Δεν ζούμε στην εποχή που έχουν έρθει τα πάνω κάτω, διανύουμε μέρες όπου τα κοκόρια ανεβαίνουν στα δέντρα παριστάνοντας τα αηδόνια. Αλλά εκ του αποτελέσματος κανένα κελάιδισμα δεν μας συντροφεύει, μόνο ο απαίσιος θόρυβος ενός διαμερίσματος ή μιας γειτονιάς που βρίσκεται σε ανακαίνιση με πριόνια και εργαλεία που δυναμώνουν τις εμβοές μας. Κι όσο να πεις, αντιστέκεσαι στο να γίνεις ένας κρότος κι εσύ, να κάνεις κρότους παριστάνοντας πως κελαιδάς, διότι δεν σου βγαίνει. Τα πρωινά αδιέξοδα επιβεβαιώνουν τις άσχημες νύχτες. Εκπαιδευόμαστε άριστα στο να ζούμε χωρίς αλληλεγγύη, χωρίς καλοσύνη, μέσα στον φόβο. Αυτόν τον αιώνιο φόβο που επιτάσσει, φάτους εσύ πρώτος πριν σε φάνε οι άλλοι, κάνε την δουλίτσα σου επάνω στην πλάτη του άλλου. Θα ξεχαστεί κι αυτό, όπως τα άλλα. Συνηθίζουμε να ζούμε με τα κοκόρια επάνω στα δέντρα. Συνηθίζουμε να ζούμε στον θόρυβο. αυτόν που παράγουν οι άνθρωποι, οι μηχανές τους και οι φιλοδοξίες τους..