Έλεγα, σου έλεγα, ας καούμε από ζωή. Και το εννοούσα, πως αλλιώς θα μπορούσα να κατεβάσω, ένα γλυκό βράδυ στο νησί , το φεγγάρι, να μπορέσεις να δεις μέσα στις ασημόμαυρες σπηλιές του , να κοιτάξεις το εμφανώς όμορφο πρόσωπο μιας ηλικιωμένης με λευκό μαντήλι να σου αφηγείται τρυφερά τις ιστορίες της ζωής της που περιλάμβαναν τον έρωτα; ΠΩς θα μπορούσες να ξεχάσεις όλα εκείνα που σου έμαθαν για τα ζώα, είδες καθαρά πως και τα ζώα χαμογελούν όπως εμείς, πως αν συγκεντρωθείς πάνω τους θα μάθεις να επικοινωνείς με την δική τους γλώσσα. 'Ελεγα, σου έλεγα, ας καούμε από ζωή. Το υποστήριζα από μικρό παιδί. Είδα τον πατέρα και την μητέρα μου να καίγονται. Είδα τον πατέρα μου να καίγεται πολύ πριν την σύλληψη μου. Κι όταν γεννήθηκα και μεγάλωσα, περπάτησα επίτηδες ξυπόλητη στον Στρούμπο, αυτό το εγκαταλειμμένο χωριό από τον σεισμό, και καθώς περπατούσα ένιωσα πως εκεί συνέβη η σύλληψη μου. Ανάμεσα στα γκρεμισμένα σπίτια, ανάμεσα στον απόηχο των τζιτζικιών. Ανάμεσα στις φραγκοσυκιές. Γύρω μου ελιές και φραγκόσυκα κι εγώ ζητούσα νούφαρα για να περπατήσουμε ανάμεσα τους, να φτιάξω έναν μικρό δρόμο να αφήσεις τα ίχνη των πελμάτων σου Σε καίει η ζωή όταν ζητάς φωτιά. Μα δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να ζήσεις, όλα τα άλλα είναι ημίμετρα. Φτηνές συνταγές επιτυχίας με βοηθήματα τύπου μάθε πως θα σε σέβονται. Φτηνοί άνθρωποι που γαζώνουν τον κόσμο με σφαίρες.. Με χυδαιότητα, χωρίς αξιοπρέπεια περιφέρουν τα κρανία τους που είναι γυμνά. Τους βλέπω, με βλέπουν. Καμία συνθηκολόγηση με τα πτώματα. Έλεγα, σου έλεγα , εμείς που μεγαλώσαμε με Βαμβακάρη και Rock και γυαλισμένα Blues, μας είναι αδύνατον να μην έχουμε ελπίδες. Μεγαλώσαμε όμως. Και κάπου μέσα μας ξέρουμε πως η ελπίδα κάποιες φορές είναι μεγάλη απάτη. Μόνο ο θυμός κι η απόγνωση ξυπνούν κοιμισμένες συνειδήσεις. Μεγαλώσαμε. Εμείς χωρίς πολλές φροντίδες γιατί έτσι ήταν οι συνθήκες.. Αλλά έτσι μάθαμε να μετράμε τι σημαίνει αγάπη και τρυφερότητα. Ναι, να καιγόμαστε. Όπως τα καντηλάκια που καίγονται στα κοιμητήρια για να κρατούν συντροφιά στους νεκρούς. Όπως ο ήλιος που ζεματάει την πέτρα στα κυκλαδονήσια. Δεν αρκεί η ποίηση αν δεν έχεις φωτιά. Αν δεν είσαι άνθρωπος.. Αν περιφέρεσαι χωρίς φύλο. Σου λέω, αγαπώ και δεν περιμένω τίποτε πια. Η ελπίδα δεν είναι μόνιμη παρέα μου. Αλλά η φωτιά παραμένει... - Τα προσχέδια της φωτιάς- Υγ. αφιερωμένο με βαθιά αγάπη στην Τ. εκείνη ξέρει