Να έρχεσαι να με βρίσκεις, να μιλάς με γιατσέντα, να μεθούμε από την κόκκινη πεταλούδα, να μας κοιτούν αόρατα πλασματα με ανείπωτη αγάπη να συντελούνται τα μέγιστα ,καθώς η κρυφή σου χάρη θα μας υψώνει πέρα από την οροσειρά των καημών.. Να μην βλέπεις τους εσωτερικούς λυγμούς μου να βγαίνουν τις νύχτες σαν νεκροί που κρατούν θυμιατήρια. Εσύ να θυμάσαι τις νύχτες που μπαίναμε στην θάλασσα με τα ρούχα κι υμνούσαμε την αθωότητα που διατηρούν οι ενήλικες στο στήθος ,σαν φυλαχτό. Εσύ υπερήφανα να κρατάς τις ήττες μας, να τις βάζεις στους βασιλικούς να μοσχοβολούν από διηγήσεις, οι ήττες μας οδήγησαν στο ξανακερδισμένο μας γέλιο. Να 'ερχεσαι, δίχως όρους και προθέσεις.