Παρασκευή 18 Μαΐου 2018


Ίσως την πιο πικρή ατμόσφαιρα μπορείς να την βρείς στις αφηγήσεις ενός πολυτραυματία του έρωτα μέσα σε ένα σκυλάδικο νύχτα Σαββάτου, στο σκουλήκι που ξαφνικά παρατηρείς στο χώμα καθώς υποδέχεται το φέρετρο , στις υπερτιμημένες φιλίες με τις γυαλισμένες προσόψεις, στα γκισέ των ταμείων που δίνουν τις κομμένες συντάξεις, στις μνήμες της νιότης με τις υπερβολές σε ακμή και χρόνο ενεστώτα, ίσως ο ενεστώτας που πονάει καθώς γέρνει επάνω του ασφυκτικά ο αόριστος, ίσως ο μέλλοντας που ασθμαίνει, ίσως κι η αδυναμία να σπαράξεις σαν λύκος το εγώ σου. Ίσως και τα μοναχικά σπίτια με τους μοναχικούς ανθρώπους. Η ζωή που περνάει δίπλα σου κι εσύ κοιτάς τα καπούλια της προσηλωμένος στο καθήκον..

-Μου δίνετε την φωτιά σας; -Σας δίνω όλον τον κόσμο εκτός από εκείνον τον τρελό δανειστή που κρύβω μέσα μου. -Όλοι φιλοξενούμε έναν δανειστή . -Τότε όλοι ξέρουμε το κοντό σχοινι του δήμιου. -Και πως αλλιώς; Φυσικά και το ξέρουμε. Εσείς είστε ευτυχισμένος που ξέρετε ήδη τόσο πολλά; -Ειλικρινά όχι. Θαυμάζω αυτούς που δεν ξέρουν , θα έλεγα τους ζηλεύω. -Ελάτε τώρα, ανάψτε μου το τσιγάρο κι ύστερα θα μιλήσουμε λέγοντας μικρές ιστορίες ο ένας στον άλλον. -Θα αφορούν άλλους; -Θα αφορούν όλους μας. Ελάτε, πλησιάστε στο τσιγάρο μου την φωτιά σας.

υτοί που είναι γέννες δράκου από την πολύ μικρή ηλικία αντιλαμβάνονται πως γεννιούνται με ένα καρφωμένο βέλος στην καρδιά. Αυτό ακριβώς είναι που τους βοηθάει να απλώνουν μακριά τους αισθητήρες και την αντίληψη τους. Αυτό και τους καθιστά μοναχικούς ακόμη κι όταν βρίσκονται ανάμεσα σε ένα μεγάλο πλήθος.

- Πόσο μακριά πιστεύεις πως μπορείς να πας λεξικογραφώντας τον κόσμο; -Δεν με ενδιαφέρουν οι αποστάσεις, με ενδιαφέρουν οι εικόνες, μου αρέσει να μπορώ να οπτικοποιώ. -Κι είναι τόσο ενδιαφέρον αυτό για εσένα; -Είναι τόσο ενδιαφέρον όσο το να θέλω να σε αγκαλιάζω όπως τώρα, εννοώ να έχω ανοιχτή καρδιά στο άγγιγμα σου. -Δεν μου αρέσει το να τα βάζεις αυτά μαζί. -Είσαι εγωίστρια ή μου φαίνεται; -Ίσως, βλέπεις τρέμω την ώρα που θα κάνεις εικόνα την φυγή σου. -Δεν θα υπάρχει φυγή όσο θα μπορούμε να μετεωριζόμαστε ο ένας μέσα στον άλλο αλλά και μόνοι. -Πιστεύεις ο μετεωρισμός δεν αφαιρεί στοιχεία από την αντίληψη της πραγματικότητας; -Φυσικά και αφαιρεί αλλά όταν έρθει η ώρα η γείωση δεν είναι απότομη αλλά φυσική όπως το περπάτημα, εξάλλου ποιός από τους δυό μας ζητάει την πραγματικότητα;- -Έχεις δίκιο, για όλα αυτά σε αγαπώ. -Κι εγώ, και σε αγαπώ γιατί στολίζεις αυτόν τον κόσμο κι όχι απλά γιατί είσαι μέρος του...

Την αγαπούσα, γιατί δεν εξανθρωπίστηκε, ούτε αυτό επεδίωξε, κοιμόταν μαζί με την μνήμη του κόσμου και ταυτόχρονα ξεγλιστρούσε μακριά, είχε ένα παιδικό λυχνάρι, όποτε γινόμουν συντρίμια το άνοιγε και ξεχνούσα τις τομές, άλλοτε εγκάθετες, άλλοτε κάθετες ή οριζόντιες ,αλλά πάντα οδυνηρές. Όταν μιλούσαμε για τους νεκρούς μας, τα μάτια μας φωταγωγημένα έτρεχαν στις λεωφόρους. Μέρα παρά μέρα παίρνω τις επιστολές της από τον άλλο κόσμο, πότε με μια υπενθύμιση ή ένα τυχαίο γεγονός να μου φέρνει εμπρός μου πόσο πολύ την αγαπούσα. Έγειρε στον ύπνο της ,είπαν, αλλά εγώ ήξερα πως την πήρε μαζί της η θάλασσα. Αυτό μου εξιστορεί το αίμα που ενώσαμε μια νύχτα που τα άστρα έσταζαν μέλι... (.......)

