια σου κι οι νότες σου πουλιά με ουρές πολύχρωμες ούρλιαζαν στα πόδια μας. Για να χορεύουμε. Η Ελλάδα πονάει. Πάντα πονούσε. Ο έρωτας πονάει . Πάντα πονούσε. Μάρκο. Μονάχα η αγάπη μένει. Κι εσύ όρθιος με την τραγιάσκα ταίζεις την καρδιά μας. Μάρκο. Θα ταίζουμε τους τρυφερούς μας δαίμονες φωνάζοντας το όνομα σου. Ο πιο τρυφερός πατέρας μας ζει πίσω από τον ουρανό που ξεβράζει γιασεμιά , έχει το πρόσωπο σου. Μάρκο. - Η ωδή στον Μάρκο- υγ. Πέταξε σαν σήμερα

Παίρναμε το τρένο με τον Χοσέ και βλέπαμε τα δέντρα να χορεύουν έξω από το τζάμι. Ο αέρας της εξοχής μας έφτιαχνε την διάθεση, αλλάζαμε το πρόσωπο της πολιτείας με εκείνο του άστρο παρατηρητή. Μετά ανεβαίναμε στα δέντρα και φτιάχναμε δεντρόσπιτα, αφήναμε τον ουρανό να φυσάει τα πνευμόνια μας. Χορεύαμε ινδιάνικους χορούς που δημιουργούσαμε εκείνη την στιγμη.Πιασμένοι από το χέρι τραγουδούσαμε μάντρα της αγάπης. Η φιλία έχει κάτι από τον θεό των ανθρώπων Χοσέ, έλεγα και έπεφτα στην αγκαλιά του . Εκεί κοντά μας υπήρχε ένα ποτάμι , γκριζόμαυρα ψάρια κολυμπούσαν ανάμεσα μας κι οι πέτρες είχαν μια διαφάνεια από πράσινο και κίτρινο. Εκεί ξαπλώναμε ανάσκελα με ανοιχτά τα χέρια και ξαναγυρίζαμε στην παιδική μας ηλικία, τότε που πιστεύαμε πως είμαστε αθάνατοι. Ο έρωτας κι η παιδική ηλικία έχουν αυτή την δύναμη . Πουλιά τραγουδούσαν πάνω από το κεφάλι μας, Χοσέ ,του φώναζα, κοίταξε , τα πουλιά μας κάνουν παρέα. Αυτός γελούσε με τα κεχριμπαρένια μάτια του και μου έπαιρνε την λύπη. Είχε έναν θαυμαστό τρόπο να μου παίρνει την λύπη, κάτι που είχα σαν δεύτερη φύση μου από παιδί.. Χοσέ, του έλεγα, πως γίνεται όταν σε σκέφτομαι να με παίρνεις τηλέφωνο; Πως γίνεται όταν είμαι μέσα στην μαύρη λίμνη να το νιώθεις , να απλώνεις τα χέρια σου και να με βγάζεις έξω; Είναι φυσικό, μου έλεγε, είμαστε πολύ παραπάνω από αδέλφια, σημασία δεν έχει η μήτρα που φιλοξενεί δυο πλάσματα, σημασία έχει να μπορείς να βγαίνεις από το εγω σου και να μπαίνεις στην ενδοχώρα κάποιου άλλου, να την νιώθεις με την καρδιά και τον νου, να την αγαπάς και να γοητεύσαι ταυτόχρονα. Έχεις δίκιο Χοσέ, του έλεγα ξαπλωμένη ανάςκελα μέςα στο νερό. Χοσέ ξέρειΣ; Φοβάμαι μην πεθάνεις, φοβάμαι μην σε χάσω. Είμαστε φθαρτοί, γι αυτό φοβάσαι, όμως σιγά σιγά θα γίνουμε δέντρα που θα αγγίξουν τον ουρανό και τίποτε δεν θα φοβόμαστε, έχουμε δρόμο ακόμη γι αυτό μπροστά μας, μου απαντούσε κι είχε νερό στα μάτια του. Ήξερα πολύ καλά τι έλεγε.. υγ. Αφιερωμένο στην M..

