Τρίτη 6 Σεπτεμβρίου 2016


Στέκομαι επάνω σε έναν βράχο που βρέχεται από θάλασσα, βλέπω με όλες μου τις αισθήσεις την ένωση του ουρανού με την θάλασσα, αυτό το μπλε είναι ο καλύτερος διαλογισμός, αυτό το μπλε θα ήθελα να μπορούσα να το περιγράψω στους ανθρώπους χωρίς λέξεις, όμως οι λέξεις είναι ένα μέσον επικοινωνίας, δεν μου χρησιμεύουν σε αυτήν την περίπτωση, γιατί αυτό το μπλε είναι η αγάπη, αυτό το μπλε θα ήταν ιδανικό να δίνεται όπως είναι, χωρίς λέξεις, η αγάπη κι η ευγνωμοσύνη δεν περιγράφονται με λεξεις, η αγάπη κι η ευγνωμοσύνη είναι οι θυγατέρες ενός ανώτερου όντος που μόνο να το διαισθανθώ μπορώ , γιατί εκεί μακριά, υπάρχει ένας άγνωστος, υπέροχος κόσμος που οι λέξεις είναι ασήμαντες και αδύναμες για να τον περιγράψουν, τελικά αυτό που μπορούν να κάνουν είναι μια πρόχειρη ανάγνωση του σχήματος του..αν κι αυτό ακόμη,μοιάζει ασήμαντο

Είμαι παιδί, είμαι σκυλί, είμαι γατί, είμαι χορδή από κιθάρα παλιά, μα όχι ξεχασμένη, όταν σε αγαπώ, είμαι ευτυχισμένη, είμαι βροχή, είμαι κι αλάτι και νερό και πληγή γιατρεμένη, γιατί, έχω έναν ήλιο στην ψυχή ,όταν είμαι στο νησ

Kι ήταν όλα απλόχερα και φτιαγμένα από χώμα και πέτρα, ένας ήλιος θρόιζε το σώμα σου καθώς ένα χαμόγελο δικό σου,ηχούσε εσωτερικά, σου είπα πως γίνεται να χαμογελάς κι οι ακτίνες του γέλιου σου να μπλέκονται με αυτές που μάτι ανθρώπινο δεν μορεί να δει; Στο μεταξύ, οι άσπρες πέτρες των σπιτιών, ηχούσαν εκείνο που κρυβόταν το άσπρο των ματιών σου.. -Λευκό κρασί

Του μίλησε για τα μυστικά της πεταλούδας, διέκρινε έναν κύκνο να φωλιάζει στον λαιμό της καθώς τον περνούσε με τα δάχτυλα του, είδε χελιδόνια να λευθερώνονται μέσα από τα μάτια του, επαψαν να μιλούν, η γλώσσα του σώματος δεν δεχόταν τις λέξεις, πράσινα και κόκκινα ποτάμτια έγνεφαν από μακριά, βούλιαξαν στα νερά τους.. -Πνευστά

Μια δυνατή ανακάλυψη που κάνεις όταν ζεις σε νησί, είναι πως μπορείς να περνάς και να γνωρίζεις τα όρια σου με αδάμαστη τρυφερότητα

