Σάββατο 12 Νοεμβρίου 2016


Η εποχή αλλάζει, αυτοί που οσμίζονται καλά πίσω από τα κλειστά χαμόγελα ,λένε πως ο κύκλος των ανθρώπων τελειώνει. Αυτοί που έκαναν θρίαμβο τις ήττες τους και βρέθηκαν στις κατακόμβες, αυτό λένε. Κάποιες φορές, οι κατακόμβες είναι μια σωτηρία γεμάτη φως κι οι ήττες γνώση του πόνου, της αγάπης και της ηδονής. Επικρατεί η ασθένεια της αγλωσσίας, δεν υπάρχουν λέξεις για να περιγραφεί σωστά η ηλιθιότητα του δίποδου ζώου που ονομάστηκε άνθρωπος. Ο πλανήτης΄φοράει αντιασφυξιογόνα μάσκα και περπατάει στα τυφλά. Η ασθένεια της τυφλότητας δεν παίρνει από αντιβιοτικά. Τόσα βουνά από κόκκαλα στα κρεματόρια και τόσο αίμα χυμένο στους δρόμους των πολέμων δεν μπόρεσαν οι λέξεις ως φαίνεται να περιγράψουν στους επόμενους. Κι έτσι, ενω ο πόλεμος έχει μόνο θύματα, παίρνουν νόμπελ ειρήνης αυτοί που γέμισαν πίδακες αίματος μέρη χωρισμένα στα δυό..απλά επειδή σύναψαν κάποια συμφωνία παύσης.. (Ποιός χέστηκε για τα νόμπελ αγάπη μου) Η τραγικότητα δεν περιγράφεται, την ζεις κάθε ημέρα που η ζωή σου εξαρτάται από έναν ηλίθιο που θα πατήσει ένα κουμπί. Οι ειδήσεις είναι πύργοι οργίων. Τα χρήματα είναι πηγή δυστυχίας και έλεγχου των μαζών. Σε λίγο, το πολύ πολύ ,να χωριστούν οι πόλεις με συρματοπλέγματα, εδώ ζουν και διασκεδάζουν οι πλούσιοι, εκεί ζουν και υποφέρουν με άρρωστες σάρκες οι φτωχοί. Η καρδιά έκλεισε, όποιος περιφέρεται με την δική του ανοιχτή το μόνο που θα δει είναι πόσο εκτίθεται περιφερόμενος έτσι. Οι εξαιρέσεις, απειλούνται σαν είδος σε εξαφανιση. Η εποχή αλλάζει, διάγουμε βίο προς το τέλος της. Τρομάζω να βλέπω τον ανθρωποπλανήτη να είναι σαν ένας σκορπιός που μπήγει το κεντρί με το δηλητήριο μέσα του. Γιατί αυτό κάνει αιώνες τώρα το είδος μας, σκοτώνει τον εαυτό του εφευρίσκοντας αφορμές. Εγώ σαν ένας σκορπιός που ξέρει πόσο τοξικό είναι το κεντρί , με απάλλαξα, σαφώς όχι ανώδυνα. Το κεντρί ,προσπαθώ να το κάνω γνώση, αγάπη,εμπειρία και ζωή. Θα θαυμάζω τους ερημίτες καλλιτέχνες και τους καταραμένους των γραμμάτων πάντα θα αναζητώ ,για να δεχτώ λιγο φως. Σε τούτη την χώρα που περισσεύει το φως επικρατεί η συσκότιση.. Αλλά δεν γεμίζω ενοχές που κατοικώ εδώ, βλέπω κι όλοι οι άλλοι που πηγαίνουν.. Η ανθρωπότητα κοιμάται, ςςςςςςςςςςςςςςςςςς, μην την ξυπνάτε. Βλέπει όνειρα πως θα ξεφύγει από την μελαγχολία της. Χαχαχχαχαχα, ιλαρή η τραγωδία της. Μα δεν θα φορέσω πένθος, θα φτιάχνω συμμορίες γλυκιές για να αντέξω να ζω. Και να λέω, ανάθεμα ,πόση βλακεία χωρά στο μικρό μας κεφάλι.. Απέραντη είναι ,και έχει αχνό πράσινο με σπαρμένο καφέ, κόκκοι από σκατά που παλεύουν να φορέσουν δέρμα και οστά. Κι αυτή η λέξη, η αγάπη ρε φίλε, πως λιθοβολήθηκε, στον πάτο της σκιάς μας βασιλεύει, υποφέρει μα δεν μιλάει. Παλεύει με την αγλωσσία που αδίστακτα της υπέβαλαν. Στην υγειά μας, μάλλον μπήκε τώρα το Φθινόπωρο, το έπιασες

