Όταν είμαι στην πόλη κι ενώ περπατώ κι ενώ βρίσκομαι με αγαπημένα πρόσωπα ,βλέπω σχεδόν μπροστά μου τους στίχους του Τζελαλαντίν Ρουμί ,τότε γίνομαι ο περιστρεφόμενος δερβίσης που κινείται μεταξύ ουρανού και θάλασσας. Κοιμάμαι σαν στίχος του και ξυπνώ μέσα σε μια θάλασσα που έχει εγκατασταθεί στο δωμάτιο μου. Τότε αντιλαμβάνομαι πως μια ημέρα μπορεί να είναι μια αιωνιότητα. Οι λέξεις που την περιγράφουν είναι ευγνωμοσύνη για την λήθη του θανάτου και την ιερουργία της ύπαρξης. Απλα πράγματα, όπως η βόλτα στο πάρκο, κουβέντες με ανθρώπους άγνωστους που έχουν σκύλους, φωνές πουλιών που σε κάνουν να νιώσεις παιδί, δρομάκια με δέντρα που διαχέεται το μωβ χρώμα, χελιδόνια που ανακαλύπτεις να φτιάχνουν τα σπίτια τους στις γωνίες ενός παλαιού μπακάλικου, αγορά βιβλίων , πέρασμα από την Φωκίωνος και ξαφνικά να σε φωνάζει ένα πολύ όμορφο πλάσμα-ξωτικό με κόκκινα μακριά μαλλιά, -η Κορίνα- και να σε αγκαλιάζει τόσο σφιχτά που αισθάνεσαι ανθόκηπος , να περνάς από κάποια παλιά ταβέρνα και να λες πως θα ήθελα να πιω ένα κρασί έξω σήμερα και το βράδυ να βρίσκεσαι χωρίς να έχεις κάνει κάτι εσύ γι αυτό, με κρασί και αγαπημένους φίλους . Λατρεμένους φίλους! Πόσο δύσκολο και πόσο εύκολο είναι να γίνεσαι ένας περιστρεφόμενος στίχος!