Την λέγανε Ευγενία, φορούσε ρούχο λευκό και μιλούσε με την γλώσσα των πουλιών, κανείς δεν την καταλάβαινε, μονάχα υποψήφιοι εραστές προσπαθούσαν να μπουν μέσα στο κάδρο της, αυτό, που το εξασκημένο βλέμμα της, εξιστορούσε ιστορίες ατέλειωτες. Μα τίποτε δεν ένιωθαν εκτός από την φλογισμένη ανεμώνη που έτρεχε στα πόδια της, αυτήν ήθελαν να φυλακίσουν επάνω σε ένα σεντόνι. Κι ήρθε η ημέρα που αποφάσισε να πετάξει με τα πουλιά ψηλότερα από τον Αυγερινό, αυτό συνέβη και κανείς δεν θυμόταν πια την παρουσία της, μόνο την σπίθα μιας ανεμώνης που έκαιγε κάθε νύχτα έβλεπαν. Η ανία του κόσμου δεν αντέχεται χωρίς ομορφιά, αυτό έχουν κατά νου πολλοί ,μα λίγοι ξέρουν να μιλούν με την γλώσσα της.. -Αμοργός-