ίσως αυτή η γκρίζα εσάρπα της πόλης απομακρυνθεί με το άρωμα των ζουμπουλιών. Ίσως αυτή η πεταλούδα στην κουπαστή της βεράντας ξαναέρθει. Θα κρατιόμαστε από το χέρι και θα γελάμε σαν έφηβοι. Θα ζωγραφίζω χαμόγελα στον καθρέφτη στο ασανσέρ. Θα θυμηθούμε ότι η εφηβεία υπήρξε αλλά μπορεί και να ξαναυπάρξει. Πως η ζωή μια φορά σε φωνάζει με το όνομα σου. Θα διατηρείς την συγκίνηση σαν κάτι μοναδικό. Και τίποτε δεν θα υπάρχει σαν ψεύτικη υπόσχεση. Κι ίσως υπάρξει μια αμοιβαιότητα στον τρόπο που θα κοιτάζουμε τους άλλους να προσπαθούν να κρατηθούν στην επιφάνεια. Και θα σε φωνάζω με ινδιάνικα ονόματα. Αυτός που χορεύει με τους λύκους. Αυτή που μιλάει με τα παιδιά. Κι ίσως να είναι περισσότερες οι ημέρες που θα ξυπνάμε χαρούμενοι. Από την Άνοιξη που έρχεται.