Δεν θα είμαστε για πάντα νέοι ,ώστε να αντέχουμε τα δηλητήρια, ο θάνατος θα στρώνει, κόκκινο χαλί στο σαλόνι ,ένα Κυριακάτικο απόδειπνο που θα διαβάζεις στην εφημερίδα την αγγελία της φυγής μου από τα εγκόσμια, πολλά θα μας συμβούν , μόνο κοίτα, μην πεις πως δείλιασες να ζήσεις. Κι αυτοί που φόρεσαν πένθος, αντί για το πρόσωπο της δειλίας τους, για εμάς να μην κλάψουν. Σαν τα ευχαριστώ και τα παρακαλώ θα είναι το δάκρυ τους, σκότωσε τους, πριν καταφέρουν αυτοί να σε σκοτώσουν

Να υπάρχω σε κάτι που αξίζει, αυτό θέλησα, με δόντια και με νύχια να μετρώ τους μετεωρίτες που ούρλιαξαν λίγο πριν χαθούν. Δεν επιθυμώ κάτι άλλο, να με αγαπούν ή να με μισούν, οι ενδιάμεσοι σταθμοί είναι αδιάφοροι. Η αιδώς δεν είναι δημόσιο θέαμα, πάψτε λοιπόν , μια νύχτα τα όνειρα σας θα επιστρέψουν χτυπώντας το στήθος σας

Popi Synodinou 22 Οκτωβρίου στις 3:20 μ.μ. · .. Να τιμάτε τις πόρνες που είναι ιέρειες και τους άντρες που ερήμωσαν τις ψυχές τους λευτερώνοντας ήλιους, των δημοσίων ουρητηρίων την αψιά οσμή μην προσπερνάτε με αηδία κάποιος δυστυχής πέρασε απο εκεί ξερνώντας πόνο, χορέψτε με πλήρεις μετωπικές συγκρούσεις, ετούτος ο κόσμος είναι ένα πορνείο χωρίς ιερά, ούτε όσια, χειρόγραφα κρατούν στα χέρια τους οι άθλιοι των ανθρώπων, κλάψτε με θόρυβο για την Υεμένη κι όλες τις αποικίες των κρατών που οι κυβερνήτες τους είναι τύραννοι. Οι εραστές που άκουγαν τζαζ και άριες κοιμούνται στα γκρεμίσματα, σκέψου πριν γίνεις αποσύνθεση , ανήκεις στην πλειοψηφία των λίγων; Ομπάμα σε περιμένω

Το απάνθισμα της ανθρωπιάς βρίσκεται όταν με εξαντλητική υπερβολή ψάχνεις και βρίσκεις αυτό που βρίσκεται ανάμεσα σε δύο άκρα. Θέλει υπομονή,σοφία, ρίσκο και θαυμασμό στην ζωή για να μην το ξεχάσεις . Ότι σε φωνάζει στην αντίθετη πλευρά παραμέρισε, χωρίς να μετράς απώλειες. Ο δρόμος μας είναι ανοιχτός και τα σκυλιά δεμένα, μάθε να περπατάς, μίλα σε όλες τις γλώσσες για να καταχωρήσεις ύπαρξη. Τους μεταφραστές που δεν είναι <<κοσμικοί>. αλλά από θέση μένουν ερημίτες να τους σέβεσαι και να τους αγαπάς. Τους μιμητές και τους αντιγραφείς της ελευθερίας και της τέχνης , μην τους μετράς , μέτρα την πτώση τους στον χρόνο, στο τέλος θα μείνει ότι είναι αυθεντικό. Τα άλλα παραγράφονται από την μνήμη όταν αυτή δεν είναι επιλεκτική. Βηματισμός

Άνθρωποι οικείοι κι αγαπημένοι, είναι αυτοί που αν μιλήσεις μαζί τους μετά από καιρό ,ανακαλύπτεις πως απλά συνεχίζεις από εκεί που έμεινες σαν να μην προέκυψε απουσία μέσα στον χρόνο, άνθρωποι που δεν τους χωράνε οι λέξεις, άνθρωποι που τους λες αδέλφια, πριν τους γνωρίσεις. Ελάχιστοι ,αλλά αρκετοί για να αντέχεις όσα χρειάζεται να αντέξεις.. Δεμένοι σφιχτά με μετάξια..