Το πάρκο των αισθήσεων κατοικεί εντός μας, περιμένει τον ήλιο από σώματα με ιάματα, με κεριά που αναδύουν προοπτικές έκστασης. Να μην υπάρχει η βρομιά των σεντονιών από προηγούμενους εραστές που έκαναν θόρυβο, σκέψεις αμφιβολίας , η Μάτση ήξερε για τον Αντρέα όταν κοιμόταν μαζί του στον τάφο του Ινδού ,για το πόσο διεγερτικές , είναι οι σκέψεις της αναμονής. Ο έρωτας δεν πεθαίνει, λίγο ξεκουράζεται σε πλάνες, ύστερα βιαστικά και χωρίς προειδοποιήσεις σκορπάει την γλυκυτέρα των ανταμοιβών. Κι είναι το πάρκο γεμάτο χαρές χωρίς φθόνους. Η πιό πυκνή σκέψη είναι η πτήση κι η αιώρηση μετά το κενό. Κι η αφή είναι η μνήμη

Τις ημέρες εκείνες ερχόμουν και σε έβρισκα χωρίς χέρια και χωρίς πόδια. Τα μαστίγια της βροχής εγκλώβιζαν τα μάτια μου. Δεν υπήρχε καμία ανάγκη να ψάξουμε την συγκίνηση ,ούτε φυσικά να την παρακινήςουμε τεχνηέντως. Μικρά συντριβάνια ηδονής αντιμετώπιζαν αυτά της λύπης. Άβυσσος, σου έλεγα, άβυσσος η ψυχή των ανθρώπων. Και βιώσαμε τον ρυθμό του κόσμου, όπως ο Παλαμάς ,εντός μας. Και ξανα γεννηθήκαμε. Τις ημέρες εκείνες ερχόμουν και σε έβρισκα χωρίς στόμα. Δεν χρειαζόταν να σου μιλάω. Ήταν άλλος καιρός τότε. Είχαμε φτερά στην πλάτη, θυμάσαι; Και κάθε δάκρυ σου ήταν δικό μου. Μετά σε έψαξε ο θάνατος, σε βρήκε πολύ όμορφο, είχες εκείνη την μελαγχολία των φαγιουμ. Σε χαιρέτησα νοερά. Από τότε ψάχνω να βρώ πως ήταν εκείνες οι ημέρες, οι πικρό γλυκές. Δεν βρίσκω τίποτε, μόνο θυμάμαι.. Και γύρω μου βρίσκω προβιές και δέρματα λύκων. Και παντού διάχυτη η εξαφάνιση του γένους μου. Κι η φυλή μου βαπτίστηκε άφιλη.. Το αίμα κάνει αυλάκια , τσουλάμε πάνω του και χτυπάμε. Ω, τουλάχιστον να μπορώ να σε θυμάμαι.. Στην μνήμη του Π. Του ανθρώπου ψάρι

Σου μιλούν οι ψυχές και σου ψιθυρίζουν πως εδώ είναι πια ,ένα εργοτάξιο αισθημάτων. Γυρίζεις και τους λες πως περιμένεις να έρθουν οι καλύτερες ημέρες. Γελούν μαλακά και σου απαντούν πως ακόμη και τα σύννεφα κάνουν παράπονα και ζητούν να μεταναστεύσουν. Βάζεις τα χέρια στις τσέπες και νιώθεις σαν να είσαι ο Τομ Σόγιερ. Αντιλαμβάνεσαι χωρίς κόμπλεξ πως υφίσταται μια μετάλλαξη το ανθρώπινο είδος ,αλλά δεν μπορείς να μεταλλαχτείς κι εσύ. Το παίρνεις απόφαση, θα μείνω με τους τελευταίους λες. Στο μεταξύ τόση ανθρωπο μάζα στους δρόμους που ούτε ένας δρόμος για παιχνίδι ανοιχτός. Ο ήλιος παίζει γνέφοντας σου ο πυρετός έχει πάρει το μαστίγιο του και σε χτυπάει. Θέλεις να μπείς σε όλα τα παιχνιδάδικα και να τα σαρώσεις. Να κυλιστείς επάνω σε ότι είναι χνουδωτό, σε λίγο καιρό και τα ζωντανά θα μετακομίσουν αλλού, το ξέρεις, θα μείνουμε με τα χνουδωτα ως ανάμνηση. Η τρέλα γενοβολάει συνεχώς. Κι οι αρρώστιες επεκτείνονται