O Πάμπλο πέταξε το τσιγάρο στο σταχτοδοχείο που ήταν στο κομοδίνο του. Κοίταξε την μικρή κρεολή που είχε κοιμηθεί μαζί του, δεν θυμόταν το όνομα της, ούτε το δικό του. Όλη την νύχτα άδειαζε ένα ποτήρι με άθλιο ουίσκι, εκείνη είχε πιεί τους χυμούς του. Το δωμάτιο βαστούσε ακόμη την υγρασία τους. Έξω στον δρόμο κυκλοφορούσαν όπως πάντα οι καθωσπρέπει φονιάδες των ψυχών. Ο Πάμπλο πολύ θα ήθελε να καθαρίσει τον κόσμο από αυτούς αλλά ήξερε πως αυτό ήταν αδύνατον. Εξίσου αδύνατον του φαινόταν να συγχρονιστεί με τον κόσμο. ΧΡόνια τώρα αυτός κρατούσε μέσα του εκείνο το αγόρι που είχε κακοποιηθεί από τον πατέρα του, θυμόταν ξεκάθαρα όλες τις λεπτομέρειες του βιασμού αλλά δεν θυμόταν το όνομα του. Τράβηξε μια βαθιά τζούρα καπνού. Το σταχτοδοχείο ήταν γεμάτο γόπες. Σκούντηξε την μικρή κρεολή για να ξυπνήσει. Δεν άντεχε άλλο την παρουσία της. Η νύχτα είχε τσουλήσει τα δόντια της μαζί του. ΔΕν αγαπούσε κανέναν και κανείς δεν τον αγαπούσε. Βαθιά μέσα του ένιωθε κομμάτια ελευθερίας. Όμως δεν θυμόταν το όνομα του. Αλλά κι αυτό δεν είχε σημασία, ούτε πως μπορούσε ακόμη να αναπνέει. Σημασία είχε να κυλήσει η ημέρα και να έρθει η νύχτα. Ο Πάμπλο δεν έχει ενδιαφέρον για εμάς. Ούτε κι εμείς έχουμε ενδιαφέρον για εκείνον. Όμως θα έρθει η ημέρα που όλοι οι Πάμπλο θα αποκτήσουν ενδιαφέρον για το σήμερα κι όχι για το χτες. Και πιστέψτε με, τότε η ιστορία της ανθρώπινης περιπέτειας θα αποκτήσει ενδιαφέρον. Γιατί όλοι οι κάνθαροι θα αλλάξουν πόστο και η σελήνη θα βουλιάξει μέσα σε ασημένιο αίμα την ανθρωπότητα.. ιστορίες χωρίς ενδιαφέρον.

H συγχώρεση είναι μια διαρκής αφήγηση

H γοητεία είναι πολύ ενδιαφέρουσα τα πρώτα λεπτά της επίδρασης της, ύστερα, καθώς διατηρεί ακμαία την υποβολή της χρονικά, γίνεται μόνο υποβολή και χάνει κάτι από την ελευθερία της επίδρασης .. Ελάχιστες εξαιρέσεις του φαινομένου, αποτελούν οι γάτες, η γοητεία τους μοιάζει σαν χαμαιλέοντας.

Ποτέ μην πεις, ποτέ μην πεις, πως δεν σου χάρισα τραγούδια της αυγής, μα ενώ εσύ μου έδειχνες το στόμα σου ανοιχτό, το παραθύρι της ψυχής σου ήταν κλειστό, κι έμεινα σαν χελιδόνι, στων χεριών σου το βελόνι.. ΠΈρασαν δύσκολοι καιροί μα δεν έγινα σκιά κρυμένη στην φωτιά.. μια παιδική μαντινάδα, μεταμεσονύχτια

Χθές ο ουρανός έκρυβε μισό χαμόγελο του φεγγαριού και δίπλα του η Αφροδίτη έλαμπε φορώντας ασήμια. Η θάλασσα δείχνει να ημερεύει, μέρες τώρα είχε αφήσει τα επτά άγρια σκυλιά της που ξερνούσαν αφρούς, σκεπάζοντας με μανία τα βράχια. Το νυχτολούλουδο της λόζας αρχίζει και στέλνει το πυκνό του άρωμα μέσα στο παράθυρο μου όταν μπαίνει η νύχτα. Ο Σεπτέμβρης στο νησί χρειάζεται μια άλλη εξερεύνηση, εσωτερική και μυστηριακή. Ένα άλλο φως κυκλώνει τα σώματα και τα μάτια μας. Θαρρείς και κάποια αόρατη δύναμη μας υποβάλλει σε μια παράξενη μέθεξη.. Αμοργός 4-9-2016

Χθές ο ουρανός έκρυβε μισό χαμόγελο του φεγγαριού και δίπλα του η Αφροδίτη έλαμπε φορώντας ασήμια. Η θάλασσα δείχνει να ημερεύει, μέρες τώρα είχε αφήσει τα επτά άγρια σκυλιά της που ξερνούσαν αφρούς, σκεπάζοντας με μανία τα βράχια. Το νυχτολούλουδο της λόζας αρχίζει και στέλνει το πυκνό του άρωμα μέσα στο παράθυρο μου όταν μπαίνει η νύχτα. Ο Σεπτέμβρης στο νησί χρειάζεται μια άλλη εξερεύνηση, εσωτερική και μυστηριακή. Ένα άλλο φως κυκλώνει τα σώματα και τα μάτια μας. Θαρρείς και κάποια αόρατη δύναμη μας υποβάλλει σε μια παράξενη μέθεξη.. Αμοργός 4-9-2016