Πολλά τσιγάρα ξοδεύτηκαν στις υποκειμενικές υποθέσεις της μνήμης κι ο ουρανός της Κυριακής καπνίζει με μανία . Ντουμάνι οι αισθήσεις να παλεύουν με τις λέξεις, ας σωθεί ότι σε κρατάει ζωντανό

Kαθόμουν απέναντι του, δεν τον πρόσεξα από την αρχή καθώς μια μελαγχολία τύλιγε τα σπλάχνα μου, έφευγα βλέπεις από τον αγαπημένο μου τόπο. Όταν τον είδα πίσω από τα μαύρα μου γυαλιά με διαπέρασε ένα άγνωστο ρίγος. Ηδυπάθεια , ηρεμία στα μακριά δάχτυλα του καθώς έφτιαχνε τα μαλλιά του πίσω, μια έκσταση και μια βαθιά μελαγχολία αλλά πίσω από αυτά ένας ζωώδης μαγνητισμός που με τραβούσε καταπάνω του. (Δεν είναι ευγενικό να με κοιτάς πίσω από τα γυαλιά), είπε και ευχήθηκα ένα τσουνάμι να με τραβούσε μαζί με το καράβι στον βυθό. Έκανα την αδιάφορη χωρίς να νιώθω καμιά σιγουριά. Ζητήματα αμφιβολίας και υπαρξιακής αναζήτησης ήδη με καταδίωκαν. Το αγρίμι της επιθυμίας έβαζε βαθιά τα δόντια του μέσα μου κι έμεινα να απολαμβάνω το δάγκωμα του. (Δεν είχα καμιά πρόθεση να σε ενοχλήσω), είπα με ειλικρίνεια. Κατέβασα το κεφάλι και χαλάρωσα γιατί τον είδα να σκύβει επάνω σε μια τσάντα και να αφήνει την δραματική ένταση του βλέμματος του από επάνω μου. Κι εγώ αυτόματα πήρα το σημειωματάριο μου κι άρχισα να καταγράφω τα συναισθήματα που μου ξυπνούσε αυτός ο άντρας. Δεν σήκωσα τα μάτια μου, τρέμοντας μην συναντήσω τα δικά του, άκουγα μονάχα νευρικές γραμμές και διακλαδώσεις να τραβιούνται επάνω σε χαρτί με μολύβι, μύριζα σχεδόν την τριβή, κι εκείνον τον μύριζα, μπορούσα να μυρίσω κάθε του τρίχα που είχε αφεθεί στον αρμυρό αέρα, μπορούσα να μυρίσω τα σωληνάρια του χρώματος που είχε πιάσει μέρες πριν. Τον ξανακοίταξα, ήταν σαν να τον ξέρω, ξαφνικά ένας άνεμος έξω από το παράθυρο του πλοίου, με βεβαίωσε πως το ίδιο θα σκεφτόταν κι εκείνος. Η ένταση της μαγνητικής ερωτικής του επίδρασης κλιμακωνόταν, απολάμβανα την εξερεύνηση σαν γυναίκα και σαν παιδί. Με κοίταξε, χιλιάδες πεταλούδες στάθηκαν στην κοιλιά μου, βλέμμα γοητευτικό, μάτια που μιλούν ξερές αλήθειες αλλά και ένας αντρισμός σέπιας, διεκδικητικός, μάτια που μαρτυρούσαν πόσα γυναικεία σώματα είχαν μαζί του σκορπιστεί στα αστέρια. Είχαμε καρφωθεί ο ένας μέσα στον άλλον, ήταν μια τέλεια ταντρική συνύπαρξη αυτό το αντάμωμα, ήξερα πως για να σωθώ μπορούσα να γινόμουν μια αράχνη και να τον τελειώσω, όμως δεν ήθελα, η χαρά κι η λύτρωση μου εξαρτιόταν ολότελα ξαφνικά από αυτόν. Απλά μιλούσα από μέσα μου και του έλεγα πως δεν θα είμαι εύκολος αντίπαλος, μετά σκέφτηκα πόσο βλακώδης είναι μια τέτοια σκέψη, όχι αντίπαλος, παίκτης, μετά εραστής, μετά αγάπη. Ή πρώτα αγάπη και τούμπαλιν; Εγραφα γι αυτόν κι εκείνος με ζωγράφιζε, μια ηλικιωμένη που πλησίασε για να καθίσει κοντά μας προφανώς νοιώθοντας την τρομερή μας ένταση άλλαξε θέση. Τα δάχτυλα του καίγανε καθώς έτρεχαν στο χαρτί, και τα δικά μου τρέχανε, τρέμαμε κι οι δυό, οι ανάσες μας είχαν συγχρονιστεί σε μια, ήταν σαν να είχαμε μπει ο ένας μέσα στον α΄λλον και χορεύαμε αφήνοντας υγρά οσμές και λάβα. Το πλοίο αγκομαχούσε μαζί μας. Τώρα είχαμε γίνει δυό λύκοι που βροντούσαμε την γη με τα πόδια μας. (Να είσαι δικιά μου), ψέλλισε και συνέχισε να ζωγραφίζει και να με αρπάζει με αυτό το φρικτά ωραίο βλέμμα. (Είμαι, πες μου πως σε λένε); είπα σχεδόν παραδομένη σε κώμα.. (Νοέμβρη), μου είπε Και τότε κατάλαβα πως ζωντάνεψα ,ενώ κοιμόμουν χρόνια πριν. Τον είχα δει σε κάποιο όνειρο μου, τότε που ανέβαινα στο άλογο μου παιδί, από τότε τον ήξερα. από τότε τον ζητούσα. Και τίποτε δεν θα ήταν πια εύκολο. Η φωτιά ήδη μας έπαιρνε, το νερό θα την έσβηνε αλλά θα την δυνάμωνε ο αέρας και θα την πήγαινε στην γη, ύστερα θα γινόμασταν ξανά νερό και θα τραβούσαμε περήφανοι στην θάλασσα, περήφανοι και πλήρεις.. ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ ΥΓ. ο πρώτος ενικός δεν αυθαιρετεί και δεν δηλώνει οτιδήποτε