Μέσα στην Ρωμαϊκή νύχτα έλαμπαν οι γυναίκες που φορούσαν ρούχα ντεμί -σεζόν. Ο ουρανός άστραφτε από τα πυροτεχνήματα ενός γάμου κάπου εκεί δίπλα. Ημουν κουρασμένος από τις σιωπές μου, εδώ κΆι καιρό δεν συνέβαινε τίποτε ωραίο που να μπορεί να κλονίσει την βαθιά μου θλίψη. Καθώς χανόμουν ανάμεσα στους ανθρώπους που με έσπρωχναν βιαστικά ,την είδα στηριγμένη στο μπράτσο ενός ψηλού άντρα που φορούσε μαύρο παλτό, γελούσε κΆι φωτοβολούσε σκορπίζοντας γύρω της εναν αέρα βιολετών. Η Βερονικα ,με είδε, είχαμε πάνω από πέντε χρόνια να ιδωθούμε. Μια εγγενής λαχτάρα με ανάγκασε να τους ακολουθήσω. Δεν έδειξε έκπληξη οταν με είδε να τους κοιτάζω καθισμένος στο απέναντι τραπέζι ενός ακριβού για τα μέτρα μου εστιατορίου. Από τον τρόπο που οι σερβιτόροι στριφογύριζαν γύρω τους καταλάβαινα πως ο κύριος διέθετε άφθονο χρήμα , κάτι που επιζητούσε πάντα η παλιά μου αγαπημένη. Έτρωγαν μηχανικά, όπως όλοι οι μεγαλοαστοί του κόσμου, περισσότερη η προσοχή στον τρόπο που χειρίζονταν τα μαχαιροπήρουνα και λιγότερη η απόλαυση για το φαγητό. Εκείνη,έπινε κραςί με λίγη νευρικότητα, εκείνος κάποια στιγμή πήγε στην τουαλέτα. Τότε βρήκα την ευκαιρία να πάω στο τραπέζι της, τα μάτια της έλαμψαν σαν της γάτας, ( Τι θέλεις εδώ, τρελάθηκες); Μίλησε μέσα από τα δόντια της. (Ναι, τρελάθηκα, κι επειδή είμαι πιο τρελός από τότε που με άφησες φρόντισε μόλις τελειώσεις από εδώ να έρθεις να με βρεις στο σπίτι) Ξεκαθάρισα τις προθέσεις μου, μάζεψα το παλτό μου , πλήρωσα κι έφυγα πριν δω το βλέμμα της που το ένιωθα ήδη σαν μαχαίρι στην πλάτη μου.. Ενώ η νύχτα είχε πάψει πια την φρενίτιδα της κι ήμουν ακουμπισμένος στην κουπαστή της βεράντας το δέρμα μου την αναγνώρισε, πλησίαζε σε εμένα, αυτό ήταν η Βερόνικα, πριν ακόμη την αγγίξω καιγόμουν από την μνήμη της. Σε μερικά λεπτά άκουσα το κλειδί στην πόρτα. Έτρεξε σε εμένα σαν πληγωμένη ελαφίνα Την έσφιξα επάνω μου κλαίγοντας. Κι εκείνη έκλαιγε, μπήκαμε ο ενας μέσα στον άλλο, με τα μάτια, το στόμα, την μύτη, τα γεννητικά όργανα ,σαν να γινόταν αυτό κάθε ημέρα. Υστερα ξημερώσαμε αγκαλια. Κι αρχίσαμε να δίνουμε τις τυπικές υποσχέσεις των ερωτευμένων, κι ύστερα πείσαμε ο ενας τον άλλον πόσο μα πόςο μας είμαστε απαραίτητοι, πως ο χρόνος που μεσολάβησε δεν άλλαξε τιποτα στην σχέση μας. Μαζί με τις τούφες του καπνού στο ταβάνι πήγαιναν μαζί κι αυτά που λέγαμε. Οταν έφυγε πια ,ήταν ξημερώματα, Ξυπνησα από μια ηλιαχτίδα στην μέση του δωματίου. Xόρευε γυμνή και με ζάλισε στα μάτια. Και ξαφνικά ήξερα, την Βερόνικα δεν θα την ξανα έβλεπα ποτέ.. Όπως και έγινε. Χαθήκαμε μέσα στην βαριά ατμόσφαιρα της εποχής. Κανείς δεν είχε διάθεση να νιώσει ανθρώπινα

