Ένας αληθινά πολυτάραχος βίος δεν χρειάζεται τον κρότο των ηχηρών λέξεων για να περιγραφεί. Εκείνοι που έζησαν πράγματι έντονα και ξεπέρασαν το εγώ τους και τον εαυτό τους, ειδικά στο πλησίασμα του τέλους της ζωής τους, προτιμούν την ησυχία των φυσικών τοπίων και την ανάγνωση των ανθρώπινων ενδοχωρών . Τολμώ να πω ,πως θα με συνέτριβε από χαρά και συγκίνηση η φυσική ανάγνωση της ζωής ενός ρεμπέτη όπως ο Μάρκος , ο βίος των καταραμένων ποιητών κι όλων αυτών που αφοσιώθηκαν στην τέχνη σαν μύστες, των βασανισμένων ψυχικά σαν τον Χαλεπά , όλα τα πρόσωπα της γκέισας και αυτών που επαναστάτησαν στην εξουσία χωρίς να πάρουν κομματική ταυτότητα πεθαίνοντας νέοι, των γυναικών που δεν σταμάτησαν να ζουν σαν ζαρκάδια αγνοώντας εντός τους την φαλλοκρατική και σεξιστική εξουσία αυτού του σκληρού κόσμου..