ήρθες στον ύπνο μου και γύρω μας ήταν μια σαπισμένη Άνοιξη. Άνθρωποι σε αποσύνθεση, παραληρούσαν για την ευτυχία που έχασαν. Με πήρες στην παλάμη σου και με ταξίδεψες σε δωμάτια που εύκολα έλεγαν << σε αγαπώ>> , εραστές σε σωματική έκσταση. Έίπες, << όσο εύκολα λέει κάποιος αυτήν την φράση ,τόσο εύκολα είναι νοητό πως καμιά εγκεφαλική έκσταση δεν μοιράστηκε, εκτός της σωματικής>>. Δεν είχα παρά να συμφωνήσω, ήμουν στην παλάμη ενός αγνώστου μια τοσοδούλα κι ήταν σαν σαν τον ήξερα από πριν. Είπες, <<αυτοί που πολύ συχνά μιλούν για τα λάθη των άλλων, καλό είναι να μην τους παίρνεις σοβαρά, οι ίδιοι κρύβουν το λάθος της ύπαρξης τους πίσω σπό τα λάθη των άλλων >> Σε κοίταξα κι ένα σύννεφο πουλιών πέρασε από μπροστά μας καθώς πετούσαμε. << Πως γίνεται ενώ είμαστε ορατοί να είμασε αόρατοι; >> σε ρώτησα κι εσύ με έβαλες επάνω στον δεξί σου ώμο ,συνεχίζοντας να πετάμε πάνω από την πόλη. << Μα ελάχιστοι βουτάνε κάτω από το εγώ τους, είναι πολύ φυσικό να συμβαίνει>>. Ήξερα πως έχεις δίκιο. Ύστερα με άφησες κάτω, η σαπισμένη Άνοιξη με δυσαρεστούσε ,αλλά κάτι καινούργιο άρχισε να πάλλεται μέσα μου. Ένιωσα για μερικά δευτερόλεπτα την διαστολή του σύμπαντος, συνειδητοποίησα πόσα σύμπαντα υπάρχουν κι εμείς δεν ξέρουμε παρά το 3 ή το 4 τα εκατό από αυτά. Ένιωσα πως μου είπες κάτι πολύ σημαντικό. Να κολυμπήσω κάτω από το εγώ μου, να βρω το απόλυτο Ζεν.. Ξέρεις κάτι; Ο δρόμος μου είναι γεμάτος εμπόδια, όμως αυτό δεν θα αλλάξει την ρότα μου.. Είμαι από αυτούς που θαυμάζουν τα κατσίκια όταν κάθονται στα βράχια στην άκρη ενός γκρεμού και κοιτάζουν το Πέλαγος.. Ξέρω πως αυτοί που γελούν όταν τους το λέω αυτό έχουν πολύ υψηλό το εγώ τους, τόσο που σκοντάφτουν συνεχώς επάνω του... -Όραμα- 'ονειρο