Κάποτε θυμάμαι, πως ένας γέροντας κατοικεί μέσα μου,, μαζί με άλλους ενοίκους, ένοικοι διαφορετικοί και πολύπλοκα απλοί μέσα στην οντότητα τους. Ετούτος ο γέροντας ,δεν διψάει ούτε πεινάει για τίποτε, το μοναδικό που τον κρατάει αθάνατο, είναι η ειρηνική και ωραία συνύπαρξη της διαφορετικότητας τόσων ανθρώπων. Έχει δει τους σταυρούς , τους Ιούδες, τον Μωάμεθ ,τον Βούδα, και ποτέ του δεν είδε ανάσταση.. Και δεν περιμένει το μάνα εξ ουρανών. Την μητέρα γη, αγαπάει μαζί με την μητέρα του, θυμιατίζει την μνήμη της μητέρας στάζοντας λίγο αλκοόλ στο λαρύγγι του ,καταπίνοντας πουλιά που τραγουδούνε με ρυθμούς έξω από το Βυζάντιο και τις αυτοκρατορίες εκείνων που πονηρεύτηκαν για θεούς του πολέμου και της άδοξης δόξας. Όταν θα πεθάνω, μου έχει υποσχεθεί, στο μνήμα μου θα στέκεται και θα λευτερώσει εκείνα τα πουλιά. Αυτός ο γέροντας, είναι αθάνατος, γιατί ενώ όλα τα χόρτασε ταυτόχρονα ζει με τον ρυθμό του άκοσμου κόσμου , εκείνου που παραμένει αχαρτογράφητος