Παίζει μπουζούκι ο Μάρκος, κι οι αρθρώσεις ξεκλειδώνουν, η καρδιά ανοίγει , ανοίγει πόρτες, μπουκαπόρτες ενθαρρυντικές, στην Σύρα, το φεγγάρι γέρνει και τα ματόκλαδα χύνονται ηλιοβασιλέματα, Ο κόμπος μένει στον λαιμό και ξυπνούν χελιδόνια, μικρά στολίδια στην τραγιάσκα του, η φανέλα του στάζει ήλιους, ο εκδορέας παύει να σφάζει ζώα με ονόματα, το χασισάκι πλησιάζει τις φυλακές σαν πιστός σκύλος , το τενεκεδάκι της ζητιανιάς και της ανημπόριας όλη η Ελλάδα, μελαγχολική και ασθμαίνουσα , παίξε βρε Μάρκο μου να σε ακούσω, να ελευθερώσω όλα τα καναρίνια από τα κλουβιά τους, να ελευθερώσω κι εσένα που χορεύεις σαν να πηγαίνεις στον θάνατο ,αγρίμι των νησιών , άγιε Μάρκο μου, προστάτη του μπουζουκιού και του προδομένου έρωτα. Μνήμη Μάρκου Βαμβακάρη