Κούκλα βιτρίνας Με επινόησες ένα καλοκαίρι μέσα στην κίτρινη μοναξιά σου με στόλισες με ποιήματα και μουσικές, μα πιο πολύ τον εαυτό σου άκουγες και γοητευόσουν καθώς μου έλεγες ότι με αγαπάς, μαζί με μια κούκλα βιτρίνας που βρήκες στα σκουπίδια με έβαλες, να την κοιτάζω, να βγάλεις μια φωτογραφία ασπρόμαυρη, γέμιζα με τα ψέματα σου την αλήθεια μου που ήταν άδεια, ψεύτες κι οι δυό λοιπόν, όμως εγώ ποτέ δεν σε επινόησα, πίστευα πως υπήρχες και κατέληξα με σπασμένο το ένα μου φτερό, μου πήρε καιρό μα γιατρεύτηκα, όλες οι πληγές κάποτε κλείνουν και το μόνο που μένει είναι η οσμή τους στο χώμα.