Η ζωή που σε πιέζει να την ζήσεις ολοκληρωτικά και συνεχώς σου παραθέτει παραδείγματα που δεν έχουν να κάνουν με τον χρόνο της φθοράς Η ζωή που την βρίζεις ή την ευγνωμονείς γι αυτό ακριβώς, την δύναμη της πνευματικής αφθαρσίας , αυτό λέγεται μαγεία κι εσύ είσαι ο αποδέκτης κι ο εκτελεστής όλων των ιεροτελεστιών της. Η μαγεία δεν παύει ποτέ να υφίσταται όσο υπάρχουν μύστες και μυημένοι ,ανήσυχα μυαλά και καρδιές γενναιόδωρες. ευγνωμοσύνη

Την τελευταία γκέισα της πόλης, την σκότωσα με ένα τριαντάφυλλο μαύρο, περπατήσαμε σε κάτι στενά δρομάκια και κοιτούσαμε ένα φεγγάρι πνιγμένο σε μια θολή αύρα, άνθρωποι χωρίς πολιτισμό μόλις έβγαιναν από το ξακουστό μουσείο, (άκου ωραία μου, δεν υπάρχει καιρός για γκέισες κι ο τελευταίος σαμουράι δίδαξε τις χορευτικές φιγούρες στους ηθοποιούς του Ταραντίνο , είναι ώρα να φυγαδευτείς μακριά), της είπα και άνοιξα σιγά σιγά την τσάντα μου οπλίζοντας το χέρι μου με το τριαντάφυλλο, ( όμως ο τελευταίος των σαμουράι αποφάσισε να επιζήσει, διόλου παράξενο, αντίθετα θα μου έκανε εντύπωση αν διάλεγε να φύγει, κάποιος χρειάζεται να μείνει πίσω για να ανάψει τα φώτα όταν σβήσουν επιπλέον χρειάζεται να μείνει για να διηγείται την ιστορία στους ανιστόρητους), μου είπε κι έκανε πιό γρήγορα βήματα δίπλα μου,άκουγα την ανάσα της να βασανίζεται προσπαθώντας να με φτάσει. Της ξαναμίλησα για τον Νικολαίδη, μου είπε πως τα έχει ακούσει χιλιάδες φορές από εμένα αυτά, (αυτά ποιά αυτά, υπάρχουν πράγματα που τα χρειάζεται η μνήμη μου για να αντέξω εμένα κι αυτό το φριχτό πράγμα που λέγεται ζωή), της είπα χωρίς εμπάθεια, (δεν αντέχεται η ζωή χωρίς εμάς τις γκέισες του πλανήτη, είμαστε εδώ γιατί οι άντρες έχουν φτάσει να μισούν το φύλο τους, αρκούνται σε μια στύση, ένα κεφαλοκλείδωμα χωρίς δόντια και μόνο με γλώσσα και πιστεύουν πως τελείωσαν με τον έρωτα), ( άστα γιατί κι οι γυναίκες περιμένουν συναισθηματικές , υλικές επενδύσεις και λογάκια για να καβαλικέψουν τον ναρκισσιμό τους και να δώσουν το φύλο τους στην τελική), της αντιγύρισα. Τότε ακριβώς έπιασε να βρέχει, μια άγρια βροχή κάτω από το σκονισμένο φεγγάρι, πράγμα