Κυριακή 17 Ιουνίου 2018


ίσως αν ζούσε η Μέριλιν να τραβούσε από επάνω της εκείνο το μεταξωτό λευκό σεντόνι και να το πέταγε στα σκουπίδια, το σανελ νούμερο πέντε να το άδειαζε στον τοίχο ζωγραφίζοντας μια μοναξιά που θα την κοιτούσε στον καθρέφτη. Και ελεύθερη από περσόνες και άθλιους έρωτες να αναγνώριζε στον Ντι Μάτζιο το δικαίωμα της αφοσίωσης και της αγάπης. Το φάντασμα της μητέρας, να το έδιωχνε στην έρημο της Αριζόνας καθιστώντας τον εαυτό της απαλλαγμένο από ενοχές και διπολικές διαταραχές. Και θα ζούσε τα γενέθλια της σήμερα σβήνοντας τα κεράκια σε μια τούρτα με μεγάλα καραμελωμένα αμύγδαλα. Αλλά ο χρόνος αδέκαστος είναι και πλανεύει τις αρετές των ανθρώπων όταν οι ρωγμές βγάζουν νύχια προς τα μέσα. .......................................................... Ο Μίκι δεν θα σκορπιζόταν άχαρα σε παραμορφωτικές πλαστικές , αναγκαστικές μετά από πολύωρες μάχες στο μποξ με τον εαυτό του,κι η άγρια ορχιδέα του θα τον αγαπούσε μέχρι θανάτου. Κι οι ειδήμονες και μη , δεν θα αποθέωναν αργά το ταλέντο του. Αλλά τα πάθη είναι άγρια και εξημερώνονται στην ιδιωτική προσωπική κόλαση- αφού ο έχων αυτά -δεν θα παραχαράξει την ιστορία του βγαίνοντας όρθιος από τον κύκλο της φωτιάς. ............. Όλοι βασανιζόμαστε από τους προσωπικούς μας δαίμονες. Άγια η στιγμή που θα παίξουμε τράπουλα μαζί τους μια νύχτα με γεμάτη σελήνη και θα τους φτύσουμε στα μούτρα τον άσσο μπαστούνι. ................................. Κι ύστερα δεν θα αναζητούμε τα τσιτάτα των μεγάλων που εμείς ονοματίσαμε έτσι για να βολευόμαστε πως είμαστε μικροί και κλεισμένοι στην βολική κοιλιά της μιζέριας, ούτε τις πόζες τους και την εφήμερη ζωή τους. Η ματαιοδοξία δεν θα ράγιζε τις στιγμές μας.. .............. Η ζωή μας δεν θα διακατεχόταν από δυσθυμία και δεν θα περπατούσαμε στα γόνατα. Κι όρθιοι και γεμάτοι οργή για τα άδικα και τα παράλογα , θα βγαίναμε στους δρόμους απλώνοντας το αίμα μας στους δρόμους, για να δουν τα λάθη οι επομενοι και να μην βλάψουν οι επόμενοι τους επόμενους. ................ Η ανθρωπότητα βρίσκεται στις κίτρινες φολίδες της αυπνίας και τα όνειρα της είναι γεμάτα εφιάλτες. Μια παγκόσμια διπολική διαταραχή στέλνει τους ανθρώπους στα επειγοντα, αλλά κανείς δεν θα υπάρχει εκει για να προστρέξει, γιατί γι αυτό η μεγαλύτερη δύναμη και ίαση ειναι μονο ο ένας για τον άλλον.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου