O Πάμπλο πέταξε το τσιγάρο στο σταχτοδοχείο που ήταν στο κομοδίνο του. Κοίταξε την μικρή κρεολή που είχε κοιμηθεί μαζί του, δεν θυμόταν το όνομα της, ούτε το δικό του. Όλη την νύχτα άδειαζε ένα ποτήρι με άθλιο ουίσκι, εκείνη είχε πιεί τους χυμούς του. Το δωμάτιο βαστούσε ακόμη την υγρασία τους. Έξω στον δρόμο κυκλοφορούσαν όπως πάντα οι καθωσπρέπει φονιάδες των ψυχών. Ο Πάμπλο πολύ θα ήθελε να καθαρίσει τον κόσμο από αυτούς αλλά ήξερε πως αυτό ήταν αδύνατον. Εξίσου αδύνατον του φαινόταν να συγχρονιστεί με τον κόσμο. ΧΡόνια τώρα αυτός κρατούσε μέσα του εκείνο το αγόρι που είχε κακοποιηθεί από τον πατέρα του, θυμόταν ξεκάθαρα όλες τις λεπτομέρειες του βιασμού αλλά δεν θυμόταν το όνομα του. Τράβηξε μια βαθιά τζούρα καπνού. Το σταχτοδοχείο ήταν γεμάτο γόπες. Σκούντηξε την μικρή κρεολή για να ξυπνήσει. Δεν άντεχε άλλο την παρουσία της. Η νύχτα είχε τσουλήσει τα δόντια της μαζί του. ΔΕν αγαπούσε κανέναν και κανείς δεν τον αγαπούσε. Βαθιά μέσα του ένιωθε κομμάτια ελευθερίας. Όμως δεν θυμόταν το όνομα του. Αλλά κι αυτό δεν είχε σημασία, ούτε πως μπορούσε ακόμη να αναπνέει. Σημασία είχε να κυλήσει η ημέρα και να έρθει η νύχτα. Ο Πάμπλο δεν έχει ενδιαφέρον για εμάς. Ούτε κι εμείς έχουμε ενδιαφέρον για εκείνον. Όμως θα έρθει η ημέρα που όλοι οι Πάμπλο θα αποκτήσουν ενδιαφέρον για το σήμερα κι όχι για το χτες. Και πιστέψτε με, τότε η ιστορία της ανθρώπινης περιπέτειας θα αποκτήσει ενδιαφέρον. Γιατί όλοι οι κάνθαροι θα αλλάξουν πόστο και η σελήνη θα βουλιάξει μέσα σε ασημένιο αίμα την ανθρωπότητα.. ιστορίες χωρίς ενδιαφέρον.