Πολλές φορές, τις ώρες που τσακίζομαι από τις μνήμες αναλογίζομαι πότε ένιωσα το πρώτο δέος διαβάζοντας ποιήματα μέσα από το άλγος και την ευδαιμονία της ζωής. Γυρίζω σαν δερβίσης στις ταβέρνες που με πήγαινε ο πατέρας μου και άκουγα ρεμπέτικα ενώ αναρωτιόμουν, γιατί τον έναν τον έλεγαν Τσιτσάνη και τον άλλον Μάρκο. Πριν πάω καν στο σχολείο, είχα αποφασίσει πως όταν μεγαλώσω θέλω να με λένε με το μικρό μου όνομα. Όταν έμεινα στο υπόγειο κι ο πατέρας είχε ήδη φύγει στο νησί, πολεμούσα την μνήμη του προσώπου του που μου έφερνε πόνο από την απουσία, αραδιάζοντας παιχνίδια σε μια κουρελού στην αυλή και στήνοντας παραστάσεις με αυτοσχέδιους διαλόγους. Καθώς σήκωνα τα μάτια στον ουρανό οι όγκοι των πολυκατοικιών με έκλειναν ψυχικά και ο ηλιος δεν μου παραδινόταν εύκολα. Οι κυρίες στο ρετιρέ, τίναζαν τα χαλιά τους και οι σκόνες έπεφταν επάνω μου, η μια από αυτές κάποια ημέρα, επισήμανε στην άλλη την προσοχή πως ένα παιδί είναι καθισμένο κάτω στην αυλή κι έτσι διαπίστωσα πόσο αόρατοι γίνονται κάποιες φορές οι άνθρωποι όταν μένουν στα υπόγεια... Αλλά ο κόπος που έκανα για να δω τον ήλιο, μου έφερνε στην καρδιά ένα ποίημα που γέμιζε με σθένος κι αισιοδοξία αυτόν που προσπαθούσε να βρει το φως μέσα στο σκοτάδι. Από παιδί εκτίμησα όσους υπερέβησαν εαυτώ στις αντίξοες συνθήκες και διατήρησαν την ακμή και την καθαρότητα της καρδιάς τους. Τα επόμενα ποιήματα ήταν στιγμές αντίδρασης στο ασφυκτικό περιβάλλον του σχολείου συνειδητοποιώντας -όχι χωρίς πόνο- πως η ζωή είναι ένα σύστημα με κανόνες κι όταν κανείς τους υπερβεί και δεν θέλει να γίνει ομοιόμορφος με τους υπόλοιπους τιμωρείται παραδειγματικά προς γνώση και συμμόρφωση των υπολοίπων. Τα μπλε του κοβαλτίου ποιήματα, τα διάβασα στην τραγιάσκα του παππού και το λευκό μπλουζάκι του πατέρα που με έβαζε να του σηκώνω τα μανίκια ένα εκατοστό. Η ομορφιά, η αγνότητα των παραβολών του παππού και η εσωτερική ειρήνη του πατέρα με τους προσωπικούς του δαίμονες ήταν τα ποιήματα που με στήριξαν γερά στην ολισθηρότητα μιας ανηφόρας που δεν διαφαινόταν το τέλος της. Μεγάλωσα πολύ ώστε να μπορέσω να καταλάβω την έννοια της ευγνωμοσύνης και την δυνατότητα να σπας την ζωή σου σε χρονικές περιόδους και να την περιγράφεις εντός σου σαν ποιήματα. Και μπορώ να χαίρομαι βαθιά που αποκήρυξα από νωρίς το εσωτερικό αλαζονικό μου ζώο- όχι χωρίς κόπους και θυσίες. Τώρα, κάθε ημέρα, εδώ και χρόνια ,αποκηρύσσω από την ζωή μου άλλα παρόμοια ζώα. Χάρισα αρκετό χρόνο σε αυτά, χάνοντας τον δικό μου. Αλλά ότι έρχεται ,δεν έρχεται τυχαία στην ζωή, έχει λόγο και θέση.. Πριν κλείσω τα μάτια μου θέλω να προλάβω να πω ευχαριστώ στα πάντα, στις ήττες, στις νίκες ,στην ζωή και στους ανθρώπους. Κι ίσως να χυθώ σε έναν μπλε κοβάλτινο ύπνο , με λέξεις που θα προέρχονται από ακουαμαρίνα και θα μου διηγούνται από την αρχή την ζωή μου σε αποσπάσματα που θα βρέχονται από νερό.. αυτοβιογραφίες