Οι άνθρωποι περιμένουν τα τριήμερα για να ξεχάσουν το δέρμα τους. Να ξεχάσουν πως η ζωή είναι ένα κουρδιστό παιχνίδι. Πως αλλάζουν πληγώνοντας εκείνους που αγαπούν. Πως οι μισοί θέλουν να πεθάνουν κι οι άλλοι δεν μπορούν. Πως μερικά παιχνίδια είναι στημένα. Θέλουν να ξεχάσουν πως ίσως μέσα στα ερείπια μπορεί να υπάρχει ένα κόκκινο τριαντάφυλλο. Πως μέσα στα σκατά υπάρχουν φορες που γεννιούνται πρίγκηπες δίχως στέμμα. Πως οι προδοσίες είναι παράφωνες αλλα πάντα θα υπάρχουν στην ορχήστρα. Οι άνθρωποι τα τριήμερα νομίζουν πως είναι αποδημητικά πουλιά. Αλλά δεν είναι. Απλά θέλουν να επιςτρέφουν στις αυταπάτες τους. Αν δεν γίνεις ήλιος όταν οι άλλοι σε γκρεμίζουν πάντα θα σε ρουφάει ο άτλαντας του κόσμου. Κι όσο κι αν φωνάζουν οι άνθρωποι μεταξύ τους δεν θα ακούνε τις φωνές τους γιατί θα ουρλιάζουν ανάμεσα τους τα πληγωμένα δέντρα της πόλης. Τα τριήμερα είναι κατασκευαστικές αποθήκες ονείρων.. Μόνο το τώρα υπάρχει, έχει γίνει τέρας υπέρ οπλισμένο κι απειλεί να μας φάει ζωντανούς. ΤΑ ΤΡΙΗΜΕΡΑ

Εκείνοι οι εαυτοί μας που έγιναν ανάμνηση μας φτύνουν σαν γλώσσες φωτιάς, τους προσπερνούμε κατάκοποι από την συνήθεια και την απάθεια, τους διατάζουμε να κάνουν σιωπή τα βράδια , όμως εκείνοι βρίσκουν πάντα την ευκαιρία και συλλαβίζουν τα όνειρα μας. Σκόπευτρα της χίμαιρας οι λέξεις, τιποτένιοι ασπασμοί στο στέρνο. Ποτέ δεν υπάρχει κατάλληλη στιγμή να τους αδρανοποιήσεις εκείνοι οι εαυτοί μας είναι δρόμοι, δεν τελειώνουν πουθενά

Οι μνήμες είναι σαν κόκκινες κλωστές, ξεμυτίζουν από τα συρτάρια, κίτρινα συρτάρια, χορεύουν ξέφρενα σε πάτωμα από κέδρο, πράσινες γραμμές στο χέρι μου που είδε μια τσιγγάνα, μοβ τσιγγάνα, καίνε καρβουνάκια στο θυμιατήρι της γιαγιάς μου, καφέ ήταν η γιαγιά μου, χαρτιά πεταμένα σε ιστούς αράχνης, κίτρινα χαρτιά, πεζοπόροι κι αγωνιώδεις υφαντές των ονείρων, χρυσό και κόκκινο τα όνειρα, οι μνήμες ακούραστες κόρες της θάλασσας, έρχονται με βάρκες μπλε στην μέση του δωματίου μου, στέκονται και με ρωτάνε με ένα στόμα, -τι θα αποφασίσετε για εμένα, θα με κρατήσετε-; Αποσιωπώ και λυγίζω το κεφάλι. Η πιό δυνατή μνήμη θα αδειάσει όλα τα χρώματα.. Κι εγώ ένας κόκκος από θειάφι, θα ψάχνω τα λουλούδια που σπαρταρούνε στην άκρη πάντα ενός δρόμου, γκρίζου δρόμου, δεν τα βλέπουν οι περαστικοί και τα πατούνε κι αυτά ούτε ένα Αχ, ούτε ένα Αχ , γαλάζιο Αχ του ουρανού... Η μνήμη είναι χαμαιλέοντας