Στο μικρό χωριό που βρίσκομαι, εκτός από τους συχνούς περιπάτους της σαύρας, του φεγγαριού, του καυτού ήλιου, της φάβας που τελειώνει το μυστικό της τραγούδισμα επάνω στις ταράτσες, της ατέλειωτης φασαρίας της μύγας και το τέχνασμα του τζίτζικα, υπάρχει ένα σημείο όπου μπορεί κανείς να βρει πόση αλήθεια έχει αυτός που θέλει να ζήσει σαν να ζει μονάχα μια ημέρα. Υπάρχει στο κοιμητήριο αυτό ,το δωμάτιο όπου στοιβάζονται τα κουτιά όπου αναπαύεται τον αιώνιο ύπνο το είδος των ανθρώπων. Μετακινώντας λοιπόν τα οστεοφυλάκια και ακούγοντας τον ήχο των οστών σκέφτηκα πόση παραφροσύνη παγιδεύεται στο ανθρώπινο κέλυφος. Μέσα σε ένα κουτί χωράει στο τέλος, ένας πάμπλουτος επιχειρηματίας, ένας <<πλανητάρχης>>, ένας ποιητής, ένας ματαιόδοξος κυνηγός κεφαλών, ένας παγκοσμίου φήμης συγγραφέας, μια πόρνη που λατρεύτηκε, ένας φοβισμένος μοναχός που αφοσιώθηκε στην παρατήρηση της φύσης και του ουρανού κι έγινε προφήτης, ένας επαναστάτης που δεν πρόλαβε να ζήσει, ένας μικρόψυχος διανοούμενος που πίστεψε πως μπορεί να διδάσκει τρόπους ζωής στους άλλους, ένας αστροναύτης που χόρεψε στην Σελήνη, ένας κλέφτης λαών, ένας λαοπλάνος, ένας ερωτευμένος που ξεπέρασε τον εαυτό του για μια αγάπη που την βάπτισε ειμαρμένη, όλοι χωρούν σε αυτό το κουτάκι. Αντικρίζοντας αυτό το κουτί βλέπεις πόσο μάταια είναι όλα και πόση σημασία έχει να ζεις την κάθε σου ημέρα όπως θέλεις εσυ κι όχι όπως επιθυμούν για σένα οι άλλοι και άλλα πολλά φυσικά, που είναι αδύνατον να παρουσιάσω εδώ.. Εδώ αξίζει ο παρατηρητής να αφοσιωθεί πλέον στους <<συνοδοιπόρους>> φίλους του διαλέγοντας αυτούς που δεν αρέσκονται στα λόγια αλλά στις πράξεις. Στο κάτω κάτω οι κάθε είδους θεωρητικοί είναι σαν τους τζίτζικες, σήμερα είναι, αύριο δεν υπάρχουν.. -Αμοργός- υγ. σαφώς, παρατηρήσεις εκ του πιο δικού μου παρατηρητηρίου