(Η επίσημη αναγνώριση πως ζείτε, γίνεται μόνο από κάποια συγκεκριμένα έγγραφα που εσείς δεν έχετε αλλά ούτε κι εμείς), είπε ο υπάλληλος κάποιας δημόσιας υπηρεσίας. Βαριόταν φριχτά την γυναίκα που τον κοίταζε με άδειο βλέμμα. Η αλήθεια ήταν πως η γυναίκα που βρισκόταν απέναντι του ήθελε απλά κάποιος άγνωστος να της βεβαιώσει πως ζούσε μιας και χρόνια τώρα δεν μιλούσε με κανέναν άλλον εκτός της γάτας της.. (Άρα είμαι νεκρή), είπε ήρεμα στον υπάλληλο. (Από όσο βλέπω ναι), είπε εκείνος και έσκυψε στα χαρτιά του. Η γυναίκα πήγε στο σπίτι της, βρέθηκε στην ταράτσα και πήδηξε στο κενό.. Ήθελε να βεβαιωθεί επειγόντως ότι ζούσε. Η αλήθεια είναι πως μόνο η γάτα της την αναζήτησε..

Από τότε που θυμάμαι φεύγουμε, κουμπωμένα μάτια ενός γιόγκι που μετράει τα άστρα ,στην παλάμη μας. Ο παλμός της καρδιάς μας ενώνεται με τα βήματα ενός σκύλου μακριά στις αγορές ,οι χασάπηδες των εθνών ζητούν να μας αφανίσουν, χωρίς αιδώ και δεύτερη σκέψη. Μα εμείς φεύγουμε, νεκρές μητέρες πρόλαβαν να μας δώσουν ευχές, νεκρές φύσεις προσκυνούν την μία φύση, την σοφότερη όλων. Αδύνατον να θυμηθώ που πάμε, κάπου που να σέβονται το φως, σου είπα ,κι ένας κρότος πέρα στον ορίζοντα ακούστηκε, ηταν η ιστορία του ανθρώπου ,κρεμασμένη στο δέντρο μας είπαν τότε αντιληφθήκαμε πως όλοι εμείς έχουμε πληγές στους ώμους.. Και φεύγουμε, μήπως και μείνουμε γυμνοί όπως ήρθαμε...

Συγκέντρωσες όλα σου τα καμένα και έφτιαξες βιογραφικό, χρόνια και χρόνια σε θυμάμαι να τραβάς δρόμους για μια σταδιοδρομία. Είχες κίτρινα μάτια, θυμάσαι; Τόσα χρόνια και δεν άλλαξαν χρώμα από τις διαδιακασίες της ταρίχευσης. Από την Αίγυπτο τράβηξες γραμμή για το Παρίσι εξουθενωμένος, χωρίς την ιερουργία της πόρνης. Ότι με πονάει, είναι που δεν με άφησες να σε πενθήσω σε καταχώρησα μαζί με τους άλλους, γίνατε οι περισσότεροι εκμαγεία μνήμης στον Αχέροντα . Τόσα καμένα κι ούτε μια τρύπα πάνω σου, μια ρωγμή για να μπει το φως. Και δεν σου έμαθες τόσα χρόνια πως οι σταδιοδρομίες χτίζονται με πτώματα; Μονότονες είναι οι λιτανείες στο ασήμαντο. Σήμερα ή αύριο θα είσαι ένα επίθετο σε μια ταφόπλακα μαρμάρινη, για να βρεις θέση χρειάζεσαι μέσον , πρέπει να γνωρίζεις αυτόν που θα σου ρίξει το χώμα.. -Ούτε μισό πένθος-

Οι μητέρες οι πέτρινες, φτιάχνουν κουκούλια και τυλίγουν τα παιδιά τους. Μέσα σε πένθιμη ατμόσφαιρα τα κοιμίζουν με νανουρίσματα της Μήδειας. Τα κουκούλια έχουν φόβους - τέρατα, ξεδιπλώνουν ιστορίες για να μην μπορούν τα παιδιά να κοιμηθούν. Ο 'υπνος να γίνεται ωδή στην αυπνία. Αργότερα η Μήδεια θα συγχωρεθεί, αλλά τα κουκούλια θα είναι μέγγενη στα μάτια του κόσμου. Όλα αυτά τα κουκούλια έκαναν τον Χαλεπά να πελεκάει μάρμαρα μέρα και νύχτα.. Τον Μποντλαιρ να χάνεται σε βιβλία γράφοντας για μια κρεολή. Και τους ευαίσθητους να γίνονται δέκτες και να λύνουν αινίγματα που μπλέκονται με τον χωροχρόνο ξέροντας πως τα μεταφυσικά είναι απολύτως φυσικά. Στον κόσμο των ανθρώπων δεν ξέρεις ποιον να πρωτοσυγχωρέσεις. Τον εαυτό σου που αφέθηκες ή αυτούς που διατηρούν το δικαίωμα να χαλούν τα όνειρα σου;