παράξενο, μια μπόρα που μας ανάγκασε να προσφύγουμε κάτω από ένα παλιό κτίσμα για να προφυλαχτούμε, κάτω από το ηλεκρικό φως είδα τα μάτια της, έλαμπαν σαν της γάτας κι απέπνεαν μια ζωώδη δύναμη, μπορούσα να αναπνεύσω μέσα τους, σήκωσα το τριαντάφυλλο και την χτύπησα δυνατά στο μάγουλο, τόσο δυνατά και τόσο πολλές φορές που τα πέταλα του διαλύθηκαν κι άρχισαν να πέφτουν κάτω. Χωρίς ένα δάκρυ έσκυψε και τα μάζεψε, τα έσφιξε στο χέρι της και μόλις άνοιξε την παλάμη της είδα το λουλούδι όπως ήταν αρχικά, σαν να μην συνέβη τίποτε, σαν να μην καταστράφηκε ποτέ, την φίλησα στο μάγουλο, (συγγνώμη, απλά θέλω να κατέβω από αυτόν τον πλανήτη γιατί ζαλίζομαι και δρω σπασμωδικά), είπα κι άρχισα να κλαίω με το στήθος. Με το στήθος έκλαψα κι εκείνη μου φίλησε το χέρι, (δεν είναι ώρα ακόμη να φύγουμε), μου είπε κι αυτή η τρυφερότητα του πληθυντικού ,μου έσκισε την καρδιά. ΣΥΓΧΩΡΑ ΜΕ ΘΕΕΕΕΕ ΜΟΥ ΑΝΥΠΑΡΚΤΕΕΕΕ, ούρλιαξα και κοίταξα το φεγγάρι, είχα ξαφνικά τόση αγάπη που έπεσα στα γόνατα... Απόκριση

Είναι εκεί, δίπλα στο παράθυρο, οι αποσκευές της περιμένουν να αποδράσουν. Η φυγή είναι το ευκολότερο πράγμα στον κόσμο, σκέφεται, το να μένεις και να διαπιστώνεις πράγματα που δεν είχαν περάσει ποτέ από το μυαλό σου ,και να τα βλεπεις κατάφατσα ,αυτό είναι το δύσκολο. Είχε ηττηθεί, αλλά αυτό δεν την έκανε να πίνει δηλητήρια, χαιρόταν που ακόμη ζούσε διατηρώντας σώα την διανοητική και συναισθηματική της αθωότητα ενώ είχε διδαχτεί ένα ακόμη μάθημα γύρω από τα ανθρώπινα... Σαφείς οι υπαινιγμοί, μέσα της, για μια καλύτερη ζωή. Μάζεψε τα έντερα της, το συκώτι της, το στομάχι και την καρδιά της και κοίταξε έξω από το παράθυρο. Ο κόσμος έξω υπήρχε σε συστολή και διαστολή, τον άκουγε, σήκωσε την βαλίτσα της και προχώρησε μέσα στο δωμάτιο. Αν μπορούσε κάποιος να δει, θα έβλεπε την βαλίτσα άδεια. Επίσης αν κάποιος μπορούσε να διαβάσει προσεκτικά τα μάτια της μια και στα μάτια είναι όλα γραμμένα θα διαπίστωνε με ευκολία πως αυτή η γυναίκα ήταν αυτό που λέμε φευγάτη από μόνη της. Αυτό έλκυε και τρόμαζε ταυτόχρονα τους άλλους.. - Η μικρή ιστορία μιας φωτογραφίας