Τα βουνά ξεφτιζουν χρώματα, πεθαμένο πορτοκαλί, καστανό σβησμένο , μοβ απαλό, σαν τα μάτια της Ζανά, της τελευταίας Ινδιάνας των Μαπούτσε. Από τότε που ξεκληρίστηκαν οι Ινδιάνοι τ´ιποτε δεν άλλαξε, ένα εγώ διαταραγμένο ,σκίζει τον πλανήτη οπως το ψαλίδι το χαρτί. Αυτός που νομίζει πως αντιστέκεται μονάχα με την τέχνη του σε αυτό το εγώ ,συμβάλλει με τον τρόπο του στην διατήρηση του. Μπορώ με το αυτί στο χώμα , να ακούω ποδοβολητά αλόγων, τόξα που περνούν ξυστά απο πληγές ανοιχτές, την γυναίκα της ερήμου με τα μάτια υπερβάλλοντα θλίψη τονισμένα με κολ, τον πρόσφυγα μέσα στο σκηνικό της εικονικής κρίσης και τα δέκα γουρούνια να απλώνουν τα βρώμικα δάχτυλα στον παγκόσμιο χάρτη και να κλέβουν την ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων. Αυτός που βαυκαλίζεται πως είναι ευαίσθητος δέκτης της ανθρώπινης δυστυχίας γράφοντας ,είναι ένας απλός καταγραφέας, οι ποιητές κοιμούνται νεκρικά, δεν ανεβαίνουν στην επιφάνεια για να μην αλλάξει αυτό το αιματώδες σκηνικό. Οι δικτατορίες πρώτα αυτούς αναγκάζουν σε παύση εξαφανίζοντας τους.. Πάνω σε μια κόκκινη ανεμώνη της θαλάσσης, σε ονειρεύτηκα πάλι άγνωστε φίλε. Κινούμασταν και περιμετρικά και χωρίς συγκεκριμένη πορεία. Τουλάχιστον να ζήσουμε και να αφήσουμε χώρο και στους άλλους να ζουν. Η έπαρση σκοτώνει την αληθεια. Η αλήθεια είναι το παρελθόν μας αλλά και το μέλλον μας.. Η πραγματική ζωή είναι το κακό να το αλλάζεις σε καλό κι ¨υστερα να μην υπάρχει ούτε κακό ούτε καλό... Εκεί θα ήταν χρήσιμο να εξαντληθεί η επιστήμη και η ποίηση.. Κανένας να μην είναι υποταγμένος... Ω αγαπημένη Ζανά μικρή αδελφή των Μαπούτσε..