Στο αστικό περιβάλλον λάμπει μέσα σε κάποια σπίτια γεμάτα χρώματα, ένας αρχαίος αισθησιασμός. Πίσω από τα μισόκλειστα ρολά ένα αιθέριο σώμα ξεχωρίζει, στηλώνεται επάνω στην κουρτίνα του δωματίου. Έπειτα καρφώνεται στην οροφή και κοιτάζει τα σώματα. Η πάλη για την ένωση θυμίζει την πάλη της γέννησης. Όμως η τέχνη της επίγνωσης κατά την διάρκεια της ένωσης ξεχωρίζει στην ποιότητα και την ένταση του πόνου. Ίσως και να μπορεί κανείς να πει πως την ώρα που αλλάζει κάποιος δέρμα και μπαίνει σε ένα σώμα βιώνει μικρούς διαδοχικούς θανάτους. Μετά την κορύφωση της χαράς εγκαθίσταται λάμψη στα πρόσωπα και μια ευδαιμονία που εμπεριέχει θλίψη. Η θλίψη της αναζήτησης της επανάληψης και της απουσίας. Αυτός που ενστικτωδώς αναζητεί τον αρχαίο αισθησιασμό τον βρίσκει μέσα στο κάθε τι που περιλαμβάνει ζωή. Δίνεται σε αυτήν πρωτόγονα και με ιεροτελεστίες προσωπικές και λιτές. Ο εαυτός δεν υπάρχει δυό φορές ούτε χαρίζεται η ζωή για επανάληψη. Ο κάθε συμβιβασμός που έχει φέρει ο <<πολιτισμός>> των ανθρώπων αφαιρεί την δυνατότητα του ανθρώπου να βρει αυτόν τον αρχαίο αισθησιασμό καθώς του ευνουχίζει την δυνατότητα να έρθει σε επαφή με τοπρωτόγονο ζώο που υπάρχει μέσα του και πίσω από τα ρούχα. υγ. Μικρές σκέψεις που έκανα παρατηρώντας την φωτογραφία του Nobuyoshi Araki